Author:

ย้อนกลับไปในปี 1911 ทีมนักสำรวจที่นำโดย Dr Douglas Mawson ได้ออกเดินทางไปยัง ทวีปแอนตาร์กติกา เพื่อทำการสำรวจพื้นที่เย็นยะเยือกตั้งแต่ชายฝั่งทะเลที่แอนตาร์กติกาไปจนถึงตอนล่างของออสเตรเลีย สถานที่ซึ่งในเวลานั้น แทบจะไม่มีใครเลยที่เข้าไปสำรวจได้สำเร็จ การสำรวจในครั้งนั้นทำให้พวกเขาถูกรู้จักกันในชื่อ “คณะสำรวจออสเตรเลเชียนแอนตาร์กติก” (Australasian Antarctic Expedition) หรือ “AAE” กลุ่มคนที่ยอมถวายชีวิตของตัวเองเพื่อให้โลกได้รู้จักพื้นที่แอนตาร์กติกา และหลังจากที่พวกเขาอาศัยในพื้นที่หนาวเย็นอยู่เกือบๆ 3 ปี ในที่สุดเรื่องราวของพวกเขาก็ได้เป็นที่รู้จักกันผ่านภาพถ่ายของพวกเขา และภาพหายากที่ออกมานี้เองก็จะเป็นสิ่งที่เราจะไปชมกันในวันนี้กับ 22 ภาพการสำรวจครั้งแรกของทีม AAE ตั้งแต่ปี 1911-1914 ไปชมกันดีกว่าว่าในช่วงเวลานั้นพวกเขาพบอะไรบ้างในอ่าวหนาวเย็นแห่งแอนตาร์กติกา   เริ่มกันจากภาพของสมาชิกส่วนหนึ่งในทีมสำรวจในครั้งนี้ .   การขนของลงจากเรือที่ Cape Denison พื้นที่ที่ถูกพบโดยทีม AAE เมื่อปี 1912   อีเรคเคร็ซทเพนกวิน หนึ่งในสายพันธุ์นกเพนกวินที่อาศัยในพื้นที่แอนตาร์กติก   การนอนอาบแดด? ของเหล่าแมวน้ำในแอนตาร์กติก   หลุมหลบลมหนาวในพื้นที่ Queen Mary Land หนึ่งในพื้นที่ชายฝั่งที่ถูกพบในปี 1912  …

เชื่อว่าในปัจจุบันหลายๆ คนคงจะทราบกันอยู่แล้วว่าสมองของมนุษย์นั้น มีการทำงานที่เกี่ยวข้องกับคลื่นไฟฟ้า ดังนั้นคงจะต้องมีคนเคยคิดกันบ้างว่า คนเรานั้นจะสามารถรักษาการทำงานของสมองที่สูญเสียไปด้วยไฟฟ้าได้หรือไม่ แน่นอนว่าเทคนิคการรักษาสมองด้วยไฟฟ้านั้นในปัจจุบัน ยังคงอยู่ในขั้นตอนการทดลองก็จริงอยู่ แต่หากเราอ้างอิงจากการทดลองของมหาวิทยาลัยบอสตันที่มีการตีพิมพ์ออกมาเมื่อวันที่ 8 เมษายน ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมาแล้ว อย่างน้อยๆ ไฟฟ้าก็สามารถทำให้สมองของคนมีอายุกลับมาทำงานเท่ากับคนหนุ่มได้เลย     การทดลองในทั้งนี้จัดขึ้นโดยมีอาสาสมัครจำนวน 84 คน โดยครึ่งหนึ่งจะเป็นผู้ใหญ่อายุตั้งแต่ 20-29 ปีในขณะที่อีกครึ่งหนึ่งเป็นผู้สูงอายุที่มีอายุตั้งแต่ 60-76 ปี และอาสาสมัครทุกคนจะได้รับภารกิจให้ทำกิจกรรมเกี่ยวกับความจำ อย่างการจับผิดภาพ แน่นอนว่าในการทดลองตามปกติ อาสาสมัครที่เป็นคนสูงอายุจะมีผลงานการจับผิดภาพที่ต่ำกว่ากลุ่มอาสาสมัครที่เป็นผู้ใหญ่ โดยคนสูงอายุจะทำคะแนนได้อยู่ที่ราวๆ 80% ในขณะที่ผู้ใหญ่จะทำคะแนนได้ที่ราวๆ 90%   เกมจับผิดที่ใช้เป็นรูปแบบที่ให้อาสาสมัครดูภาพทีละภาพและหาความแตกต่าง (ภาพด้านล่างเป็นเพียงภาพตัวอย่างเท่านั้น ไม่ใช่ภาพที่ใช้ในการทดลองแต่อย่างไร)   อย่างไรก็ตามหลังจากที่ทีมนักวิทยาศาสตร์ทำการกระตุ้นสมองของผู้สูงอายุ ด้วยระบบที่เรียกว่าการกระตุ้นสมองด้วยไฟฟ้าทางอ้อมหรือ “tACS” (transcranial alternating-current stimulation) เป็นเวลา 15 นาทีพวกเขาก็พบว่าอาสาสมัครผู้สูงอายุ สามารถทำคะแนนในการจับผิดภาพได้เพิ่มขึ้นจนอยู่ในระดับเดียวกับผู้ใหญ่ทั่วไปเลย การกระตุ้นด้วยไฟฟ้าเหล่านี้ อาศัยข้อสังเกตที่ว่าคนหนุ่มจะมีการทำงานของจังหวะคลื่นสมองบางส่วนที่สูงกว่าคนสูงอายุ ดังนั้นเราจึงสามารถให้ไฟฟ้ากระตุ้นคลื่นสมองที่ว่านี้ในคนสูงอายุเพื่อช่วยให้สมองของพวกเขามีการทำงานที่ดีขึ้นได้     อ้างอิงจากนักวิทยาศาสตร์ที่ควบคุมการทดลอง การกระตุ้นด้วยไฟฟ้าจะคงอยู่ราวๆ 50…

เมื่อพูดถึง “โจนส์ทาวน์” เชื่อว่าด้วยชื่อเสียงของสถานที่แห่งนี้ ย่อมทำให้หลายๆ คนนึกถึงเหตุการณ์การสังหารและฆ่าตัวตายหมู่อย่าง “Jonestown Massacre” ของลัทธิ “Peoples Temple” ลัทธิที่ก่อตั้งขึ้นมาในยุค 50 กันขึ้นมาเป็นสิ่งแรก (อ่านเรื่องราวเต็มๆ ของ Jonestown Massacre ได้ที่ รู้จัก “จิม โจนส์” เจ้าลัทธิสุดสยอง ผู้เคยหลอกให้คน 900 คนฆ่าตัวตายพร้อมๆ กัน!!) วันนี้ #เหมียวศรัทธา มีภาพหายากของโจนส์ทาวน์ในช่วงเวลาที่การสังหารและฆ่าตัวตายหมู่ยังไม่เกิดขึ้นกันมาฝาก ไปชมกันดีกว่าอีกมุมหนึ่งของเมืองเล็กๆ ที่ติดภาพลักษณ์ของความตายแห่งนี้ก่อนเกิดเรื่องมันเคยเป็นที่แบบไหนมาก่อน   เริ่มกันจากภาพของคนงานและเด็กๆ ที่เล่นด้วยกันในเมือง เมื่อปี 1978 (ปีเดียวกับที่เกิดเหตุ)   เด็กๆ ที่เล่นกันแบบไม่แบ่งแยกสีผิว . .   โครงบ้านที่อยู่ในระหว่างการสร้าง   ผู้ใหญ่และเด็กๆ กับการพบปะกันที่นอกเมืองเล็กน้อย   การเก็บเกี่ยวพืชผลทางการเกษตร   เด็กสองคนในเครื่องเล่นที่ทำขึ้นโดยคนในเมือง   แม่ลูกกับช่วงเวลาอ่านหนังสือ   หนึ่งในหนุ่มน้อยไม่ทราบนามในเมือง…

ในตอนที่คุณ Kevin Danks นักสะสมภาพเก่าชาวอังกฤษตามหาภาพเก่าใน eBay เขาก็ได้พบกับแผ่นพิมพ์ Kodachrome หนึ่งในแผ่นพิมพ์ที่มีชื่อเสียงว่าให้สีสวยที่สุดในโลกเข้า ในเวลานั้นเขาได้ตัดสินใจซื้อแผ่นพิมพ์ดังกล่าวและพบว่ามันเป็นภาพถ่ายฝีมือสามีภรรยาคู่หนึ่งที่มีโอกาสได้ไปเที่ยวที่ สวิตเซอร์แลนด์ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1963 แถมยังเป็นภาพถ่ายที่งดงามเป็นอย่างมาก จนคุณ Kevin รู้สึกเสียดายที่คนในครอบครัวของสามีภรรยาคู่นี้ตัดสินใจขายมันออกไปเลย ดังนั้นเพื่อที่จะให้ภาพอันงดงามเหล่านี้ถูกจดจำโดยใครบางคนต่อไป คุณ Kevin จึงได้นำภาพจากพิมพ์เหล่านั้น อัปโหลดลงในโลกออนไลน์เพื่อให้คนทั่วไปได้เข้าชมความงาม และ #เหมียวศรัทธา ก็ได้นำภาพส่วนหนึ่งจากอัลบั้มของเขา มาให้เพื่อนๆ ได้ชมกันแล้วที่ข้างล่างนี้   เริ่มกันจากจุดพักดื่มชาใน Gruyere หมู่บ้านโบราณ เมื่อปี 1963 .   ร้านกาแฟใน Gstied   หมู่บ้าน Gunten ที่ถ่ายจากเรือในทะเลสาบ   โรงแรม De La Truite ใน Reuchenette .   Interlaken และ Jungfrau เมื่อถ่ายจากบนเรือ   Interlaken…

เมื่อช่วงวันศุกร์ที่ 5 เมษายน ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา เลขาธิการสภาโบราณวัตถุสูงสุดแห่งประเทศอียิปต์ คุณ Mostafa Waziri ได้ออกมาทำการเปิดเผยรายละเอียดการค้นพบสุสานแห่งใหม่ในเขตซูฮัก พื้นที่ทางตอนใต้ของกรุงไคโร     สุสานที่ถูกค้นพบในครั้งนี้ ในเบื้องต้นคาดว่าสร้างขึ้นเพื่อชาวอียิปต์ชื่อ “ทูทู” หรือ “ตูตู” และภรรยา ผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่ในยุคราชวงศ์ทอเลมีตอนต้น ซึ่งจบลงด้วยการถูกยึดครองโดยชาวโรมันเมื่อช่วง 30 ปีก่อนคริสตกาล คุณ Mostafa เล่าว่าสุสานแห่งนี้มีร่องรอยว่าเคยถูกบุกรุกมาก่อนในอดีต แต่โชคดีที่คนร้ายไม่ได้ทำลายภาพวาดบนผนังไป ดังนั้นสุสานแห่งนี้จึงยังคงอยู่ในสภาพที่งดงามและมีสีสัน ซึ่งประกอบไปด้วยห้องขนาดใหญ่ตรงกลางและห้องฝังศพที่มี โลงศพหินอยู่สองอัน     โดยในที่แห่งนี้นักโบราณคดีได้พบกับมัมมี่ของมนุษย์อยู่สองร่าง โดยร่างหนึ่งเป็นของผู้หญิงอายุราวๆ 35-50 ปี ในขณะที่อีกร่างเป็นของเด็กอายุราวๆ 12-14 ปี     อย่างไรก็ตามเรื่องที่ทำให้นักโบราณคดีแปลกใจ คือพวกเขาพบมัมมี่ของสัตว์จำนวนมากถูกเก็บเอาไว้ในสุสานแห่งนี้ด้วยต่างหาก โดยมัมมี่ของสัตว์ที่พบประกอบไปด้วย มัมมี่ของหนู แมว และเหยี่ยว ซึ่งมีจำนวนรวมๆ แล้วมากถึง 50 ตัว     แน่นอนว่าการพบมัมมี่ของแมวในอียิปต์นั้นไม่ใช่เรื่องที่แปลกเท่าไหร่…

เมื่อวันที่ 2 เมษายน ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมากระทรวงโบราณวัตถุของอียิปต์ได้ออกมาประกาศการค้นพบครั้งใหม่ของประเทศ เมื่อทีมนักโบราณคดีที่ทำการสำรวจโบราณสถานในแหล่งโบราณคดีในเมืองซัคคาร่าได้ทำการค้นพบสุสานโบราณของชนชั้นสูงชาวอียิปต์ ที่มีอายุมากกว่า 4,300 ปี     สุสานที่มีการค้นพบในครั้งนี้เป็นสุสานรูปตัว “L” ที่สร้างขึ้นจากหินปูน ซึ่งมีการประดับไว้ด้วยภาพวาดฝาผนังที่มีความสมบูรณ์ค่อนข้างมาก โดยภาพบนฝาผนังนั้นคาดกันว่าเป็นภาพของชาวอียิปต์ที่ทำการสังหารวัวและตัดแบ่งวัวตัวดังกล่าวเป็นชิ้นๆ     จากตัวอักษรฮีโรกริฟฟิค และหลักฐานอื่นๆ ที่พบในสุสาน นักโบราณคดีพบว่าสุสานแห่งนี้น่าจะเป็นของชาวอียิปต์ชื่อ Khuwy ผู้ซึ่งอาศัยอยู่ในอียิปต์ช่วงราชวงศ์ที่ 5 หรือเมื่อราวๆ 2388-2356 ปีก่อนคริสตกาล อ้างอิงจากข้อมูลของทางกระทรวงโบราณวัตถุ สุสานแห่งนี้ถูกพบใกล้ๆ หมู่พีระมิดของฟาโรห์ Djedkare Isesi และมีร่องรอยว่าเคยถูกโจรปล้นสุสานบุกเข้ามาทำลายในอดีต แต่ก็นับว่าโชคดีมากที่มัมมี่ซึ่งคาดว่าเป็นของ Khuwy ยังไม่ได้หายไปแม้จะไม่ได้สมบูรณ์อย่างที่ควรแล้วก็ตาม     นอกจากนี้นักโบราณคดียังพบกับหลักฐานการมีตัวตนอยู่ของราชินีชื่อ Sebtihor ซึ่งเป็นราชินีที่ไม่เป็นที่รู้จักในจารึกบนหินแกรนิตในตัวสุสานเองด้วย ซึ่งหากอ้างอิงจากคำบรรยายตัวเธอในสุสานแล้ว เป็นไปได้มากว่าเธอจะเป็นภรรยาของฟาโรห์ Djedkare Isesi นั่นเอง หากเป็นเช่นนั้นจริงการค้นพบในครั้งนี้จะนับว่าเป็นการค้นพบที่ช่วยไขปริศนาสำคัญในอดีตเลย เพราะก่อนหน้านี้นักโบราณคดีเคยมีการขุดพบสุสานประหลาดในพื้นที่ใกล้ๆ พีระมิดของฟาโรห์ด้วยและที่ผ่านๆ มาเราไม่อาจทราบได้ว่าเป็นของใครกันแน่     ดังนั้นในปัจจุบันเหล่านักโบราณคดีจึงให้ความสำคัญกับการศึกษาเรื่องราวของสุสานที่พบในครั้งนี้เป็นอย่างยิ่ง…

เมื่อพูดถึงประเทศอิตาลี  ภาพลักษณ์ของที่แห่งนี้ในหัวของหลายๆ คนก็คงจะไม่พ้นยุคเรอเนซองส์ หรือไม่ก็ยุคปัจจุบันไปเลย ด้วยอิทธิพลของสื่อต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์ เกม หรือแม้แต่การ์ตูน ซึ่งแม้ว่าจะถ่ายทอดประเทศอิตาลีออกมาตรงแค่ไหนมันก็เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของเมืองอันโด่งดังแห่งนี้เท่านั้น ดังนั้นเพื่อที่จะรู้จักประเทศนี้ขึ้นอีกนิด เราจะไปชมภาพของประเทศอิตาลีในช่วงเวลาที่คนไม่ค่อยจะได้เห็นกันเท่าไหร่อย่างช่วงกลางศตวรรษที่ 19 แต่เมืองแห่งนี้ในสมัยก่อนจะเป็นอย่างไรบ้างนั้น คงต้องให้เพื่อนๆ ไปชมกันได้ที่ข้างล่างนี้   เริ่มกันจากท่าเรือ Messina เมื่อปี 1862   วัวและเกวียนในโรม 1862   Piazza del Campidoglio ในกรุงโรม 1862   ตลาดในจัตุรัส Piazza Navona กรุงโรม 1862   เรือบนชายฝั่งอามัลฟี ราวๆ ปี 1865   สะพาน Bridge of Sighs แห่งเวนิส 1865   หอเอนปิซา เมื่อราวๆ ปี 1865   วิหาร Messina…

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาการขุดค้นลานจอดรถ Givati ​​ของเมือง David ได้กลายเป็นหนึ่งในการขุดค้นทางโบราณคดีที่มีขนาดใหญ่ที่สุดของเยรูซาเล็มในปัจจุบันไป โดยเมื่อเดือนที่ผ่านมาเอง เหล่านักโบราณคดีก็มีการค้นพบเศษเครื่องดินเผาอายุกว่า 2,500 ปีในที่แห่งนี้มาแล้ว (อ่านข่าวเก่าได้ที่ พบเศษเครื่องดินเผาอายุกว่า 2,500 ปีในอิสราเอล เชื่อเป็นของ “เทพเบส” ผู้ขับไล่สิ่งชั่วร้าย)     และแล้วเมื่อวันที่ 2 เมษายน ที่ผ่านมานี้เอง ทีมนักโบราณคดีของอิสราเอลก็ได้ทำการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ครั้งใหม่ในแหล่งโบราณคดีแห่งนี้อีกครั้งเมื่อ พวกเขาได้ค้นพบตราหินอายุ 2,600 ปี ที่มีชื่อของบุคคลสำคัญในคัมภีร์ไบเบิลที่ในสมัยก่อนเราไม่เคยมีหลักฐานเลยว่ามีตัวตนอยู่จริงๆ หรือไม่ โดยตราหินที่พบนั้นประกอบไปด้วยเป็นตราหินขนาดราวๆ 1 เซนติเมตร สองชิ้นที่สลักคำว่า “(เป็นของ) Nathan-Melech ข้ารับใช้แห่งราชา” และ “(เป็นของ) Ikar บุตรแห่ง Matanyahu” เอาไว้   ตราของ Nathan-Melech ข้ารับใช้แห่งราชา   ชื่อของ Nathan-Melech นั้นเคยปรากฏออกมาในคัมภีร์ไบเบิลบท 2 พงศ์กษัตริย์ บทเรียนที่ 23:11 (2 Kings…

เคยได้ยินเรื่องราวของ “Grauballe Man” กันไหม นี่คือหนึ่งใน “มนุษย์พรุพีต” ร่างของมนุษย์โบราณที่ได้รับการรักษาไว้โดยธรรมชาติเนื่องจากถูกฝังไว้ในพื้นที่แบบบึงโคลน ซึ่งมักถูกพบในยุโรป และมีลักษณะเด่นอยู่ที่การที่ยังคงมีหนังและอวัยวะภายในอยู่ ต่างไปจากมัมมี่ของประเทศทางตะวันออก     Grauballe Man ถูกพบในเดนมาร์กเมื่อวันที่ 26 เมษายน ค.ศ. 1952 โดยเขาเป็นชายอายุราวๆ 30 ปี ผู้มีผมสีน้ำตาลแดง ที่ถูกทิ้งไว้ในโคลนในสภาพเปลือย และถูกเชื่อว่าเป็นช่างตัดไม้จากศตวรรษที่ 19 ในช่วงแรกๆ ที่มีการค้นพบ อย่างไรก็ตามจากการตรวจสอบร่างที่พบในเวลาหลายปีต่อมา นักวิทยาศาสตร์ก็พบว่า Grauballe Man นั้น จริงๆ แล้วมีที่มาต่างจากที่เราคิดมาก เพราะมือของเขายังไม่มีร่องรอยของการใช้แรงงานเลย ดังนั้นจึงไม่น่าใช่ช่างตัดไม้อย่างที่เราคิด     เท่านั้นยังไม่พอจากการตรวจสอบอายุด้วยคาร์บอนกัมมันตรังสี เรายังทราบอีกว่าจริงๆ แล้ว Grauballe Man เป็นคนที่อาศัยอยู่ในช่วงปลายยุคเหล็กหรือราวๆ 310-56 ปีก่อนคริสตกาล ซึ่งนานกว่าที่เราคาดไว้ในตอนแรกเป็นหลายพัน ปีเลย เป็นไปได้ว่าชายคนดังกล่าวน่าจะเสียชีวิตมาจากการเชือดที่คอ อย่างไรก็ตามนอกจากแผลที่คอแล้วเขามีร่องรอยของแผลกระแทกที่ศีรษะ แถมในกระเพาะของเขายังมีร่องรอยของสมุนไพรกว่า 30 ชนิด และหญ้าที่มีเชื้อราเป็นพิษในกลุ่มเออร์ก็อต…

เมื่อพูดถึงเมืองโบราณอย่าง “ปอมเปอี” เชื่อว่าภาพที่ปรากฏขึ้นมาในหัวของหลายๆ คงไม่พ้นภาพคนที่ตายไปในเถ้าภูเขาไฟวิสุเวียส หรือไม่ก็ภาพของเมืองมรณะที่หายสาบสูญไปจากภัยพิบัติทางธรรมชาติในสมัยก่อน แต่ไม่ว่าภาพในหัวของหลายๆ คนจะเป็นเช่นไร เชื่อว่าคงไม่มีใครหรอกที่ได้ยินชื่อเมืองปอมเปอีแล้วนึกถึง “ร้านฟาสต์ฟู้ด”     แต่เชื่อเจ้าร้านฟาสต์ฟู้ดที่ฟังดูสุดจะทันสมัยนี้ แท้จริงแล้วอาจมีความเกี่ยวข้องกับชีวิตคนโบราณมากกว่าที่เราคิดไว้ก็ได้ เพราะเมื่อล่าสุดนี้เอง นักโบราณคดีก็ได้มีการค้นพบร้านขายอาหารแบบที่ว่าในเมืองปอมเปอีเข้าแล้ว นั่นเพราะเมื่อช่วงปลายเดือนมีนาคม ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ทีมนักโบราณคดีได้ออกมาประกาศการค้นพบ “Thermopolium” ร้านค้าอาหารที่ให้บริการแบบสแน็คบาร์กว่า 150 แห่งทั่วพื้นที่ Regio V พื้นที่ทางตอนเหนือของเมืองปอมเปอี ซึ่งโด่งดังเรื่องการขายขนมปังกับปลาเค็ม ถั่ว ชีสอบ และสไปซี่ไวน์     คำว่า Thermopolium สามารถแปลตรงๆ ว่า “สถานที่ซึ่งมีอาหารร้อนๆ ขาย” มีหน้าที่ขายอาหารพร้อมรับประทาน ซึ่งคาดกันว่าเป็นที่นิยมในหมู่คนจน ที่ไม่มีเงินซื้ออุปกรณ์ทำครัวของตัวเองในสมัยก่อน ตัวร้าน Thermopolium ที่พบส่วนมากจะเป็นเคาน์เตอร์ที่ทำจากหิน โดยในบางร้านจะมีการใช้ภาพวาดปูนเปียกในฐานะป้ายร้านในการเรียกลูกค้า และมีไหที่เรียกว่า “Dolias” ซึ่งใช้ในการเก็บเนื้อแห้งติดตั้งไว้ในตัวเคาน์เตอร์     อ้างอิงจากข้อมูลของสื่อต่างประเทศ ชนชั้นสูงในสมัยก่อนจะพยายามไม่มาทานอาหารที่ร้านเหล่านี้ เนื่องจากผู้มาทานอาหารที่ร้าน Thermopolium…

เมื่อพูดถึงรัฐเท็กซัสช่วงศตวรรษที่ 19 แน่นอนว่าไม่ว่าใครก็คงจะนึกภาพของคาวบอยควงปืนขึ้นมาเป็นอย่างแรก ไม่ว่าจะด้วยอิทธิพลของหนัง เกม หรือภาพที่โด่งดังในประวัติศาสตร์ แต่ก็เช่นเดียวกับสถานที่อื่นๆ ในโลก เท็กซัสไม่ได้มีเพียงแค่เรื่องราวเกี่ยวกับคาวบอยเท่านั้น และผู้คนทั่วไปเองก็ต้องมีการใช้ชีวิตประจำวันเช่นกัน ภาพเหล่านี้นี่เองก็เป็นสิ่งที่ SMU Libraries Digital Collections ห้องสมุดออนไลน์ของมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นเมธอดิสต์ในเท็กซัสได้เก็บไว้ และ #เหมียวศรัทธา ก็ได้นำส่วนหนึ่งของภาพเหล่านั้นมาให้เพื่อนๆ ได้ชมกันแล้วที่ข้างล่างนี้   เริ่มกันจากร้าน “Empire Livery & Sale Stable” เมื่อปี 1880   ศาลในเมืองลัมปาซาสเมื่อปี 1880   เหตุไฟไหม้ที่ศาลาว่าการรัฐเทกซัส 1881   การก่อสร้างอาคารศาลากลางที่ ออสติน 1882   โรงแรม Pierson ในเอลพาโซ่ 1882-1895   ศาลากลางชั่วคราวในออสติน 1883-1888   ซานแองเจโลจากมุมสูง 1885   บ้านฟาร์มในซานแองเจโล 1885   ป้อมปราการ…

เชื่อว่าสำหรับหลายๆ คน ในปัจจุบัน คำว่า “ฮาเร็ม” นั้นคงจะหมายถึงแนวการ์ตูนญี่ปุ่น ที่มีตัวเอกหญิงหลายคน แต่มีตัวเอกชายแค่คนเดียว อย่างไรก็ตามภาพลักษณ์ของฮาเร็มในอดีตนั้นมีความหมายต่างจากในปัจจุบันมากอยู่ เพราะในสมัยนั้นการที่ผู้ชายคนหนึ่งจะมีฮาเร็มเป็นของตัวเองนั้น มันมีความหมายมากกว่าการเป็นที่รักของผู้หญิงหลายๆ คน     คำว่า “ฮาเร็ม” เป็นภาษาตุรกีที่มาจากคำว่า “ฮาราม” ในภาษาอาหรับแบบว่า สถานที่ต้องห้ามหรือสถานที่ปลอดภัย และมักใช้สื่อถึงสถานที่ที่จัดขึ้นเพื่อสตรีโดยเฉพาะ และมีเพียงผู้เป็นสามีของพวกเธอเท่านั้นที่จะเข้ามาในที่แห่งนี้ได้ เรื่องราวของฮาเร็มมีบันทึกไว้ตั้งแต่ในช่วงปี ค.ศ. 1299 แต่มีช่วงเวลาที่โด่งดังที่สุดอยู่ที่ฮาเร็มของสุลต่านแห่งจักรวรรดิออตโตมันในช่วงศตวรรษที่ 16-17 และเป็นสัญลักษณ์ของพลังอำนาจในสมัยนั้น โดยที่ยิ่งสุลต่านมีอำนาจมากเท่าไหร่ เขาก็จะถูกคาดหวังให้มีฮาเร็มใหญ่ตามไปเท่านั้น โดยมากแล้วฮาเร็มจะถูกดูแลโดย “วาลีเดซุลตัน” หญิงสาวผู้ที่มักจะเป็นมารดาของสุลต่านที่เป็นเจ้าของฮาเร็ม และจะมีการแบ่งอันดับของผู้หญิงในฮาเร็มอย่างชัดเจน โดยมี Gözde (ที่ชื่นชอบ) Ikbal (ผู้โชคดี) และ Kadın (ผู้หญิง/ภรรยา) เป็นตำแหน่งที่นับว่าสูงที่สุด   Gülnuş Sultan หนึ่งในวาลีเดซุลตันผู้มีชีวิตอยู่ในช่วงปี 1695-1715   แน่นอนว่าการที่มีผู้หญิงอยู่ในฮาเร็มเป็นจำนวนมากย่อมหมายความว่าไม่ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะมีสิทธิ์ได้หลับนอนกับสุลต่าน และผู้หญิงเหล่านั้นเองก็มีโอกาสที่จะถูกส่งไปแต่งงานกับชายคนอื่นๆ ได้ หากพวกเขาทำผลงานได้ดี เนื่องจากผู้หญิงในฮาเร็มโดยมากแล้วจะไม่สามารถรับตำแหน่งทางการเมืองได้ด้วยการมีลูกกับสุลต่าน ดังนั้นในหลายๆ…

ย้อนกลับไปเมื่อราวๆ 100 ปีก่อน ในช่วงปี 1923 พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ Everhart ในรัฐเพนซิลเวเนีย สหรัฐอเมริกา ได้รับมัมมี่ร่างหนึ่งมาจากประเทศเปรู แต่ด้วยเทคโนโลยีที่ยังไม่ก้าวหน้าในเวลานั้น มัมมี่ร่างนี้จึงยังมีเรื่องราวมากมายที่ทางพิพิธภัณฑ์ไม่สามารถไขได้เลย     ในเวลานั้นพวกเขาเชื่อว่ามัมมี่ที่ได้มานั้นน่าจะเป็นของชายวัยกลางคนผู้อยู่ในวัฒนธรรมปาราคัส หนึ่งในวัฒนธรรมที่เก่าแก่ที่สุดของอเมริกาใต้ ซึ่งรุ่งเรืองมากๆ ในช่วง 800-100 ปีก่อนคริสตกาล อย่างไรก็ตามเมื่อช่วงปลายเดือนมีนาคม ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ในที่สุดนักวิทยาศาสตร์ก็ได้มีโอกาสตรวจสอบมัมมี่ในพิพิธภัณฑ์ Everhart ด้วยการเอกซเรย์จนได้ และก็เป็นในตอนนั้นเอง ที่พวกเขาพบว่า มัมมี่ที่ถูกเชื่อว่าเป็นชายวัยกลางคนมาตลอดนั้น จริงๆ แล้วเป็นของเด็กวัยรุ่นต่างหาก อ้างอิงจากทีมนักวิทยาศาสตร์การตรวจสอบมัมมี่ด้วยการเอกซเรย์นั้นไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่ายอย่างที่หลายๆ คนคิด เพราะการที่ต้องระวังไม่ให้มัมมี่เสียหาย ทำให้ในบางครั้งนักวิทยาศาสตร์ก็ต้องสแกนมัมมี่จากในตู้โชว์ (ซึ่งครั้งนี้ก็เป็นแบบนั้น) ทำให้ในหลายๆ ครั้งการตรวจสอบมัมมี่ก็จะใช้เวลานานกว่าที่ควรเป็น     นับว่าโชคดีที่นักวิทยาศาสตร์สามารถหามุมเอกซเรย์มัมมี่ร่างนี้อย่างสมบูรณ์จากในกล่องได้สำเร็จ ดังนั้นเราจึงได้รับข้อมูลที่น่าสนใจใหม่ๆ ที่ยังไม่เคยมีการระบุมาก่อนของมัมมี่ร่างนี้เป็นจำนวนมาก โดยหนึ่งในข้อมูลที่น่าสนใจที่ได้จากการเอกซเรย์คือเด็กผู้กลายเป็นมัมมี่คนนี้น่าจะเคยเป็นโรคร้ายก่อนที่จะเสียชีวิตเนิ่งจากเด็กคนดังกล่าวมีปริมาณแคลเซียมในกระดูกสันหลังที่น้อยผิดปกติ Dr. Scott Sauerwine หนึ่งในทีมวิจัยบอกว่า อาการแบบนี้ตามปกติแล้วจะเกิดขึ้นในคนอายุมาก แต่มัมมี่ที่พบนี้เสียชีวิตไปตั้งแต่ยังอายุได้แค่ช่วงวัยรุ่นเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นไปได้ว่าเขามีอาการของโรคเก๊าท์เทียม หรือไม่ก็โรคไฮโปพาราไทรอยด์ซึ่งเป็นภาวะการหลั่งสารเคมีบางตัวน้อยกว่าปกติ ส่งผลให้การดูดซึมแคลเซียมไปใช้ลดลง  …

ย้อนกลับไปเมื่อราวๆ 600 ปีก่อนในประเทศแถบยุโรป ยังมีเตียงรูปแบบหนึ่ง ซึ่งได้รับความนิยมจากคนในสมัยนั้นเป็นอย่างมาก จากลักษณะการใช้งานที่มีเอกลักษณ์และมอบความเป็นส่วนตัวอย่างมากให้กับผู้ใช้งาน เตียงที่ว่านี้ถูกเรียกโดยชาวฝรั่งเศสว่า “Lit Clos” หรือ “เตียงกล่อง” ในประเทศอื่นๆ โดยมันเป็นเตียงที่ติดตั้งไว้ในเฟอร์นิเจอร์ที่มีรูปร่างคล้ายกล่องเช่น ตู้เสื้อผ้า หรือ ตู้เก็บของ     Lit Clos เป็นเตียงที่มีรูปแบบที่ค่อนข้างหลากหลายมาตั้งแต่ในอดีต โดยมีตั้งแต่แบบที่ดัดแปลงจากเฟอร์นิเจอร์อื่นเฉยๆ หรือแบบที่ออกแบบมาเพื่อเป็นเตียงในกล่องไม้สี่เหลี่ยมตั้งแต่ต้น แถมยังมีทั้งแบบที่เลื่อนได้ และแบบที่ตั้งถาวรอยู่กับที่ด้วย ความนิยมของ Lit Clos นั้นเชื่อกันว่าเริ่มต้นขึ้นครั้งแรกในช่วงศตวรรษที่ 16 ในเขตตะวันตกเฉียงเหนือของฝรั่งเศส อย่างไรก็ตามหลักฐานส่วนมากที่มีการพูดถึงเตียงชนิดนี้กลับมักจะมาจากช่วงเวลาที่เตียงกล่องแพร่กระจายไปทั่วยุโรปแล้ว ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการแพร่หลายอย่างรวดเร็วได้เป็นอย่างดี     ช่วงเวลาที่เตียงแบบนี้กลายเป็นที่นิยมที่สุดเชื่อกันว่าเกิดขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 18 จากการที่ในสมัยนั้นมีการคิดค้นเตียงกล่องในรูปแบบที่แตกต่างกันออกมาเป็นจำนวนมาก และที่สำคัญหลายๆ รูปแบบก็ยังคงหลงเหลือมาจนถึงปัจจุบันด้วย เตียงที่เห็นนี้อาจจะดูเล็กและคับแคบไปบ้างในสายตาของคนในปัจจุบัน แต่สำหรับในอดีตที่คนยังมักต้องนอนรวมกันในห้องเดียวแล้ว Lit Clos นับว่าเป็นอุปกรณ์ที่ให้ความเป็นส่วนตัวได้เป็นอย่างดีเลย แถมยังใช้เก็บของได้ในกรณีที่ไม่มีการใช้งาน และสร้างความอบอุ่นได้ดีกว่าเตียงธรรมดาในฤดูหนาวด้วย     แน่นอนว่าหลังจากที่มนุษย์เรามีชีวิตที่ดีขึ้นจนสามารถมีห้องส่วนตัวได้ เตียงแบบ Lit Clos ก็ค่อยๆ เสื่อมความนิยมลงไปเรื่อยๆ…

ในช่วงเวลาที่ไม่ว่าเราจะมองไปทางไหนก็พบผู้คนได้อยู่เสมอๆ นั้น ในโลกใบนี้ก็ยังคงมีสถานที่หลายแห่งที่ถูกทิ้งร้างไร้ซึ่งผู้คนอยู่ดี แน่นอนว่าสถานที่เหล่านั้นส่วนมากแล้วจะเป็นทะเลภูเขาหรือป่าลึก แต่ในบางครั้งสถานที่ที่ไร้ผู้คนก็อาจจะเกิดขึ้นในพื้นที่เมืองได้เช่นกัน โดยมากแล้วสถานที่เหล่านี้จะเป็นสถานที่ที่มนุษย์เรามีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถอาศัยอยู่ได้อีกต่อไป และบ่อยครั้งก็จะเป็นเบื้องหลังที่น่าสนใจอย่างไม่น่าเชื่อเลยด้วย ดังเช่นเมืองร้างทั้ง 5 แห่ง ที่เราจะไปชมกันต่อไปนี้   1. เมือง Centralia ในรัฐเพนซิลเวเนีย ที่ซึ่งมีเหตุไฟไหม้อย่างต่อเนื่อง นี่เป็นเมืองที่เดิมทีแล้วมีคนอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก แต่เมื่อปี 1962 กลับเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งใหญ่ขึ้นในเหมืองที่ลึกลงไปใต้ดิน นำไปสู่รอยแตกมากมายเหนือพื้นที่เมือง ตามมาด้วยควันไฟจำนวนมากจนอากาศเป็นพิษและคนส่วนมากต้องออกจากเมืองไป แถมดูเหมือนว่าไฟที่อยู่ใต้ดินของเมืองก็จะยังลุกไหม้ต่อไปถึงราวๆ 200 ปีเลย   2. เมือง Kolmanskop สถานที่ที่จมอยู่ในทรายแห่งนามิเบีย Kolmanskop เป็นเมืองที่ในอดีตมีผู้คนอยู่เป็นจำนวนมาก ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 จากการที่มีการพบเหมืองเพชรหลายแห่ง อย่างไรก็ตามสภาพของเมืองที่มีแต่ทรายก็ทำให้เมื่อ แร่เพชรเริ่มที่จะหมดลงในปี 1950 เมืองแห่งนี้ก็เริ่มที่จะสูญสิ้นคุณค่าไป  และแน่นอนว่าในช่วงเวลาเดียวกันคนในเมืองก็ค่อยๆ ลดลงไปด้วย นั่นทำให้ในท้ายที่สุด ในปัจจุบันสิ่งที่ยังคงหลงเหลือในเมืองแห่งนี้ก็เลยมีเพียงแค่ทราย และบ้านร้างที่กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวก็เท่านั้น   3. Plymouth มอนต์เซอร์รัต “เมืองปอมเปอีแห่งทะเลแคริบเบียน” Plymouth เดิมทีแล้วเป็นเมืองในแนวหมู่เกาะแอนทิลลิสน้อย ส่วนหนึ่งของหมู่เกาะลีวาร์ด ซึ่งแม้จะไม่ค่อยเป็นที่รู้จักเท่าไหร่แต่ก็มีคนอาศัยอยู่พอประมาณอย่างไรก็ตามในปี 1997…

วันที่ 1 เมษายน สำหรับหลายๆ คนแล้วคงเป็นวันที่ต้องระวังตัวในการรับข่าวสารมากกว่าปกติมากเลยทีเดียว เพราะนี่เป็นวันที่มีคนจำนวนมากออกมาทำการโกหกกันอย่างสนุกสนานกันทั่วโลกเลย ดังนั้นเชื่อว่าเพื่อนๆ คงจะเคยสงสัยกันบ้างล่ะว่าเจ้าวันโกหกนี้แท้จริงแล้วมันมีที่มาอย่างไรกัน     วันแห่งการโกหกหรือ April Fools’ Day และ All Fools’ Day นั้น เป็นวันที่มีการเฉลิมฉลองกันในหลายๆ วัฒนธรรมทั่วโลกมาตั้งแต่ในสมัยก่อนและเก่าแก่มากพอที่จะทำให้หลักฐานที่มาของมันหายไปตามกาลเวลาได้ไม่ยาก อย่างไรก็ตามนักโบราณคดีหลายๆ รายก็ตั้งข้อสันนิษฐานที่น่าสนใจว่า วันแห่งการโกหกนั้นเป็นไปได้ว่าจะเกิดขึ้นแถวๆ ปี 1582 ในตอนที่ประเทศฝรั่งเศสเปลี่ยนปฏิทินประจำประเทศจาก “ปฏิทินจูเลียน” ไปเป็น “ปฏิทินเกรโกเรียน”   จูเลียส ซีซาร์ (ซ้าย) และสมเด็จพระสันตะปาปาเกรโกรีที่ 13 (ขวา) บุคคลที่ถูกนำชื่อไปตั้งเป็นชื่อปฏิทิน   การเปลี่ยนแปลงปฏิทินนี้ส่งผลกระทบหลายอย่างกับสังคมฝรั่งเศส โดยหนึ่งในเรื่องที่ค่อนข้างสำคัญคือการเปลี่ยนวันปีใหม่จากช่วงปลายเดือนมีนาคมถึงวันที่ 1 เมษายน ไปเป็นวันที่ 1 มกราคมอย่างในปัจจุบัน แน่นอนว่าในปีแรกที่มีการเปลี่ยนแปลงย่อมมีกลุ่มคนที่ไม่ทันข่าวกันอยู่บ้างและยังคงฉลองปีใหม่ตามปฏิทินแบบเก่าอยู่ และคนเหล่านี้เองก็จะกลายเป็นตัวตลกที่ถูกล้อเลียน จนเป็นที่มาของงานเมษาหน้าโง่ไป     แต่จากเปลี่ยนวันปีใหม่นี้ก็ใช่ว่าจะเป็นทฤษฎีเดียวที่มีการคิดออกมาเพื่ออธิบายการมีอยู่ของวันแห่งการโกหกแต่อย่างใด เพราะยังมีนักโบราณคดีอีกหลายคนที่คาดกันว่า วันแห่งการโกหกอาจจะมีที่มาจาก เทศกาลฮิลาเรียในสมัยโรมันโบราณก็เป็นได้…

“บูดาเปสต์” หากเห็นคำนี้แบบผ่านๆ หลายคนก็อาจจะเข้าใจผิดว่า #เหมียวศรัทธา กำลังพูดถึงวงดนตรีอย่างวงบุดด้า เบลสขึ้นมาก่อนก็เป็นได้ แต่จริงๆ แล้วบูดาเปสต์นั้นเป็นเมืองหลวงของประเทศฮังการีต่างหาก โดยเมืองนี้เกิดขึ้นจากการรวมเมืองบูดากับเมืองเปสต์ซึ่งตั้งอยู่คนละฝั่งแม่น้ำดานูบเข้าด้วยกัน และมีชื่อเสียงในฐานะสถานที่ท่องเที่ยวมาอย่างยาวนาน และนำมาซึ่งภาพที่งดงามมากมายตั้งแต่ในอดีต เช่นเดียวกับภาพของเมืองบูดาเปสต์จากปี 1965 ทั้ง 19 ภาพต่อไปนี้   เริ่มจากจัตุรัส Hősök tere หนึ่งในจัตุรัสสำคัญของบูดาเปสต์   สวนน้ำ Palatinus Strandbad . . .   รัฐสภาที่มองจากอีกฝั่งของแม่น้ำ   อีกมุมหนึ่งของรัฐสภา   Stephanskirche หรือโบสถ์เซนต์สตีเฟน .   Szépművészeti Múzeum พิพิธภัณฑ์วิจิตรศิลป์แห่งฮังการี   เมืองบูดาเปสต์เมื่อมองจากมุมสูง   สิงโตประดับที่สะพานข้ามแม่น้ำ   เรือสินค้าเหนือแม่น้ำดานูบ   เมืองบูดาเปสต์ (ฝั่งเมืองบูดา) เมื่อมองจากแม่น้ำ   Erzsébet híd หรือ สะพานเอลิซาเบธ…

เชื่อว่าเพื่อนๆ คงจะเคยได้ยินสุภาษิต “ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงา” กันมาบ้าง นี่เป็นสุภาษิตจากสมัยโบราณที่หมายความว่า ให้รู้จักฐานะของตนและเจียมตัว แต่ในขณะเดียวกันมันก็แสดงให้เห็นถึงแนวคิดที่ว่าคนในสมัยก่อนเคยมีความคิดที่จะนำกะโหลกมาให้เป็นถ้วยหรือภาชนะได้เป็นอย่างดี แถมแนวคิดเหล่านี้เองก็ยังไม่ได้มีอยู่แค่เพียงในไทย เสียด้วยเพราะในทางยุโรปเองเราก็เคยพบหลักฐานการใช้กะโหลกของศัตรูมาเป็นภาชนะใส่เครื่องดื่มกันมาอย่างยาวนาน และเป็นไปได้ว่ามนุษย์เราจะมีการใช้ “ถ้วยกะโหลก” เหล่านี้มาตั้งแต่ก่อนสมัยประวัติศาสตร์แล้วด้วย   ถ้วยกะโหลกที่เคยมีการถูกพบที่ถ้ำ Gough’s Cave ในอังกฤษ   ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ในตอนที่นักโบราณคดีทำการขุดค้นถ้ำโบราณ Cueva de El Toro ในทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศสเปน พวกเขาจะพบว่าคนในยุคหินเองก็มีการใช้ “ถ้วยกะโหลก” กับเขาเช่นเดียวกัน การค้นพบในครั้งนี้เกิดขึ้นจากความร่วมมือกันระหว่างทีมนักโบราณคดีจากมหาวิทยาลัย Durham  มหาวิทยาลัย Cantabria และมหาวิทยาลัย La Laguna โดยพวกเขาได้มีการพบโครงกระดูกของผู้ใหญ่สี่คนและเด็กอีกสามคนที่อยู่ในสภาพที่มีร่องรอยการถูกตัดเฉือน และมีถ้วยที่ทำจากกะโหลก 4 อันอยู่ใกล้ๆ     ทีมนักโบราณคดีบอกว่า จริงอยู่ว่านี่ไม่ใช่การพบถ้วยกะโหลกครั้งแรกในประเทศสเปน แต่กะโหลกที่มีการค้นพบในครั้งนี้ก็นับว่ามีความประณีตในการทำเป็นอย่างมาก เมื่อเทียบกับถ้วยกะโหลกอื่นๆ ที่เคยมีการพบมา โดยหลังจากวัดอายุของกระดูกที่พบนักวิทยาศาสตร์ก็พบว่าถ้วยกะโหลกเหล่านี้น่าจะมีอายุได้มากที่สุดถึง 8,000 ปีเลย จากการที่โครงกระดูกทั้ง 7 ร่างมีสภาพถูกตัดเฉือน นักโบราณคดีก็คาดว่าคนเหล่านี้น่าจะเป็นเหยื่อของการที่มนุษย์กินกันเอง หนึ่งในเหตุการณ์ที่มีการถกเถียงกันมาอย่างยาวนาน ทั้งเรื่องที่ว่าเกิดขึ้นอย่างแพร่หลายจริงๆ หรือไม่…

ช่วงยุค 1900-1940 นั้นเป็นช่วงเวลาที่ความฝันในการบินบนฟ้าของมนุษย์ กลายเป็นความจริงขึ้นมาด้วยการสร้างเครื่องบินของพี่น้องตระกูลไรท์ อย่างไรก็ตามแม้จะมีการคิดค้นเครื่องบินขึ้นมาแล้วก็ตาม ในเวลานั้นยานพาหนะอย่างเรือเหาะเองก็ยังคงเป็นสิ่งที่บินบนฟ้าคู่กับเครื่องบินไปอีกนานแสนนาน จริงอยู่ว่าหลังจากช่วงเวลานี้ไปโศกนาฏกรรมของเรือเหาะฮินเดนเบิร์กจะทำให้การสร้างเรือเหาะของโลกต้องยุติลงไปช่วงหนึ่ง แต่ต้นศตวรรษที่ 20 เอง ก็ยังคงเป็นปีแห่งความโรแมนติกของคนรักเรือเหาะอยู่เสมอ และความโรแมนติกเหล่านี้เองก็คือสิ่งที่เราจะไปชมกันในวันนี้กับภาพเรือเหาะแห่งยุค 1900-1940  ทั้ง 21 ภาพต่อไปนี้   เริ่มกันจากเรือเหาะของ Thomas Scott Baldwin หนึ่งในผู้พัฒนาระบบการบินแบบบอลลูนเมื่อปี 1905   เรือเหาะที่บินอยู่เหนือทำเนียบขาวเมื่อปี 1906   เรือเหาะ Baldwin ในโรงเก็บที่แฮมมอนด์สพอร์ต 1907   เรือเหาะของกองทัพฝรั่งเศส “Republique” ในปี 1907   ภาพเรือเหาะที่มองจากน้ำเมื่อปี 1908   ภาพเครื่องบินและเรือเหาะที่เชื่อกันว่าถ่ายจากเรือ เมื่อปี 1922   เรือเหาะ “Norge” ที่สร้างโดยอิตาลี เหนือนานฟ้าที่นอร์เวย์ 1926   เรือเหาะของเยอรมนี เมื่อปี 1929   เครื่องบินสองลำที่บินอยู่ใต้เรือเหาะ R33…

เคยได้ยินเรื่องราวของปีศาจร้ายชื่อ “Shtorka” กันไหม? เชื่อว่าเมื่อถามแบบนี้คำตอบของหลายๆ คนก็คงจะเป็นคำว่าไม่ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไหร่ เพราะเรื่องราวของปีศาจตนนี้ไม่เพียงแต่จะเป็นที่เล่าขานกันในประเทศโครเอเชียเท่านั้น แต่ในปัจจุบันมันยังมักจะถูกลืมว่ามีตัวตนไปแล้วด้วย Shtorka หรือชื่อเดิมว่า “Štorka” เป็นปีศาจที่มีจุดเด่นอยู่ที่การ “ไร้รูปร่าง” ซึ่งต่างไปจากสัตว์ในเทพนิยายอื่นๆ มาก และส่งผลให้มันไม่เป็นที่รู้จักเท่าที่ควรแม้ว่าจะมีเรื่องเล่าที่น่าสนใจไป     ปีศาจตัวนี้แม้ว่าจะถูกเรียกว่าเป็นปีศาจก็ตาม แต่ก็ใช่ว่าจะโจมตีคนไม่เลิกหน้า กลับกันพวกมันยังมักซ่อนตัวอยู่ในเงามืดและค่อยปกป้องเด็กๆ ไม่ให้เจ็บตัวหรือหลงป่าอีกด้วย ซึ่งมาในรูปแบบการขู่ให้เด็กกลัวด้วยวิธีต่างๆ กันไป เช่นทำให้เด็กๆ เห็นภาพหลอนของสิ่งที่ตัวเองกลัวที่สุด ปัญหาคือหากคนที่ Shtorka ติดตามอยู่ไม่ย่อมฟังคำเตือนของมัน ปีศาจตัวนี้จะเปลี่ยนจากการเตือนไม่ให้เด็กๆ พบกับอันตรายเป็นการออกล่าพวกเขาแทน โดยมันจะลากเด็กๆ เข้าไปในความมืด กัดกินพวกเขาทั้งเป็นและลากวิญญาณไปทรมานต่ออีก     แน่นอนว่าตำนานของ Shtorka นั้นไม่ได้หยุดอยู่ที่เด็กๆ เท่านั้น เพราะในสมัยก่อน หลายๆ พื้นที่ (โดยเฉพาะในชนบท) ของประเทศโครเอเชียก็มีการใช้ Shtorka ในการสอนผู้ใหญ่เช่นกัน ทำให้สัตว์ร้ายตัวนี้กลายเป็นฝันร้ายของคนกลุ่มหนึ่งไปเลยก็ไม่ผิดนัก แน่นอนว่า Shtorka ในความเป็นจริงแล้วก็น่าจะเป็นเพียงกุศโลบายเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กๆ ทำตัวไม่ดี หรือแอบเข้าไปในป่า เช่นเดียวกับตำนานอื่นๆ ก็เท่านั้น…

เมื่อวันที่ 20 มีนาคม ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา หนังสือพิมพ์ของประเทศอิสราเอลได้มีการออกมาประกาศข่าวการค้นพบเศษภาชนะเครื่องปั้นดินเผาอายุกว่า 2,500 ปีของชาวเปอร์เซีย ในการขุดค้นที่จอดรถ Givati ซึ่งในปัจจุบันได้กลายเป็นแหล่งโบราณคดีที่มีขนาดใหญ่ที่สุดที่กำลังมีการขุดค้นของเยรูซาเล็มในปัจจุบัน     โดยเศษเครื่องปั้นดินเผาที่มีการพบในครั้งนี้มีจุดเด่นอยู่การตกแต่งเป็นรูปของเทพเบส (Bes) เทพที่มีลักษณะเด่นอยู่ที่ขนาดตัวที่เล็กคล้ายคนแคระ สวมหมวกรูปขนนกกระจอกเทศ และมีใบหน้าที่แปลกประหลาดที่มักแลบลิ้นราวกับล้อเลียนอะไรบางอย่างอยู่ เทพเบสนั้นเป็นเทพพื้นเมืองซึ่งปรากฏตัวออกมาบ่อยๆ ในงานศิลปะอียิปต์ ซึ่งแม้ว่าจะมีรูปลักษณ์ที่แปลกแต่ก็ทำหน้าที่คุ้มครองคนในบ้านจากสิ่งชั่วร้ายได้เป็นอย่างดี จนในหลายๆ ครั้งคนโบราณก็เชื่อกันว่าเสียงหัวเราะของเทพเบสนั้นจะทำให้ภูตผีปีศาจหวาดกลัวได้เลย     น่าเสียดายที่เศษเครื่องปั้นดินเผาที่พบนั้นส่วนล่างของใบหน้าเทพเบสนั้นได้สูญหายไปตามกาลเวลาแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ตามเราก็ยังสามารถเห็นความเป็นเอกลักษณ์ของเทพเบสได้ไม่ยากจากดวงตาและจมูกที่ยังเหลืออยู่ อ้างอิงจากทีมนักโบราณคดี เศษเครื่องปั้นดินเผานี้น่าจะเคยเป็นส่วนหนึ่งของเหยือกที่เรียกกันว่า “Bes-vessel” หรือ “เหยือกเบส” หนึ่งในงานฝีมือที่ชาวเปอร์เซียนำเข้ามาจากอียิปต์ และเป็นที่โด่งดังมากในช่วง 400-500 ปีก่อนคริสตกาล     คุณ Yuval Gadot ศาสตราจารย์ด้านโบราณคดีแห่งมหาวิทยาลัย Tel Aviv บอกว่าเศษเครื่องปั้นดินเผาชิ้นนี้นับเป็นเหยือกเบสชิ้นแรกที่นักโบราณคดีเคยพบมาในเยรูซาเล็มเลย ดังนั้นแม้ว่าโบราณวัตถุที่มีการค้นพบจะไม่สมบูรณ์อย่างที่หวังก็ตาม แต่นี่ก็ยังคงนับว่าเป็นการค้นพบที่มีคุณค่าสำหรับอิสราเอลเป็นอย่างยิ่ง   ที่มา cbn, archaeology, livescience และ israelnationalnews

เมื่อวันที่ 26 มีนาคม ปี ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา สำนักข่าวต่างประเทศได้มีการออกมารายงานการค้นพบจารึกโบราณที่แกะสลักบนหินร่วม 100 ชิ้น ที่ Wadi el-Hudi เหมืองอเมทิสต์ (พลอยสีม่วง) ที่เคยมีการใช้งานในประเทศอียิปต์ในยุคก่อนประวัติศาสตร์     ในการค้นหาครั้งนี้ ทีมวิจัยได้ทำการใช้เทคโนโลยีโมเดลสามมิติ การถ่ายภาพ RTI (Reflectance Transformation Imaging) และเทคโนโลยีการรังวัดด้วยภาพในการตรวจสอบเหมือง และพบว่านอกจากวัตถุโบราณที่เคยมีการค้นพบเมื่อปี 2015 แล้ว เหมือง Wadi el-Hudi ยังมีจารึกที่เราไม่ทราบมาก่อนอยู่อีกเป็นจำนวนมากเลย โดยนอกจากหิน 100 ชิ้น แล้วในบริเวณใกล้เคียงนักโบราณคดียังพบ “สตีล” (จารึกบนพื้นหรือเสา) อีก 14 อัน และ “ออสตราก้า” (จารึกบนเครื่องปั้นดินเผา) อีกกว่า 45 อัน     จารึกโบราณบนหินส่วนมากจะมีอายุราวๆ 3,900 ปี ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่รู้จักกันในชื่อ “อาณาจักรกลาง”…

ภาพถ่ายเก่านั้น ไม่ว่าจะเป็นในยุคสมัยไหน ก็มีหน้าที่เก็บเอาความทรงจำของผู้คนเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่สำคัญๆ ที่พวกเขาได้ไปเห็น เหตุการณ์ที่พวกเขาต้องประสบ หรือแม้แต่เหล่าผู้คนที่พวกเขารัก แต่ก็อย่างที่คนในปัจจุบันไม่ได้ถ่ายภาพแบบซีเรียสๆ เสมอไป คนสมัยก่อนเองในบางครั้งก็ถ่ายภาพด้วยอารมณ์ที่ไม่ได้อยากจริงจังเท่าไหร่กัน และภาพเหล่านี้เองก็จะออกมาในสภาพที่ตลกบ้างแปลกบ้างแล้วแต่โอกาสไป เหมือนอย่างเช่นภาพถ่ายจากต้นศตวรรษที่ 20 เรากำลังจะไปชมกันต่อไปนี้   เริ่มจากอะไรที่ไม่แปลกนักแต่ก็ไม่ได้ธรรมดาอย่าง “รถม้าลาย” เมื่อปี 1905   ภาพการปั่นจักรยานที่มีจุดให้ตั้งคำถามเต็มไปหมดจากปี 1900   การแต่งงานสลับเพศจากช่วงปี 1900   ภาพที่ถูกตั้งชื่อว่า “Fallen Over” หรือ “การล้มลง” จากช่วงปี 1900   บ้านต้นไม้ที่ไม่รู้ทำไมไปสร้างอยู่ระหว่างต้นไม้   ภาพเด็ก “แอบมอง” จากปี 1908 ว่าแต่ออกมาจากตรงไหนนั่น   ภาพเด็กบนเกวียนไก่จากช่วงปี 1910   ภาพการเผชิญหน้าจากปี 1910   ภาพสาวๆ ปล่อยผมในปี 1910 หลอนแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก   ภาพ…

เคยได้ยินเรื่อง “เข็มกลัดทารา” กันมาก่อนไหม นี่เป็นหนึ่งในงานฝีมือโลหะที่สำคัญที่สุดชิ้นหนึ่งของไอร์แลนด์เลยก็ว่าได้     เจ้าเข็มกลัดชิ้นนี้เป็นเข็มประดับที่ทำด้วยเงินทุบทอง ซึ่งตกแต่งด้วยลวดลายเฉพาะตามรูปแบบของเซลติกโบราณ โดยมีแรงบันดาลใจมาจากนก หมาป่า และมังกร และคาดกันว่าถูกสร้างขึ้นในช่วงปี ค.ศ. 700 เข็มกลัดทารา ได้รับชื่อมาจากเนินทาราซึ่งเชื่อกันว่าเป็นพระที่นั่งของกษัตริย์ไอร์แลนด์ อย่างไรก็ตามผิดจากชื่อของมันตัวเข็มกลัดนั้นไม่ได้มีหลักฐานว่ามีความเกี่ยวข้องกับกษัตริย์หรือตัวเนินดังกล่าวเลย     กลับกันบันทึกที่เหล่านักโบราณคดีมียังบอกว่าเข็มกลัดทารา (ในสมัยนั้นยังไม่มีชื่อ) ถูกพบที่หาดในเบ็ตตีสทาวน์เมื่อปี 1850 โดยหญิงชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่งแทน แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ว่าหญิงคนดังกล่าวจะโกหกเพื่อที่จะได้มีต้องมีปัญหากับเจ้าของพื้นที่ที่เธอพบเข็มกลัดจริงๆ ก็ตาม แต่ไม่ว่าที่มาของเข็มกลัดนี้จะเป็นเช่นไร สุดท้ายแล้วมันก็จะถูกขายต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปอยู่ในมือของพ่อค้าชาวดูไบ George Waterhouse และได้รับชื่อว่าเข็มกลัดทาราในภายหลัง (เชื่อว่าเป็นการเปลี่ยนชื่อเพื่อเพิ่มมูลค่าของตัวเข็มกลัดอีกที)     แน่นอนว่าด้วยรูปร่างที่งดงามของมัน ในช่วงเวลานั้นจึงมีคนอยากได้เข็มกลัดแบบนี้ไปครอบครองอยู่เป็นจำนวนมาก ดังนั้น Waterhouse ผู้ซึ่งเปิดร้านเครื่องประดับอยู่แล้ว จึงได้เริ่มทำเครื่องประดับรูปร่างคล้ายกับเข็มกลัดทาราออกขายจนเป็นที่รู้จักของคนในสมัยนั้นไป หลังจากวันนั้นมาเข็มกลัดทาราก็ถูกนำไปจัดแสดงอยู่หลายที่ตั้งแต่กรุงลอนดอนของอังกฤษ และกรุงปารีสของฝรั่งเศส จนทำให้ตัวเข็มกลัดเลียนแบบขายดีเป็นอย่างมาก ถึงขั้นที่ว่าสมเด็จพระราชินีวิกตอเรียมาสั่งซื้อไปเป็นจำนวนมากเลย     ท้ายที่สุดแล้วเข็มกลัดทาราก็ถูกส่งไปยังคอลเล็กชันของราชวิทยาลัยแห่งไอร์แลนด์ในปี ก่อนที่ทางราชวิทยาลัยจะส่งใช้พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติไอร์แลนด์ในเวลาต่อมา และถูกจัดแสดงมาตลอดจนถึงในปัจจุบัน   ที่มา ancient-origins, museum

ในสมัยก่อนหากเราอยากเห็นดาบโบราณสักเล่มแบบที่ไม่ใช่รูปภาพ สิ่งที่เราต้องทำก็คงจะไม่พ้นการเดินทางไปยังพิพิธภัณฑ์ที่เก็บดาบเหล่าไว้ด้วยตัวเอง แต่ในปัจจุบันนั้นด้วยความก้าวหน้าของเทคโนโลยี ในที่สุดเราก็อาจจะสามารถรับชมดาบโบราณสวยๆ ได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องลุกออกจากหน้าคอมหรือมือถือด้วยซ้ำ     เพราะเมื่อวันที่ 27 มีนาคม ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมานั้นเอง ด้วยความร่วมมือระหว่างมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิคแห่งวาเลนเซีย และบริษัท Ingheritag3D เหล่านักวิทยาศาสตร์ก็ได้ทำการบันทึกภาพดาบโบราณ (อย่างน้อยๆ ก็ส่วนด้ามจับ) ไว้เป็นโมเดลสามมิติเพื่อเปิดให้ประชาชนทั่วไปได้มีโอกาสเข้าชมผ่านทางอินเทอร์เน็ตจนได้ โดยเจ้าดาบที่ถูกนำไปทำเป็นโมเดลสามมิติในครั้งนี้คือดาบของ “Ali Atar” ขุนศึกชาวมุสลิมผู้เสียชีวิตในการรบแห่งลูเซนา (Battle of Lucena) การรบระหว่างชาวมุสลิมและชาวคริสเตียน ที่เกิดขึ้นเมื่อปี 1483   โมเดลสามมิติที่ถูกทำออกมาโดยมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิคแห่งวาเลนเซีย และบริษัท Ingheritag3D ถ้าดูไม่ได้ให้เข้าไปชมโดยตรงที่นี่   นี่เป็นดาบที่เรียกกันว่า “ดาบนาส์ริท” ตามชื่อราชวงศ์มุสลิมราชวงศ์สุดท้ายแห่งคาบสมุทรไอบีเรีย ซึ่งมีลักษณะเด่นอยู่ที่การประดับด้ามจับไว้ด้วยทอง หินมีค่าหลายชนิด ลวดลายของสัตว์ต่างๆ ตัวอักษรอาราบิกสุดงดงาม และปลายด้ามดาบรูปโดม อ้างอิงจากรายงานของมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิคแห่งวาเลนเซียด้ามสามมิติที่เห็นนี้ ถูกทำขึ้นจากการถ่ายรูปดาบจากหลายๆ มุมก่อนที่จะมีการวัดขนาดจากภาพที่ได้ และคำนวณออกมาในระบบดิจิทัล     José Luis Lerma หนึ่งในทีมวิจัยบอกว่า ในปัจจุบันเราจะไม่สามารถพึงพอใจกับการรักษาทรัพยากรที่มีค่าทางวัฒนธรรมในรูปแบบกายภาพเท่านั้นอีกต่อไป…

ในช่วงเวลาที่สหรัฐฯ เข้าร่วมสงครามโลกครั้งที่สองใหม่ๆ ทางประเทศได้มีการขอความร่วมมือไม่ให้นักข่าวสงครามนำภาพความตายของทหารสหรัฐฯ กลับไปเผยแพร่ในประเทศ เนื่องจากความกลัวว่าประชาชนจะไม่สนับสนุนสงครามอีกต่อไป อย่างไรก็ตามในยุทธการที่กัวดัลคะแนล บนหาดบูนาได้มีช่างภาพคนหนึ่งตัดสินใจถ่ายภาพความโหดร้ายของสงครามกลับไปเผยแพร่ในประเทศจนได้ และในเวลาต่อมา ภาพของเขามันก็จะกลายเป็นตำนานไป     นี่คือภาพ “ชาวอเมริกันสามคนเสียชีวิตบนชายหาดบูนา” (Three dead Americans lie on the beach at Buna) หรือ “สามอเมริกัน” (Three Americans) ภาพที่มีชื่อง่ายๆ ตรงๆ ของทหารไม่ทราบนามสามนาย ที่เสียชีวิตในระหว่างการปฏิบัติการ และนอนแน่นิ่งอยู่บนหาดอย่างน่าปวดใจ ภาพที่ว่านี้ถูกตีพิมพ์เป็นครั้งแรกในนิตยสาร Life เมื่อวันที่ 20 กันยายน ค.ศ. 1943 ซึ่งถูกเก็บภาพไว้โดยช่างภาพชื่อ George Strock แต่แม้ว่าภาพนี้จะมีชื่อง่ายๆ ก็ตามแต่กว่าที่มันจะออกมาสู่สายตาประชาชนได้นั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะทางคณะกรรมการพิจารณาภาพยนตร์และวิดิทัศน์ (กองเซนเซอร์) ของสหรัฐฯ ในสมัยนั้น ได้มีการสั่งยับยั้งการตีพิมพ์ภาพดังกล่าวในหนังสืออย่างเด็ดขาด   การรบที่หาดบูนานั้น มีทหารเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก ทั้งจากฝั่งสหรัฐฯ และญี่ปุ่น จนที่แห่งนี้ได้ชื่อเล่นว่า “หาดนอน”…

เมื่อราวๆ 500 ปีก่อนจัตุรัสกลางเมือง Zocalo แหล่งท่องเที่ยวในประเทศเม็กซิโก เชื่อกันว่าเคยเป็นศูนย์กลางของวัฒนธรรมแอซเท็กมาเป็นเวลานาน จนกระทั่งถูกยึดครองโดยชาวสเปนในปี 1521 ที่นั่นมีแหล่งโบราณคดีที่รู้จักกันในชื่อว่า “Templo Mayor” สถานที่ซึ่งในอดีตมีพีระมิด 15 ชั้น ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นที่ฝังศพของจักรพรรดิซ่อนอยู่ อย่างไรก็ตามที่ผ่านๆ มาเรากลับไม่สามารถหาสุสานดังกล่าวได้พบมาก่อนเลย   รูปจำลองของ Templo Mayor ในอดีต   จนกระทั่งเมื่อช่วงกลางเดือนมีนาคมที่ผ่านมานี้ เมื่อสื่อของเม็กซิโกได้ออกมารายงานการค้นพบพบกล่องสี่เหลี่ยมสองกล่องที่ขนาดต่างกัน ทำจากหินถูกฝังอยู่ที่แท่นบูชายัญใกล้ๆ พื้นที่พีระมิดของ Templo Mayor นั่นเอง โดยในกล่องที่เล็กกว่าโครงกระดูกของเด็กชายที่เป็นเหยื่อในพิธีบูชายัญ บรรจุเอาไว้ในสภาพที่แต่งกายคล้ายนักรบ ที่ทรวงอกมีร่องรอยถูกควักหัวใจออกไป และประดับไปด้วยมีดกับหินมีค่าอีกจำนวนหนึ่ง     ส่วนกล่องขนาดใหญ่ที่พบนั้นมีขุมทรัพย์ที่เกี่ยวกับการบูชายัญของชาวแอซเท็กเก็บไว้อยู่ข้างในเป็นจำนวนมาก ตั้งแต่กระดูกเสือจากัวร์ที่ประดับไว้ด้วยตราของเทพสงคราม Huitzilopochtli นก Roseate Spoonbill (เป็นนกฟลามิงโกสายพันธุ์หนึ่ง) และเปลือกหอยและปะการังใส่เอาไว้เป็นชั้นๆ นักโบราณคดีก็คาดกันว่านี่น่าจะเป็นการบูชายัญที่จัดทำขึ้นเพื่อเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆ ในสมัยนั้น เพราะเสือจากัวที่นำมาเป็นเครื่องบูชานั้น สามารถใช้เป็นตัวแทนของ “Ahuitzotl” หนึ่งในผู้นำทางทหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์เมโสอเมริกาได้เลย     ที่น่าสนใจคือเหล่านักโบราณคดียังสามารถขุดค้นกล่องดังกล่าวไปได้เพียงราวๆ 1 ใน…

ย้อนกลับไปเมื่อราวๆ 1,500 ปีก่อนเมือง Elusa (หรือ Haluza) หนึ่งในเมืองของจักรวรรดิไบแซนไทน์ได้เติบโตขึ้นจนถึงขีดสุด คนมีทั้งโรงละคร โรงอาบน้ำ แถมยังมีผู้คนอาศัยอยู่อย่างต่ำๆ ถึง 20,000 คน จนกลายเป็นหนึ่งในเมืองส่งออกสำคัญของสมัยนั้นไป แต่แล้วหลังจากที่เมืองรุ่งเรืองอยู่ได้ราวๆ 1-2 ศตวรรษจู่ๆ เมือง Elusa  ก็เกิดล่มสลายไปอย่างมีปริศนา ทิ้งเอาไว้เพียงซากเมืองที่ถูกทรายกลบหายไปตามกาลเวลาเท่านั้น     ที่ผ่านๆ มาเราคิดกันว่าการล่มสลายของเมืองแห่งนี้น่าจะมาจากการถูกกำหนดข้อจำกัดในการผลิตไวน์ซึ่งเป็นรายได้หลักของเมืองแห่งนี้ แต่แล้วล่าสุดนี้เอง เราก็พบกับความเป็นไปได้ใหม่ของสาเหตุที่ทำให้เมืองแห่งนี้ล่มสลายไปจนได้ เมื่อเหล่านักโบราณคดีได้ทำการตรวจสอบขยะที่เชื่อว่าถูกทิ้งโดยคนในเมือง Elusa ในอดีตและพบว่า เมืองแห่งนี้นั้นจริงๆ แล้วน่าจะล่มสลายไปจากเหตุผลอื่นมากกว่า     นั่นเพราะในที่ทิ้งขยะของเมือง Elusa นักโบราณคดีได้ทำการค้นพบถ่าน เมล็ดพืชต่างๆ และอาหารที่ถูกทิ้งไว้เป็นจำนวนมากซึ่งหากนำไปตรวจสอบอายุแล้วนักโบราณคดีก็ทราบว่าถูกนำมาทิ้งที่นี่ตลอดระยะเวลา 150 ปีหลังจากที่เมือง Elusa ถูกตั้งขึ้น และหายไปอย่างน่าประหลาดหลังจากนั้น จากหลักฐานใหม่นี้ทำให้นักโบราณคดีทราบว่าเมือง Elusa นั้นน่าจะเริ่มล่มสลายไปช่วงกลางศตวรรษที่ 6 ซึ่งเป็นก่อนที่ชาวอิสลามจะเข้ามาควบคุมการปกครองในพื้นที่และตั้งข้อจำกัดในการผลิตไวน์เสียอีก     กลับกันในช่วงเวลาที่เมือง Elusa ล่มสลายไป นักวิทยาศาสตร์กลับพบว่าในพื้นที่ของจักรวรรดิไบแซนไทน์นั้น…

เคยสังเกตกันไหมว่าประติมากรรมโบราณของทางอียิปต์หลายอย่าง เช่นรูปสลักของสฟิงซ์นั้นมักจะมีส่วนจมูกที่ไม่สมบูรณ์อยู่เสมอ ในสมัยก่อนเราอาจจะเชื่อว่าที่เป็นเช่นนี้เนื่องจากตัวประติมากรรมเหล่านี้เกิดความเสียหายขึ้นตามกาลเวลา ส่วนที่ยื่นออกมาอย่างจมูกจึงถูกทำลายไปอย่างช่วยไม่ได้     แต่อ้างอิงจากงานวิจัยใหม่ล่าสุดโดยภัณฑารักษ์ (เจ้าหน้าที่ดูแลพิพิธภัณฑ์) ของหอศิลป์อียิปต์ในพิพิธภัณฑ์บรู๊คลิน Edward Bleiberg ดูเหมือนว่าที่จมูกของประติมากรรมอียิปต์โบราณมักจะถูกทำลายนั้นไม่ได้เกิดมาจากการพังทลายตามกาลเวลา แต่เป็นเพราะการทำลายโดยเจตนาของมนุษย์มากกว่า คุณ Edward ได้แนวคิดนี้มาหลังจากที่เขาได้ทำการตรวจสอบวัตถุโบราณจากในพิพิธภัณฑ์และพบว่า ความเสียหายที่บริเวณจมูกและใบหน้าบนวัตถุโบราณของอียิปต์นั้น ไม่ได้จำกัดอยู่ที่ในหมู่รูปปั้นหรือรูปสลักเท่านั้น แต่ยังเกิดขึ้นในผลงานสองมิติอย่างภาพวาดหรือภาพสลักด้วย     จริงอยู่ว่าความเสียหายตามกาลเวลาอาจจะทำให้ส่วนจมูกที่เปราะบางของงานประติมากรรม 3 มิติพังทลายลงมาได้ แต่สำหรับงานศิลปะ 2 มิติแล้ว การที่ส่วนใบหน้าหรือจมูกเท่านั้นที่ถูกทำลายมันเป็นเรื่องที่ผิดธรรมชาติเป็นอย่างมาก ดังนั้น Edward จึงคาดว่าความเสียหายพวกนี้น่าจะเกิดขึ้นอย่างตั้งใจมากกว่า Edward อธิบายว่าตามปกติแล้วงานศิลป์ในสมัยก่อนไม่ว่าจะเป็น 3 มิติ หรือ 2 มิติ ล้วนแต่ทำขึ้นเพื่อแสดงอำนาจไม่ว่าจะเป็นทางกำลังทรัพย์ของผู้ก่อสร้าง หรืออำนาจของเทพต่างๆ  แต่สำหรับคนอียิปต์แล้วงานศิลป์ต่างๆ จะถูกนับเป็น “ตัวแทน” ของต้นแบบงานศิลป์นั้นๆ ได้ด้วย     งานศิลป์ของอียิปต์เองจะถูกใช้เป็นสื่อระหว่างโลกคนเป็นกับโลกหลังความตาย ราวกับว่าวิญญาณคนที่ตายไปได้มาสิงอยู่ในรูปปั้น และคงอยู่ไปอีกนานแสนนาน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ผู้ที่ไม่พอใจต้นแบบของผลงานศิลป์จะทำลายรูปปั้นที่เป็นตัวแทนคนเหล่านั้น และการทำลายที่เจาะจงไปที่จมูกก็น่าจะเพื่อไม่ให้ตัวแทนของคนที่ตัวเองเกลียดสามารถ “หายใจ” ได้อีกต่อไป  …

เมื่อพูดถึงเกาะราปานูอี หรือที่เรารู้จักกันในชื่อ “เกาะอีสเตอร์” เชื่อว่าไม่ว่าใครก็คงจะคิดถึงตำนานหินหน้าคนอย่าง “โมอาย” ขึ้นมาก่อนเป็นอย่างแรก เพราะนอกจากนี่จะเป็นมรดกโลกล้ำค่าแล้ว โมอายยังเป็นวัตถุโบราณที่ผู้เชี่ยวชาญถกเถียงกันมาอย่างยาวนานว่าทำขึ้นมาเพื่ออะไรด้วย ว่าแต่รู้หรือไม่ว่านอกจากตัวโมอายเองแล้ว บนเกาะแห่งนี้เองก็ยังมีวัตถุโบราณปริศนาที่ยังไขไม่ออกอยู่อีกอย่างหนึ่งด้วย โดยมันเป็นจารึกอักษรโบราณที่มีรูปร่างสุดประหลาด และยังไม่มีใครถอดรหัสได้นั่นเอง     นี่คืออักขระที่ชื่อว่า “อักษรโรโงโรโง” อักษรที่มีรูปร่างคล้ายสัตว์ หรือไม่ก็อักษรฮีโรกราฟฟิกของอียิปต์ ซึ่งมักถูกสลักไว้บนแผ่นไม้ และเชื่อกันว่ามีอยู่รวมๆ แล้วมากกว่าหมื่นตัว อักษรโรโงโรโงถูกค้นพบครั้งแรกในปี 1864 โดย Eugène Eyraud ผู้เดินทางมาเผยแผ่ศาสนาบนเกาะ โดยในเวลานั้นเข้าได้พบกับแผ่นไม้ที่มีอักษรประหลาดเช่นนี้ถึง 26 อัน     คำว่า “โรโงโรโง” มาจากภาษาราปานูอีอันเป็นภาษาดังเดิมของเกาะอีสเตอร์ แปลว่า “การร่ายมนตร์” หรือ “การสวด” ซึ่งก็ไม่แปลกเท่าไหร่เพราะสภาพอักขระโรโงโรโงที่เราเห็นบ่อยๆ นั้นมักจะถูกเขียนอัดกันเต็มแผ่นไม้ไปหมดจนทำให้มันดูขลังและลึกลับคล้ายบทร่ายคาถามากๆ น่าเสียดายที่นอกจากชื่อแล้ว เราแทบจะไม่ทราบเรื่องอื่นๆ เกี่ยวกับแผ่นไม้นี้เลย ทั้งวิธีอ่าน ที่มา หรือแม้แต่ใครกันที่เป็นคนคิด     ทฤษฎีที่น่าสนใจเกี่ยวกับแผ่นไม้นี้คือ มันถูกประดิษฐ์ขึ้นโดยประชาชนบนเกาะอีสเตอร์หลังจากเห็นการเขียนของชาวสเปน เมื่อปี 1770 ก่อนที่จะใช้อยู่ช่วงหนึ่งโดยเป็นการบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนเกาะเป็นหลัก อย่างไรก็ตามอักษรที่ออกมานั้นใช้ยากเกินไปคนบนเกาะจึงเปลี่ยนไปใช้อักษรละตินแทน…

เป็นเรื่องที่ทราบกันดีว่ามนุษย์โบราณอย่าง “มนุษย์นีแอนเดอธัล” นั้น มีการคิดค้นอุปกรณ์ต่างๆ มาใช้งานตั้งแต่ในอดีตไม่ต่างจากบรรพบุรุษของมนุษย์ แถมอุปกรณ์ของพวกเขาเองก็มีประสิทธิภาพดีกว่าที่เราคิดด้วย (อ่านข่าวเก่าได้ที่ งานวิจัยพบ “มนุษย์นีเอนเดอร์ธัล” อาจขว้างหอกได้มีประสิทธิภาพกว่าที่เราคิด) ว่าแต่เชื่อหรือไม่ว่ามนุษย์นีแอนเดอธัล ไม่เพียงแต่มีอุปกรณ์ที่มีประสิทธิภาพเท่านั้น แต่พวกเขายังจริงจังกับการผลิตอุปกรณ์ในชีวิตประจำวันมากด้วย เพราะจากการค้นพบล่าสุดในโปแลนด์ ดูเหมือนว่ามนุษย์โบราณเหล่านี้จะมี “โรงงาน” ไว้ผลิตเครื่องมือโดยเฉพาะเลย     นี่เป็นการค้นพบที่เกิดขึ้นจากความร่วมมือของทีมวิจัยจากสถาบันโบราณคดีแห่งมหาวิทยาลัย Wrocław และสถาบันมานุษยวิทยาวิวัฒนาการ Max Planck โดยเกิดขึ้นในแหล่งโบราณคดี Pietraszyno ในทางตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศโปแลนด์ ที่นั่นนักโบราณคดีได้ค้นพบพื้นที่ขนาดใหญ่ที่เชื่อกันว่าเคยถูกใช้เป็นสถานที่ผลิตเครื่องมือหินโดยมนุษย์นีแอนเดอธัลเมื่อราวๆ 60,000 ปีก่อน เนื่องจากในที่แห่งนี้มีอุปกรณ์หินเก่าแก่ถูกค้นพบถึง 17,000 ชิ้น การค้นพบในครั้งนี้ทำให้แหล่งโบราณคดีแห่งนี้กลายเป็นโรงงานผลิตเครื่องมือนอกถ้ำของมนุษย์นีแอนเดอธัลที่มีขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีการพบมา และแสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ใหม่ของการใช้งานอุปกรณ์หินในหมู่มนุษย์โบราณเลย     นั่นเพราะที่ผ่านๆ มา เราเคยเชื่อกันว่าการผลิตอุปกรณ์ในปริมาณมากๆ ของมนุษย์โบราณนั้นเพิ่งจะเริ่มต้นในช่วง 40,000-10,000 ปีก่อนโดยมนุษย์ยุคใหม่เท่านั้น ส่วนมนุษย์โบราณอย่างนีแอนเดอธัลนั้นไม่น่าจะอาศัยอยู่ในที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานานพอที่จะทำโรงงานขนาดใหญ่ Dr. Andrzej Wiśniewski จากมหาวิทยาลัย Wrocław หนึ่งในทีมนักโบราณคดีบอกว่า การค้นพบในครั้งนี้ขัดแย้งกับความเชื่อเก่าๆ โดยสิ้นเชิงเพราะการที่มีเครื่องมือหินที่สร้างโดยมนุษย์นีแอนเดอธัลอยู่ในที่เดียวกันเป็นจำนวนมากเช่นนี้ ย่อมเป็นหลักฐานอย่างดีว่ามนุษย์นีแอนเดอธัลอย่างน้อยๆ ก็ต้องอาศัยอยู่ที่นี่นานพอสมควรแน่ๆ นอกจากนี้เครื่องมือในโรงผลิตยังมีการแบ่งประเภทการใช้งานที่ค่อนข้างชัดเจนและมีเครื่องมือที่แปลกแยกไปจากหมวดหมู่หลักอย่างอุปกรณ์ชำแหละหรืออุปกรณ์ออกล่าอยู่ไม่มาก…

ในวันที่ 18 เมษายน ค.ศ. 1945 ในช่วงเวลาที่สงครามโลกครั้งที่สองใกล้ถึงจุดสิ้นสุดลงเต็มทีแล้ว ช่างภาพสงครามชื่อ Robert Capa ได้ร่วมเดินทางกับหน่วยทหารราบที่ 2 ของสหรัฐอเมริกา เพื่อไปถ่ายภาพที่เมืองไลพ์ซิช ประเทศเยอรมนี ที่นั่นเขาพบกับพลทหารสองคนที่ขึ้นไปเตรียมตั้งปืนกลบนระเบียงบ้าน เขาจึงตัดสินใจตามขึ้นไปถ่ายภาพการทำงานของทหารทั้งสองด้วย โดยที่เขาไม่ได้รู้เลยว่าภาพที่เขาจะได้พบในวันนั้น จะกลายเป็นภาพในตำนานของสงครามโลกครั้งที่สองไป     นี่คือภาพ “The Last Man to Die” หรือ “ชายคนสุดท้ายที่ตาย” ภาพของทหารอเมริกันที่ถูกยิงสังหารโดยหน่วยซุ่มยิงของนาซี ซึ่งในภายหลังจะได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสาร Life และกลายเป็นหนึ่งในภาพที่มีคนกล่าวถึงมากที่สุดในยุคนั้นไป อ้างอิงจากบทสัมภาษณ์ของตากล้องในเวลานั้นพลปืนคนหนึ่งได้เดินไปสูบหรี่ในบ้านพอดี ดังนั้นผู้ตายจึงต้องบรรจุกระสุนปืนอยู่คนเดียว และในเสี้ยววินาทีนั้นเองก็มีกระสุนพุ่งทะลุหน้าผากของเขาไป   สถานที่เกิดเหตุไม่นานหลังจากนั้น   Robert Capa บอกว่าความตายที่เขาเห็นนั้น “สะอาดหมดจด และงดงามอย่างน่าประหลาด” จนกลายเป็นสิ่งที่เขาจดจำได้ดีที่สุดในสงครามโลกครั้งที่สอง โดยพลทหารที่ตายในภาพนั้นในภายหลังได้มีทางครอบครัวออกมายืนยันว่าชื่อ Raymond J. Bowman ซึ่งในตอนนั้นอายุได้เพียง 21 ปีเท่านั้น อ้างอิงจากเข็มกลัดอักษรย่อที่คอเสื้อของเขา แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ได้รับการยืนยันจากทางนิตยสาร Life แต่หลายๆ…

เมื่อพูดถึงองค์กรการบินและอวกาศที่มีชื่อเสียงของโลกอย่าง “NASA” ชื่อว่าคนส่วนใหญ่คงจะนึกภาพขององค์กรที่มีเทคโนโลยีสุดล้ำสมัยศูนย์รวมของเหล่าผู้เชี่ยวชาญลำดับต้นๆ ของโลกขึ้นมาเป็นสิ่งแรก แต่ก็แน่นอนว่าไม่ว่าองค์กรนี้จะใหญ่แค่ไหนมันก็ต้องมีวันที่องค์กรเพิ่งเริ่มต้นขึ้นใหม่ๆ กับเขาเหมือนกัน ซึ่งสำหรับองค์กร NASA แล้ว เรื่องราวของพวกเขาก็เริ่มขึ้นในแถวๆ ยุค 20 ตั้งแต่ตอนที่พวกเขายังเป็นองค์กรคณะกรรมการที่ปรึกษาด้านการบินแห่งชาติหรือ NACA  อยู่เลย ดังนั้นในวันนี้ #เหมียวศรัทธา จะพาเพื่อนๆ ไปชมภาพหายากขององค์กร NASA และ NACA ในช่วงที่การขึ้นไปบนอวกาศยังเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้นกัน ว่าแต่จะเป็นภาพแบบไหนกันนั้น คงต้องให้เพื่อนๆ ไปชมกันเองที่ข้างล่างนี้   เริ่มกันจากภาพของอุโมงค์ลมแห่งแรกของ NACA ที่ถ่ายในปี 1921   ถังแรงดันของอุโมงค์ความหนาแน่นผันแปรของ NACA เมื่อปี 1922   การผลิตโครงส่วนปีกของเครื่องบิน Thomas-Morse MB-3 เมื่อปี 1922   การทดสอบเครื่องบิน Sperry M-1 ในปี 1927   อุโมงค์ลมความเร็วสูงที่มองจากหอระบายความร้อนเมื่อปี 1942   โมเดลขนาด 1 ต่อ…

ย้อนกลับไปในปี 2014 กลุ่มนักโบราณคดีทางท้องทะเลได้ทำการค้นพบซากเรือโปรตุเกสจมอยู่ใต้อ่าวโอมาน โดยมันเป็นเรือรบจากศตวรรษที่ 16 ของผู้บัญชาการชื่อ Vicente Sodré ที่จมลงไปจากอุบัติเหตุในปี 1503     ในเวลานั้นมีวัตถุโบราณมากมายถูกเก็บกู้ขึ้นมาจากเรือลำนี้ แต่สิ่งที่เหล่านักโบราณคดีให้ความสำคัญมากที่สุดกลับเป็นแผนที่ดาวเก่าแก่ชิ้นหนึ่งแทน เพราะที่ผ่านๆ มาทั่วทั้งโลกเคยมีการค้นพบแผนที่ดาวแบบนี้เพียง 104 ชิ้นเท่านั้น แถมหลังจากที่มีการนำแผนที่ดาวชิ้นนี้ไปตรวจสอบ นักโบราณคดียังพบกับความจริงที่ไม่น่าเชื่ออีกข้อเกี่ยวกับแผนที่ดาวที่พวกเขาพบ นั่นเพราะวัตถุโบราณชิ้นนี้ไม่เพียงแต่เป็นของหายากเท่านั้น แต่มันคือแผนที่ดาวที่เก่าแก่ที่สุดในโลกเลยด้วย     อ้างอิงจากข้อมูลที่มีการบันทึกไว้ แผนที่ดาวที่พบมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 17.5 เซนติเมตร มีตราทหารของโปรตุเกสประดับไว้ ทำจากโลหะผสมทองแดง และถูกใช้งานในช่วงปี 1496-1501 แน่นอนว่าการถูกทิ้งไว้ใต้น้ำเป็นเวลานานย่อมทำให้แผนที่ดาวอันนี้เสียหายไปจากที่เคยเป็นอยู่บ้าง แต่ถ้าหากนำวัตถุโบราณชิ้นนี้ไปสแกนด้วยระบบเลเซอร์สามมิติ เราก็จะยังคงสามารถเห็นรอยสลักเก่าแก่ซึ่งช่วยให้นักเดินเรือสามารถวัดความสูงของดวงอาทิตย์หรือดวงดาวเพื่อกำหนดละติจูดของเรือได้     จริงอยู่ที่ว่าแผนที่ดาวถูกบันทึกไว้ว่าใช้งานครั้งแรกในปี 1481 โดยนักเดินเรือชาวโปรตุเกส อย่างไรก็ตามบันทึกข้อมูลนี้มีเพียงแค่ลายลายลักษณ์อักษรเท่านั้น ไม่ได้มีตัวเครื่องมือเป็นชิ้นเป็นอันอยู่เลย นั่นทำให้แผนที่ดาวที่พบนี้ ได้รับการบันทึกลงในกินเนสส์บุ๊กว่าเป็นแผนที่ดาวที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนโลกที่มนุษย์เคยพบมาไปเมื่อช่วงกลางเดือนมีนาคม ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมาด้วยเหตุนี้     แต่แม้ว่าการค้นพบในครั้งนี้จะเป็นเรื่องที่ดูน่าสนใจมากก็ตาม แต่มันก็ไม่ใช่การค้นพบที่น่าสนใจเพียงเรื่องเดียวของซากเรือที่ค้นพบในปี 2014 แต่อย่างไร เพราะในบรรดาวัตถุโบราณที่นักโบราณคดีพบบนเรือนั้นยังมีระฆังเก่าแก่ที่สร้างขึ้นในปี 1498…

เมื่อช่วงเดือนมกราคม ค.ศ. 2019 ในทางตะวันออกเฉียงใต้ของแหล่งโบราณคดี Pikillaqta ในประเทศเปรู ทีมนักโบราณคดีของประเทศได้ทำการค้นพบโบราณวัตถุจำนวนหนึ่ง ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นเครื่องบูชาของวัฒนธรรมวารี และมีอายุมากกว่า 900 ปี     การค้นพบในครั้งนี้เกิดขึ้นหลังจากที่นักโบราณคดีขุดหลุมลงไปในแหล่งโบราณคดีราวๆ 70 เซนติเมตร โดยในตอนแรกพวกเขาได้พบกับ กระดูกอูฐที่ถูกเผา 2 ชิ้น เปลือกหอย Spondylus 8 ชิ้น แผ่นเงินขนาดเล็กสองอัน และแผ่นเงินประหลาดความยาวราวๆ 73 เซนติเมตร อีกหนึ่งแผ่น อย่างไรก็ตามนักโบราณคดีสังเกตว่าแผ่นเงินที่พบนั้นราวกับว่าถูกใช้เพื่อแยกอะไรบางอย่างออกจากกันอยู่ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจขุดหลุมดังกล่าวลึกลงไปอีกเล็กน้อย   .   และที่นั่นเองพวกเขาก็พบกับหุ่นหล่อทองแดงขนาดเล็ก 6 ตัว หุ่นนักรบเสือพูม่า 2 ตัว รูปจำลองสัตว์เทพ 2 ตัว หุ่นหล่อเงินของนักรบหญิง 24 ตัว หุ่นรูปคนธรรมดา 3 ตัว และชิ้นส่วนหุ่นโบราณที่มีรูปร่างคล้ายร่างกายมนุษย์อย่างแขน ขา หัว อีกกว่า 107 ชิ้น  …

นิวซีแลนด์เป็นประเทศเกาะทางตะวันตกเฉียงใต้ของมหาสมุทรแปซิฟิก มีชื่อเสียงเรื่องอากาศบริสุทธิ์ ธรรมชาติที่งดงามและความเป็นเมืองท่องเที่ยวขนาดใหญ่ และมีคุณภาพชีวิตของคนในประเทศที่ถือว่าค่อนข้างสูงเลย ด้วยเหตุนี้เองในวันนี้ #เหมียวศรัทธา จึงจะพาเพื่อนๆ ไปชมความงดงามของประเทศนี้กัน โดยในคราวนี้เราจะเป็นภาพของนิวซีแลนด์ในยุค 1970-1971 ส่วนหนึ่งจากอัลบั้ม Archives New Zealand แต่จะงดงามโดนตาโดนใจขนาดไหน ก็เชิญเพื่อนๆ ไปชมกันได้ที่ข้างล่างนี้เลย   เริ่มกันจากการเดินซื้อของใน Auckland เมื่อเดือนธันวาคม 1970   บรรยากาศการตีกอล์ฟที่ Arikikapakapa มกราคม 1970   ปิกนิกที่ Arrowtown เมือง Otago มกราคม 1970   รถรับส่งนักเรียนทันตพยาบาล ตุลาคม 1970   ภาพบนแพขนานยนต์ “Opua” มกราคม 1970   การปิกนิกที่ Rotorua มกราคม 1970   หมู่บ้านใน Waiuku เมษายน 1970   สาวๆ…

เดือนมีนาคม ค.ศ. 1945 ในช่วงปลายของสงครามโลกครั้งที่สอง ทหารนาซีเยอรมันได้ทำการสังหารนักโทษสงครามชาวโปแลนด์กับรัสเซียร่วม 208 คนในพื้นที่ประเทศเยอรมนีเอง ก่อนที่จะนำไปศพเหล่านั้นไปฝังไว้ในที่ต่างๆ กัน 3 แห่ง และถูกพบโดยทหารสัมพันธมิตรในเวลาต่อมา     นับตั้งแต่วันนั้นมาเกือบ 74 ปี เหล่านักโบราณคดีก็ได้เข้ามาตรวจสอบพื้นที่ดังกล่าวอีกครั้ง และพบกับหลักฐานเพิ่มเติมเกี่ยวกับการสังหารหมู่ในครั้งนั้น เพราะเมื่อในวันที่ 8 มีนาคม พวกเขาได้ออกมาเปิดเผยถึงการค้นพบโบราณวัตถุร่วม 400 ชิ้น ในพื้นที่ชนบทสามแห่ง ซึ่งคาดกันว่าเป็นพื้นที่ที่ทางนาซีเคยให้สังหารแรงงานเกณฑ์มาก่อน โดยวัตถุโบราณเหล่านี้ถูกพบในเมือง Warstein, Suttrop และ Eversberg โดยเป็นของใช้ส่วนตัวของเหล่าผู้ถูกสังหารเช่น รองเท้า กระดุม หนังสือ กระสุน เหรียญของโซเวียต และฮาโมนิก้า     อ้างอิงจากข้อมูลที่ได้รับการเปิดเผยวัตถุโบราณส่วนมากนั้นถูกพบที่ Warstein สถานที่ซึ่งนักโทษสงคราม 71 คน (ซึ่งประกอบด้วยผู้หญิง 60 คน กับเด็กอีก 1 คน) ไปยิงทิ้งในป่า หลังจากถูกสั่งให้ทิ้งของที่มีทั้งหมดเอาไว้ข้างถนน กลับกันในโบราณวัตถุที่ผลในเมือง…

เมื่อวันที่ 21 มีนาคม ค.ศ. 2019 ในวารสาร “Current Biology” ได้มีการตีพิมพ์รายงานการค้นพบฟอสซิลโบราณของสัตว์น้ำชนิดใหม่ ที่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้เมื่อราวๆ 518 ล้านปีก่อน และคาดกันว่าจะนำไปสู่ความรู้ใหม่เกี่ยวกับการวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตในมหาสมุทรเลย     นี่คือ Daihua sanqiong ฟอสซิลของสัตว์ทะเลที่ถูกค้นพบในเป็นครั้งแรกในประเทศจีน มีจุดเด่นอยู่ที่รยางค์ 18 เส้นรอบๆ ปาก ซึ่งเหล่านักวิทยาศาสตร์คาดกันว่าน่าจะใช้งานในการว่ายน้ำในทะเล และจับเหยื่อ โดยรยางค์ของ Daihua sanqiong นั้นมีลักษณะเด่นอยู่ที่กิ่งก้านของรยางค์ซึ่งคล้ายคลึงกับ “ขน” ที่คาดกันว่าทำหน้าที่ช่วยให้เจ้าสัตว์ทะเลตัวนี้จับเหยื่อได้ง่ายขึ้น     คุณ Jakob Vinther นักบรรพชีวินวิทยาหัวหน้าทีมวิจัย กล่าวว่า ลักษณะของฟอสซิลนี้เองชี้ให้เห็นว่า Daihua sanqiong นั้นมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเครือญาติ หรือไม่ก็บรรพบุรุษของ “หวีวุ้น” สัตว์น้ำลักษณะคล้ายแมงกะพรุน (แต่เป็นแพลงก์ตอนสัตว์) ในปัจจุบัน นั่นเพราะอ้างอิงตามข้อมูลการวิจัย ขนบนรยางค์ในลักษณะนี้ที่ผ่านๆ มา จะพบได้ในหวีวุ้นก็เท่านั้น (อ่านเรื่องราวของหวีวุ้นได้ที่ งานวิจัยพบ “หวีวุ้น” สามารถสร้างทวารขึ้นมาเพื่อขับถ่าย…

เป็นเรื่องที่ทราบกันว่า “โน้ตดนตรี” เป็นสิ่งที่อยู่คู่กับเหล่านักดนตรีมาเป็นเวลานาน ตั้งแต่อารยธรรมแรกๆ ของโลก ก่อนที่จะพัฒนามาอย่างปัจจุบัน ว่าแต่เพื่อนๆ เคยสงสัยไหมว่าเจ้าโน้ตดนตรีซึ่งมีรูปร่างที่แปลกๆ แถมยังต้องพิมพ์ในระดับความสูงที่แตกต่างนี้ ในอดีตเขาพิมพ์มันลงไปบนกระดาษได้อย่างไรกัน     แน่นอนว่าในสมัยก่อนนั้นการเขียนตัวโน้ตลงในกระดาษมักจะต้องเขียนกันด้วยมือ อย่างไรก็ตามเมื่อโลกก้าวเข้าสู่ศตวรรษที่ 20 การพัฒนาของเทคโนโลยีอย่างเครื่องพิมพ์ดีดก็เริ่มที่จะแพร่หลายขึ้น และมีการใช้งานในชีวิตประจำวันของคนในแทบทุกสายงานอาชีพ ในช่วงเวลาที่ Robert H. Keaton ได้ทำการคิดค้นเครื่องพิมพ์ดีดแบบใหม่ขึ้น เพื่อให้นักดนตรีสามารถเขียนโน้ตดนตรีลงบนกระดาษได้ง่ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน     นี่คือเครื่องพิมพ์ดีดแบบพิเศษที่มีชื่อว่า “The Keaton Music Typewriter” หรือ “เครื่องพิมพ์โน้ตคีตัน” อุปกรณ์หน้าตาสุดแปลกที่มีการออกแบบมาเพื่อพิมพ์โน้ตดนตรีอย่างรวดเร็วและชัดเจน ซึ่งใช้งานกับครั้งแรกในปี 1936 เครื่องพิมพ์โน้ตคีตันในช่วงแรกๆ เป็นเครื่องพิมพ์ดีดที่มีสัญลักษณ์ต่างๆ เกี่ยวกับดนตรี 14 แบบ ก่อนที่จะมีการเพิ่มสัญลักษณ์ที่พิมพ์ได้เป็น 33 แบบ และพัฒนาระบบใหม่จนสมบูรณ์ในปี 1953   เครื่องพิมพ์โน้ตคีตันรุ่นแรกๆ   ในช่วงเวลานั้นเครื่องพิมพ์โน้ตคีตันถูกออกแบบมาเพื่อให้พิมพ์ตัวโน๊ตได้อย่างชัดเจนและแม่นยำที่สุดดังนั้นมันจึงถูกออกแบบมาให้เป็นรูปวงกลม ซึ่งต่างไปจากรูปร่างของเครื่องพิมพ์ดีดทั่วๆ ไปเป็นอย่างยิ่ง ในปี 1953 เครื่องพิมพ์โน้ตคีตันถูกวางขายในราคาราวๆ 255 เหรียญสหรัฐ (ราวๆ…

ในช่วงเดือนตุลาคม ค.ศ. 1944 ในช่วงเวลาที่สงครามโลกครั้งที่สองใกล้จะจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของเยอรมนี ออทโท สกอร์เซนี นายทหารยศโอแบร์สทุร์มบันน์ฟือแรร์ (เทียบได้เป็นพันโท) ของหน่วย SS ได้ถูกเรียกตัวโดย อดอล์ฟ ฮิตเลอร์ เพื่อให้ไปทำภารกิจที่ “สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา”     ภารกิจที่ว่านี้มีชื่อว่า “ปฏิบัติการกรีฟ” (Operation Greif) ภารกิจแทรกซึมและปลอมตัวเป็นทหารอเมริกันของทางนาซี เพื่อสร้างความสับสนให้แก่ฝ่ายศัตรู และซื้อเวลาอันมีค่าให้กับเหล่าทหารในแนวหน้า โดยเหล่าทหารที่ถูกเรียกตัวไปปฏิบัติการในครั้งนี้จะเป็นคนที่มีความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่ว จงรักภักดี และมีฝีมือไว้ใจได้ โดยพวกเขาได้รับหน้าที่กระโดดร่มลงไปหลังแนวรบฝั่งสัมพันธมิตรทางตะวันตก ปลอมตัวเป็นทหารอเมริกัน และทำทุกอย่างเพื่อให้เกิดความสับสนวุ่นวายในพื้นที่มากที่สุด เป้าหมายหลักของพวกเขาคือการทำลายเชื้อเพลิง สะพาน หรือคลังกระสุนปืน และทำการก่อกวนอื่นๆ อย่างให้คำสั่งปลอมและเปลี่ยนป้ายถนน เปลี่ยนป้ายระวังกับระเบิด ไปจนถึงการปิดถนนด้วยป้ายปลอม และตัดสายโทรศัพท์สื่อสาร   รถถังเยอรมันที่ปลอมเป็นรถถังอเมริกันในระหว่างปฏิบัติการ   แน่นอนว่าแผนการในครั้งนี้ต้องจบลงด้วยความล้มเหลว เพราะในบรรดาทหารที่รับมา 2,500 คนนั้น มีเพียงแต่ 400 คนเท่านั้นที่พูดภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันได้ชัดเจน แถมมีเพียง 10 คนเท่านั้นที่พูดได้ดีถึงในระดับที่ “ไม่มีวันถูกดูออกต่อให้อีกฝ่ายหูหนวก” เท่านั้นยังไม่พอพวกเขายังหาชุดและหมวกของทหารสหรัฐฯ ที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อมแทบจะไม่ได้ จนสุดท้ายทหารที่ถูกส่งไปก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน    …

ประเทศเบลเยียม เป็นหนึ่งในสมาชิกรุ่นก่อตั้งของสหภาพยุโรป มีชื่อเสียงเรื่องช็อกโกแลต และเบียร์ ถึงอย่างนั้นก็ตามประเทศแห่งนี้ก็ใช่ว่าจะไม่ได้มีความงดงามด้านอื่นเลย และวิวทิวทัศน์ของเมืองและการใช้ชีวิตของผู้คนในที่แห่งนี้เองก็เรียกได้ว่ามีเสน่ห์ไม่แพ้ใครเลยเช่นกัน ดังนั้นแล้วในวันนี้ #เหมียวศรัทธา จึงจะพาเพื่อนๆ ไปชมภาพการใช้ชีวิตของคนที่นี่ในช่วงปี 1936 กัน แถมภาพในครั้งนี้ยังเป็นภาพหายากที่ถ่ายด้วยเทคโนโลยี “Dufaycolor” อันเป็นเทคนิคทำภาพสีที่ต่างไปจาก Autochrome และเลิกใช้ไปแล้วในช่วงปี 1950 อีกด้วย แต่ภาพที่ออกมาจะเป็นเช่นไรนั้น คงต้องให้เพื่อนๆ ไปชมกันเองที่ข้างล่างนี้   เริ่มกันจากภาพหาด ที่ Ostend . .   อันนี้หาดที่ Blankenberge บรรยากาศคนละแนวกับที่ Ostend เลย . .   งานแข่งม้าที่ Ostend . .   โรงแรม Littoral ใน Ostend   ท่าเรือใน Ostend ที่มีภาพเรือที่กำลังเดินทางเป็นฉากหลัง   Ostend Kursaal แห่งท่องเที่ยวมีชื่อของเบลเยียม   สวนนาฬิกาดอกไม้ใน Ostend   สภาพการณ์เดินเท้าบนถนนใน Ostend   จุดพักผ่อนต่างๆ บนชายหาดของเมือง…

ในช่วงยุควิกตอเรีย การที่นโปเลียนบุกไปถึงอียิปต์ได้ทำให้ชาวยุโรปได้มีโอกาสพบกับวัฒนธรรมที่ยาวนานของอียิปต์ในระดับที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นมัมมี่ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของประเทศนี้กลับมักจะไม่ได้รับความเคารพจากชาวยุโรปเท่าที่ควรเลย นั่นเป็นเหตุผลที่ในช่วงเวลานี้ เราจะสามารถเห็นมัมมี่ถูกนำไปขายข้างถนนราวกับเป็นของฝากอยู่เสมอ และส่งผลให้จำนวนมัมมี่ของอียิปต์ลดลงไปอย่างเห็นได้ชัดในช่วงศตวรรษที่ 18-19   การขายมัมมี่ข้างถนน 1865   เหตุผลที่ชาวยุโรปซื้อมัมมี่ไปนั้นมีอยู่หากหลายตั้งแต่การใช้ในงานปาร์ตี้สุดแปลกที่ชื่อ “Mummy Unwrapping Parties” หรืองานเลี้ยงแกะผ้าห่อมัมมี่ ซึ่งก็แน่นอนว่ามีการแกะผ้าห่อศพของมัมมี่โชว์สมชื่องาน นอกจากนี้ในช่วงเวลาใกล้เคียงกันในยุโรปยังมีความเชื่อสุดแปลกเกิดขึ้น โดยคนในสมัยนั้นจะนำร่างของมัมมี่ที่ได้มาไปบดจนเป็นผง และใช้บริโภคเป็นยา แถมยังเป็นที่นิยมเอามากๆ จนมีการทำมัมมี่ปลอมที่ทำจากคนจนหรือคนไร้บ้านที่ตายบนถนน เพื่อให้เพียงพอต่อความต้องการเลย (ซึ่งคงไม่ต้องพูดขึ้นเรื่องสุขอนามัย)   ภาพวาดงานเลี้ยงแกะผ้าห่อมัมมี่   วิธีการทำมัมมี่ปลอมนั้นจะแตกต่างกันไปในแต่ละที่แต่โดยมากแล้วจะทำโดยการเอาศพไปฝังในทรายหรือไม่ก็ยัดบิทูเมน (ยางมะตอย) ก่อนที่จะปล่อยตากแดดเอาไว้ ต่อมาเมื่อทางยุโรปเข้าสู่ยุคอุตสาหกรรม แทนที่จะเอาไปบดทาน มัมมี่ของอียิปต์ก็ถูกนำไปใช้งานอย่างอื่นแทน โดยในช่วงเวลานี้ ร่างของมัมมี่จะถูกบดส่งไปยังอังกฤษและเยอรมนีเพื่อให้เป็นปุ๋ย หรือไม่ก็ทำเป็นผงสีที่ชื่อ “น้ำตาลมัมมี่” แถมในอียิปต์เองก็มีข่าวลือว่ามัมมี่ถูกเผาเป็นเชื้อเพลิงหัวรถจักรด้วย     นับว่าโชคดีมากที่หลังจากนั้นไม่นานมัมมี่ก็เริ่มถูกเห็นค่าในฐานะของแสดงและสะสมจนมีนักสะสมจำนวนมากซื้อเก็บไว้ในราคาสูง จนการทำลายมัมมี่มีน้อยลงกว่าที่เคยเป็น อย่างไรก็ตาม ใช่ว่าคนทุกคนจะสามารถซื้อมัมมี่ทั้งร่างได้ในยุคนี้ตลาดมืดจึงมักจะหั่นร่างของมัมมี่เพื่อแยกขายซึ่งก็นับว่าเป็นการทำลายวัตถุโบราณอยู่ดี และแม้ว่าในปัจจุบันมัมมี่จะได้รับการคุ้มครองที่ดีขึ้นมากก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าการหั่นมัมมี่ขายในตลาดมืดนั้นก็ยังคงมีให้เห็นอยู่เป็นช่วงๆ อยู่ดี   การแอบขนชิ้นส่วนมัมมี่ในปี 2019   ที่มา rarehistoricalphotos, atlasobscura และ allthatsinteresting

จอร์เจียเป็นประเทศหนึ่งในสมาชิก UN ที่ตั้งอยู่ติดกับภูเขาคอเคซัส ในบริเวณจุดตัดระหว่างทวีปยุโรปและเอเชีย มีชื่อเสียงเรื่องวิวที่งดงาม สถาปัตยกรรมโบราณ และวัฒนธรรมที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ แน่นอนว่าประเทศที่โดดเด่นในเรื่องความงามของทัศนียภาพเช่นนี้ย่อมจะต้องมีภาพถ่ายที่งดงามถูกถ่ายเก็บไว้โดยนักท่องเที่ยวที่หลากหลายอยู่แล้ว แต่ภาพที่ออกมานั้นโดยมากแล้วจะเป็นภาพของประเทศในศตวรรษที่ 21 เสียเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้นในวันนี้ #เหมียวศรัทธา จึงจะพาเพื่อนๆ ไปชมภาพของประเทศจอร์เจียในช่วงเวลาที่เราอาจจะไม่คุ้นเคยกันบ้าง โดยนี่เป็นภาพวิถีชีวิตของคนที่จอร์เจียในช่วงปี 1970-1980 เป็นหลัก แต่จะเป็นเช่นไรบ้างนั้นเชิญเพื่อนๆ ไปชมกันเลยข้างล่างนี้   เริ่มกันจากถนน Batumi ในเมือง Adjara ค.ศ. 1975   ตลาดใน Batumi เมือง Adjara ค.ศ. 1975 .   ถนน Georgian Military Road (ชื่อเรียกถนนจากจอร์เจียไปรัสเซีย) 1975   สะพาน Metechi Brücke เมือง Tbilisi 1975   วิหาร Svetitskhoveli เมือง Mtskheta 1975   โบสถ์ Metekhi St. Virgin เมือง Tbilisi 1977 .   ถนนที่ใกล้ๆ เขตพรมแดนประเทศ…

เคยได้ยินเรื่องเหมืองคิมเบอร์ลีย์ (Kimberley Mine) กันมาก่อนไหม นี่เป็นเหมืองเพชรในแอฟริกาใต้ ที่มักถูกเชื่อกันว่าเป็นเหมืองเพชรที่ใหญ่ที่สุดซึ่งถูกขุดโดยแรงงานมนุษย์ (แม้ว่าจริงๆ แล้วเหมือง Jagersfontein จะใหญ่กว่าก็ตาม)     คิมเบอร์ลีย์เปิดตัวขึ้นในปี 1871 ภายใต้การทำงานของคนงานที่หมุนเวียนกันกว่า 50,000 ราย โดยมันมีความลึกถึง 1,097 เมตร และขุดเพชรขึ้นมาได้กว่า 3,000 กิโลกรัม พร้อมๆ กับดินอีกร่วม 22 ล้านตัน ด้วยความที่เป็นเหมืองแบบเปิด หากมองจากภายนอกเหมืองคิมเบอร์ลีย์จะมีสภาพคล้ายหลุม ดังนั้นมันจึงได้รับชื่อเล่นว่าหลุมใหญ่ (Big Hole) โดยเฉพาะในยามที่คนยังคิดว่าหลุมที่ว่านี้ลึกที่สุดในโลก แน่นอนว่า การขุดเหมืองด้วยมือในสภาพอากาศที่ร้อนจัด มีความสกปรกสูงแถมยังหาน้ำและอาหารได้ยาก มันก็ต้องมีคนไม่น้อยที่สละชีวิตไปเป็นธรรมดา และความตายที่เกิดขึ้นนี้เอง ก็ทำให้คนหลายๆ คนเชื่อว่าเหมืองแห่งนี้อาจจะมีคำสาปอยู่ก็ได้     อย่างไรก็ตามหากเรามองกันให้ดีอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในเหมืองนี้ก็ล้วนแต่จะเกิดขึ้นจากความผิดพลาดของมนุษย์ล้วนๆ นั่นเพราะความตายของคนในเหมืองส่วนใหญ่จะเกิดจากการที่หินถล่ม โดนรถรางทับหรือไม่ก็ระเบิดที่เตรียมไว้เกิดระเบิดขึ้น ซึ่งล้วนแต่มีต้นเหตุมาจากการขาดประสบการณ์ หรือไม่ก็การเร่งงานที่มากจนเกินไปของผู้คุม     เรื่องเพียงเรื่องเดียวที่ดูเหมือนจะเป็นโชคร้ายจริงๆ ของเหมืองแห่งนี้ คือการที่มันต้องปิดตัวลงก่อนเวลาอันควรในปี 1914 จากเหตุการณ์สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง และหลังจากนั้นมามันก็ไม่เคยถูกเปิดเป็นเหมืองอีกเลย…

เคยได้ยินเรื่องนครลับที่สาบสูญไปอย่าง “Z” (The Lost City of Z) กันไหม สำหรับหลายๆ คนแล้ว ชื่อนี้คงเป็นที่รู้จักกันในฐานะของภาพยนตร์เมื่อปี 2016 ว่าแต่เชื่อไหมว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ มีต้นแบบมาจากเหตุการณ์จริงในอดีต โดยนี่เป็นเรื่องราวของ Percy Harrison Fawcett นักสำรวจผู้กำเนิดในอังกฤษเมื่อปี 1867 และกลายเป็นหนึ่งในตำนานนักเดินป่าที่มีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งของประเทศ ที่เชื่อกันว่าเก่งมากจนมีชีวิตรอดในป่าเป็นเวลานานโดยใช้แค่เข็มทิศกับมีดพร้า แถมยังเป็นเพื่อนกับชนพื้นเมืองในป่าได้ ทั้งๆที่พวกเขาไม่เคยพบคนขาวมาก่อน   Percy Harrison Fawcett ในปี 1911   แน่นอนว่าด้วยอาชีพแล้ว Percy ย่อมเป็นคนที่รักในการสำรวจอย่างมาก โดยที่เขาจะชอบพื้นที่ในอเมริกาใต้เป็นพิเศษ เพราะเขาคิดว่าที่นั่นน่าจะมีอารยธรรมโบราณซ่อนอยู่เต็มไปหมด Percy กล่าวถึงนครลับที่สาบสูญไปซึ่งเขาเรียกว่า “Z” ครั้งแรกในปี 1912 ไม่นานหลังจากที่โลกมีการค้นพบเมืองอินคาอย่างมาชูปิกชู (ในปี 1911) โดยเขาอ้างว่านครลับ Z น่าจะถูกฝังอยู่ลึกเข้าไปในป่าแถบประเทศชิลี โดยที่มีถนนทำจากเงินและหลังคาที่ทำจากทอง ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะตั้งแต่ในช่วงศตวรรษที่ 15-16 ชาวยุโรปก็มีความเชื่อในหมู่นักสำรวจว่า อาณาจักรทั้งหมดในป่าทวีปอเมริกาใต้นั้นล้วนแต่เป็นทองคำทั้งสิ้น     อย่างไรก็ตามในปี 1920 Percy ก็พบกับเอกสารจากนักเดินทางชาวโปรตุเกสในปี…

เมื่อพูดถึงเมืองในตำนานที่หายสาบสูญไปของโลก เชื่อว่าหลายๆ คนก็คงจะนึกถึงมหานครอย่างแอตแลนติส ที่ถูกกล่าวถึงโดยปราชญ์ของชาวกรีกโบราณขึ้นมาเป็นอย่างแรกๆ ว่าเคยได้ยินเรื่องราวของเกาะที่ชื่อ “Hy-Brasil” กันมาก่อนไหม เพราะหากพูดถึงเกาะในตำนานที่มีชื่อเสียงแล้ว เกาะแห่งนี้เองก็มีเรื่องราวที่น่าสนใจพอใช้ได้เลย     เกาะ Hy-Brasil หรือที่เรียกกันสั้นๆ ว่า “Brasil” นั้นเชื่อกันว่าตั้งอยู่ทางตะวันตกของไอร์แลนด์ และได้ชื่อมาจากสีย้อมสีแดงสด ที่ว่ากันว่าหาได้จากเกาะแห่งนี้ หรือไม่ก็คำว่า “Breas” ในภาษาไอริสที่แปลว่าโชคดี เกาะแห่งนี้ว่ากันว่าโผล่ออกมาในแผนที่ครั้งแรกในช่วงยุคกลาง (แถวๆ ปี 1325) และเป็นที่มาของตำนานนักเดินเรือที่มากมายหลายในยุคนั้น ซึ่งโดยมากแล้วเชื่อกันว่านี่เป็นเกาะของเหล่าผู้คนที่มีอารยธรรมนำสมัย และร่ำรวยสุดๆ     ตามปกติเกาะแห่งนี้จะถูกบดบังจากสายตามนุษย์อยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นจากการจมอยู่ใต้ทะเล หรือมีหมอกหนาปกคลุมอยู่ตลอดและจะแสดงตัวออกมา 7 ปีครั้งเท่านั้น แต่หากใครก็ตามสามารถขึ้นไปบนเกาะได้ พวกเขาก็จะกลับมาพร้อมกับความร่ำรวย หรือเรื่องเล่าของดินแดนมหัศจรรย์ ว่ากันว่าคนที่มีโอกาสเห็นเกาะที่ว่านี้บ่อยที่สุดจะเป็นนักเขียนชื่อ T. J. Westropp ผู้ซึ่งอ้างตัวว่าเห็นเกาะนี้มาแล้วถึงสามครั้ง แถมในครั้งที่สามในปี 1872 เขายังพาแม่และเพื่อนๆ อีกหลายคนไปพบเกาะแห่งนี้ด้วยกันอีกด้วย แม้ว่านี่จะเป็นเพียงเรื่องเล่าก็ตาม     แน่นอนว่าตั้งแต่ในอดีตมีคนจำนวนมากที่พยายามหาเกาะแห่งนี้ และแม้กระทั่งในปัจจุบันเองก็มีนักธรณีวิทยาและนักโบราณคดีหลายๆ คนอยู่ที่พยายามหาคำอธิบายว่าแท้จริงแล้วตัวตนจริงๆ ของเกาะนี้คืออะไรกันแน่ สถานที่ซึ่งน่าสนใจที่สุดที่อาจจะเคยเป็นที่ตั้งของ Hy-Brasil นั้น…

สงครามกลางเมืองอเมริกา หรือ American Civil War เป็นสงครามสงครามกลางเมือง ซึ่งเกิดขึ้นในช่วงปี 1861-1865 ระหว่างฝ่ายสหภาพหรือฝ่ายเหนือ ซึ่งนำโดยอับราฮัม ลินคอล์น กับฝ่ายสมาพันธรัฐหรือฝ่ายใต้ ซึ่งนำโดยเจฟเฟอร์สัน เดวิส ภายใต้ความขัดแย้งเกี่ยวกับการใช้งานทาส สงครามในครั้งนั้นนับว่าเป็นสงครามครั้งสำคัญของสหรัฐอเมริกาเลยก็ไม่ผิดนัก ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีการเก็บภาพเกี่ยวกับสงครามครั้งนี้เอาไว้เป็นจำนวนมาก และในวันนี้เองเราก็จะไปชมภาพที่ถูกถ่ายมาในช่วงสงครามครั้งนี้กัน โดยเน้นไปที่ภาพของตัวทหารแต่ละคนของฝ่ายสหภาพในช่วงนั้น ไม่ใช่ภาพของตัวสงครามเองอย่างที่เราเห็นกันบ่อยๆ   เริ่มกันจากภาพของทหารฝั่งสหภาพสองคนที่ถือซิการ์ให้กันและกัน   เหล่าทหารไม่ปรากฏชื่อสามคน ที่ถ่ายรูปกับหมวกและปืนคู่ใจ   พลทหาร  Hiram J และ พลทหาร William H จากตระกูล Gripman สองพี่น้องที่เข้าร่วมสงครามกับฝั่งสหภาพ   สิบโท Alvin B. Williams กับปืนประจำตัวที่มีการติดดาบปลายปืนเอาไว้   สิบเอก Edwin Chamberlain กับการเล่นกีตาร์ในเครื่องแบบ   เหล่าทหารห้าคนของฝั่งสหภาพที่ถูกถ่ายไว้หน้าค่ายทหาร   John E. Cummins จากกองทหารราบโอไฮโอ 185 ถ่ายภาพคู่กับม้า   พลทหาร Albert H. Davis ในสภาพแบกอุปกรณ์ทหารครบชุด   พลทหาร David…

“ซิเกอร์ ไอดอล” (Shigir Idol) นี่คือชื่อของรูปสลักไม้ที่เก่าแก่ที่สุดในโลก ซึ่งถูกพบเมื่อวันที่ 24 มกราคม ค.ศ. 1894 ที่รัสเซีย เชื่อกันว่ามันถูกสร้างขึ้นเมื่อราวๆ 11,600 ปีก่อน และทำขึ้นจากต้นไม้ที่มีอายุกว่า 159 ปี     ซิเกอร์ ไอดอลที่เราพบสูงราวๆ 2.8 เมตร แต่ว่ากันว่าเดิมทีแล้วอาจจะสูงกว่า 5.3 เมตรมาก่อนเลย ตั้งแต่ที่มีการพบซิเกอร์ ไอดอลเหล่านักวิทยาศาสตร์และนักโบราณคดีต่างก็พยายาม หาวิธีใช้งานของเจ้ารูปสลักที่พบนี้ ตั้งแต่การใช้เป็นอุปกรณ์ในพิธีกรรมทางศาสนา เป็นตัวแทนของสิ่งชั่วร้ายอย่างปีศาจ และทฤษฎีอื่นๆ อีกมากมาย     แน่นอนว่าทฤษฎีที่ได้รับความนิยมที่สุดของซิเกอร์ ไอดอลนั้นย่อมไม่พ้นการใช้เป็นเสาโทเทม แต่อ้างอิงจากงานวิจัยใหม่ล่าสุด ดูเหมือนว่ารูปสลักนี้ไม่น่าจะมีการใช้งานแบบเสาโทเทมเท่าไหร่ นั่นเพราะส่วนปลายของมันไม่ได้มีร่องรอยว่าถูกฝังไว้ในดินเลย ทำให้นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่า ซิเกอร์ ไอดอลน่าจะถูกพาดไว้กับต้นไม้หรือหิน โดยหันหน้าให้กับทะเลสาบมากกว่าที่จะฝังลงไปในดินโดยตรงอย่างที่เราคิด     นอกจากนี้ดูเหมือนว่าจะมีแนวคิดที่ว่าซิเกอร์ ไอดอลเคยถูกใช้เป็นแพในการข้ามทะเลสาบมาก่อนด้วย เนื่องจากตัวรูปสลักมีร่องรอยการอยู่ในน้ำมาเป็นเวลานาน อย่างไรก็ตามนี่น่าจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะรูปสลักเคยล้มลงจากที่พาดและจมอยู่ในน้ำอยู่ช่วงหนึ่งมากกว่า     ส่วนเรื่องซิเกอร์ ไอดอลอาจจะเป็นตัวแทนของปีศาจร้ายในสมัยก่อนนั้น Dr Mikhail Zhilin…

ในนครรัฐวาติกัน เมื่อวันที่ 22 มิถุนายน ค.ศ. 1983 ได้มีเหตุการณ์ลึกลับเกิดขึ้น หลังลูกสาวของข้าราชการในนครรัฐ เกิดหายตัวไปอย่างลึกลับ หลังจากที่มีการพบเห็นครั้งสุดท้ายที่กรุงโรม ชื่อของเธอคือ Emanuela Orlandi เด็กสาววัย 15 ปี ผู้ซึ่งหายตัวไปในระหว่างเดินทางกลับบ้านในนครรัฐวาติกัน หลังจากที่เธอไปเรียนดนตรีในพื้นที่ใกล้เคียง     นี่อาจจะดูเหมือนเป็นคดีคนหายที่เห็นกันได้บ่อยๆ ในโลก แต่การที่เด็กสาวหายตัวไปในวาติกัน ซึ่งมีพื้นที่ไม่ถึงหนึ่งตารางกิโลเมตร และมีประชาชนอยู่แค่พันกว่าคนก็ทำให้การหายไปของเด็กสาวคนนี้กลายเป็นเรื่องที่น่าพิศวงมากๆ นั่นเพราะไม่ว่าจะตามหากันขนาดไหน ก็ไม่มีใครพบตัวหรือศพของเด็กสาวที่หายไปเลย แถมคดีที่เกิดขึ้นเองก็ยังคงมีการสืบคดีกันมาจนถึงในปัจจุบันด้วย     ตั้งแต่ที่เรื่องราวของเด็กสาวเป็นที่รับรู้กันไปทั่วโลกก็มีทฤษฎีมากมายที่ออกมาอธิบายการหายตัวไปของเธอ ตั้งแต่เรื่องธรรมดาๆ อย่างเด็กสาวหนีไปเอง ไปจนถึงทฤษฎีประหลาดๆ อย่างเด็กสาวถูกลักพาตัวไปโดยมาเฟียที่เกี่ยวข้องกับพ่อของเธอ หรือโดนจับตัวไปโดยกลุ่มพวกใคร่เด็กภายในวาติกันเอง และเรื่องที่แปลกที่สุดของคดีนี้ ก็ได้เกิดขึ้นในปี 2018 ที่ผ่านมานี้เอง เมื่อมีคนส่งจดหมายปริศนาไปให้ที่บ้านของเด็กสาว โดยในจดหมายมีรูปของสุสานแห่งหนึ่งอยู่ พร้อมข้อความที่ว่า “มองไปที่ที่นางฟ้าชี้”     แน่นอนว่าข้อความในจดหมายนี้ทำให้สายสืบออกดำเนินการตามหาสุสานและรูปปั้นที่ถูกกล่าวถึงทันที ซึ่งเมื่อหาสุสานในภาพเจอทางตำรวจก็พบว่ารูปปั้นในที่แห่งนั้นถือแผ่นจารึกคำว่า “หลับอย่างสงบ” ในภาษาละติน และชี้ไปที่หลุมศพหลุมหนึ่ง แต่นอกจากทางตำรวจจะไม่พบศพที่น่าจะเป็นของ Emanuela Orlandi ในพื้นที่แล้ว พวกเขายังพบว่าหลุมศพที่นางฟ้าชี้ไปยังมีร่องรอยถูกเปิดมาก่อนแล้วอย่างน้อยๆ หนึ่งครั้งอีกด้วย ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามีใครบางคนที่พยายามจูงจมูกการสืบสวนอยู่อย่างเห็นได้ชัด…

ย้อนกลับไปในช่วงศตวรรษที่ 7 องค์หญิง Aebbe แห่ง Coldingham ของประเทศสกอตแลนด์ ได้ทำการสร้างอารามแห่งหนึ่งขึ้นในทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศ หลังจากที่เจ้าตัวเปลี่ยนศาสนามาเป็นศาสนาคริสต์   องค์หญิง Aebbe แห่ง Coldingham หนึ่งในบุคคลสำคัญของศาสนาคริสต์แห่งสกอตแลนด์   ตามปกติผลงานเช่นนี้น่าจะเป็นสิ่งที่หลงเหลือมาตามประวัติศาสตร์ในฐานะสถานที่ท่องเที่ยวโบราณ แต่แล้วอารามขององค์หญิง Aebbe กลับถูกทำลายไปในปี ค.ศ. 870 เสียก่อน จากการรุกรานของชาวไวกิ้ง สถานที่ตั้งจริงๆ ของอารามดังกล่าวค่อยๆ เลือนหายไปตามกาลเวลาหลังจากนั้น ทำให้เหล่านักโบราณคดีที่พยายามหาหลักฐานของโบราณสถานแห่งนี้ต้องพบกับความลำบากเป็นอย่างมาก แต่แล้วเมื่อวันที่ 8 มีนาคมที่ผ่านมา กลุ่มนักโบราณคดีก็ได้พบกับข่าวดีจนได้ เมื่อในที่สุดพวกเขาก็พบร่องรอยอารามขององค์หญิง Aebbe เข้าจนได้ หลังจากที่ตามหากันมาอย่างยาวนาน     โดยนี่เป็นรอยรอยของ หนึ่งในโครงสร้างการป้องกันที่อยู่อาศัยโบราณซึ่งเรียกกันว่า “Vallum” หรือหลุมขุดที่จะอยู่หลังกำแพงเมืองอีกที แม้ว่าตามปกติ Vallum จะถูกใช้เป็นส่วนหนึ่งของระบบป้องกันเมือง แต่ในกรณีของสถานที่แห่งนี้ ตัวหลุมมีขนาดค่อนข้างตื้น ดังนั้นเหล่านักโบราณคดีจึงเชื่อกันว่าหลุมเหล่านี้น่าจะใช้งานเป็นสัญลักษณ์เพื่อบอกว่าพื้นที่ต่อจากนี้ไป จะเป็นพื้นที่ (หมู่บ้าน) ศักดิ์สิทธิ์มากกว่า     นอกจากนี้ห่างออกไปจากตัวหลุมไม่ไกลนัก ทีมนักสำรวจยังมีการค้นพบโครงกระดูกของสัตว์อย่างวัว มา หมู แพะ แกะ ไก่บ้าน และกวางแดงอีกเป็นจำนวนมากด้วย ซึ่งเป็นหลักฐานอย่างดีว่าในอดีตที่แห่งนี้เคยมีผู้คนอาศัยอยู่เป็นจำนวนมากมาก่อน แถมจากการหาอายุจากคาร์บอนกัมมันตรังสีโครงกระดูกเหล่านี้ยังมาจากช่วงปี…

เมื่อวันที่ 6 มีนาคม ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ในพื้นที่ทะเลห่างออกไปจากชายฝั่งประเทศอังกฤษ ชาวประมงในพื้นที่ได้ทำการค้นพบสมอเรือชิ้นหนึ่ง ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นของเรือโบราณจากศตวรรษที่ 17     นี่อาจจะดูเป็นข่าวการค้นพบธรรมดาๆ ที่ไม่มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษ แต่จากการตรวจสอบที่มาของสมอที่พบแล้ว ทีมนักสำรวจก็พบว่ามันเป็นของเรือ “Merchant Royal” เรือสินค้าที่ขนทองคำหนักกว่า 45,000 กิโลกรัม และแท่งเงินแท้อีก 400 แท่งเอาไว้ เรือ Merchant Royal ถูกบันทึกไว้ว่าจมไปในปี 1641 เนื่องจากต้องเผชิญกับสภาพอากาศที่ไม่ดีในระหว่างที่เดินทางกลับอังกฤษจากประเทศเม็กซิโก และได้รับฉายาจากบรรดานักล่าสมบัติว่า “เอล โดราโด (นครทองคำ) แห่งท้องทะเล”     Mark Milburn นักล่าสมบัติซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งศูนย์โบราณคดีการเดินเรือคอร์นวอลล์ กล่าวว่ามูลค่าของสินค้าบนเรือ Merchant Royal นั้นอาจมีค่ามากถึง 41,000 ล้านบาท ดังนั้นการค้นพบสมอของเรือลำดังกล่าวจึงถือเป็นอะไรที่สำคัญมากสำหรับนัดล่าสมบัติ เพราะข้อมูลที่พวกเขาได้จากการตรวจสอบสมอชิ้นนี้จะสามารถช่วยในการระบุตำแหน่งของขุมทรัพย์ที่หายไปได้นั่นเอง   สมอเรือที่พบถูกลากติดมากับแหของเรือหาปลาในพื้นที่   ปัญหาคือแม้ว่าจะมีการค้นพบตำแหน่งของเรือดังกล่าวแล้ว แต่พื้นที่ที่เรือจมกลับมีความลึกถึง 90 เมตร ซึ่งไม่ใช่ว่าใครก็สามารถดำลงไปได้…

เมื่อพูดถึงสัตว์อย่างไดโนเสาร์ เชื่อว่าภาพในหัวของหลายๆ คนก็คงจะเป็นสัตว์ที่มีขนาดตัวใหญ่โตน่าเกรงขาม อย่างไทแรนโนซอรัส เร็กซ์ ขึ้นมาเป็นอย่างแรก แต่เชื่อว่าหลายๆ คนก็คงทราบกันดีว่าไดโนเสาร์นั้นมีหลายขนาด และบนโลกนี้เองก็มีไดโนเสาร์ขนาดเล็กอยู่เช่นเดียวกัน และแล้วเมื่อวันที่ 11 มีนาคม ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมานี้เอง เหล่านักโบราณคดีก็ได้รายงานการค้นพบไดโนเสาร์สายพันธุ์ใหม่อีกครั้ง โดยในครั้งนี้เจ้าไดโนเสาร์ดังกล่าวมีขนาดตัวใกล้เคียงกับ จิงโจ้แคระ (Wallaby) เท่านั้น     โดยเจ้าไดโนเสาร์ขนาดเท่าเล็กเหล่านี้ ถูกพบในประเทศที่มีสัตว์ประจำชาติเป็นจิงโจ้อย่างออสเตรเลียแบบพอดิบพอดี ในระหว่างการขุดค้นหินอายุ 125 ล้านปีที่รัฐวิกตอเรีย และเป็นชิ้นส่วนขากรรไกรจำนวนห้าชิ้น พวกมันได้รับชื่อว่า “Galleonosaurus dorisae” และคาดว่าเป็นไดโนเสาร์เดินสองขาที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ระหว่างออสเตรเลียกับแอนตาร์กติกา ในช่วงยุคครีเทเชียส     Matthew Herne แห่งมหาวิทยาลัยนิวอิงแลนด์ หนึ่งในผู้นำการจัดทำรายงานบอกว่า ไดโนเสาร์ที่พบนั้นเป็นไดโนเสาร์กินพืช ซึ่งอยู่ในตระกูลไดโนเสาร์ปากเป็ด หรือ “Ornithopods” และมีสุดเด่นอยู่ที่กำลังขากับความว่องไวในการวิ่ง     จากข้อมูลที่นักวิทยาศาสตร์พบ ไดโนเสาร์เหล่านี้น่าจะเป็นสายพันธุ์ที่ใกล้เคียงกับ ไดโนเสาร์ปากเป็ดที่พบในปาตาโกเนีย ภูมิภาคที่ตั้งอยู่ปลายใต้สุดของทวีปอเมริกาใต้ครอบคลุมพื้นที่ในประเทศอาร์เจนตินาและชิลี เนื่องจากในสมัยก่อนพื้นที่เหล่านี้เคยอยู่ใกล้กันในฐานะผืนแผ่นดินกอนด์วานานั่นเอง     อันที่จริงแล้วฟอสซิลของ Galleonosaurus dorisae ถูกค้นพบเป็นครั้งแรกตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีก่อน…

ย้อนกลับไปในปี 1799 ในช่วงปลายสงครามระหว่างบริษัทอินเดียตะวันออกของอังกฤษกับสุลต่านทิพัลแห่งอาณาจักรมัยซอร์ ในเวลานั้นทางสุลต่านเริ่มเสียเปรียบเป็นอย่างมาก แม้ว่าจะมีการใช้อาวุธสุดล้ำสมัยอย่างจรวดมิสโซเรียนก็ตาม ท้ายที่สุดแล้วตัวของสุลต่านทิพัลเองแม้ว่าจะสู้อย่างสมศักดิ์ศรี แต่ก็ต้องเสียชีวิตไป โดยอาวุธคู่กายของเขาก็ถูกเก็บไว้โดยนายพลชาวอังกฤษชื่อ Thomas Hart ที่เป็นศัตรู และถูกหลงลืมไปในระหว่างการส่งมอบในตระกูลผ่านยุคสมัย     แต่แล้วหลังจากวันนั้น 220 ปี ในที่สุดอาวุธของสุลต่านทิพัลก็ถูกค้นพบอีกครั้ง ในสภาพถูกห่อเอาไว้ในหนังสือพิมพ์ และเก็บอย่างลวกๆ ในห้องใต้หลังคาของบ้านที่เบิร์กเชียร์ ประเทศอังกฤษ โดยหนึ่งในอาวุธที่พบนั้นเป็นปืนยาวแบบคาบศิลา (Flintlock Musket) ที่แม้ว่าจะถูกเก็บแบบไม่ได้มีการดูแลเป็นพิเศษ แต่มันกลับอยู่ในสภาพที่ดีกว่าที่คิด เพราะลวดลายที่อยู่บนปืน รวมทั้งตราประจำตัวสุลต่าน ยังคงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเป็นร้อยๆ ปี     ร่องรอยความเสียหายทั้งหมดที่ปรากฏอยู่บนปืนนั้น ล้วนแต่เป็นบาดแผลดั้งเดิมของปืนซึ่งได้รับมาจากการออกศึกทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นตัวไม้ หรือไกปืน ก็ล้วนแต่ถูกทำลายไปด้วยกระสุนปืน ไม่ใช่การเสื่อมโทรมตามกาลเวลาแต่อย่างใด     แถมปืนกระบอกนี้ยังไม่ใช่ของมีค่าเพียงอย่างเดียวในบรรดาอาวุธที่มีการค้นพบด้วย เพราะในห้องเก็บของเดียวกัน ยังพบกับดาบที่มีการประดับไว้ด้วยลวดลายทองคำอีก 4 เล่ม และเครื่องประดับอีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งแม้ว่าตัวดาบจะไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีมากนัก แต่ก็เปี่ยมไปด้วยคุณค่าสำหรับนักสะสม     ในปัจจุบันวัตถุโบราณเหล่านี้ได้ถูกนำออกประมูลภายใต้ความร่วมมือของบริษัทรับประมูลอาวุธและชุดเกราะ Antony Cribb…

เป็นเรื่องที่เราทราบกันว่าตั้งแต่ที่มีการคิดค้นเทคโนโลยีการหาลำดับดีเอ็นเอขึ้นมา เหล่านักโบราณคดีก็สามารถทำงานในการค้นหาข้อมูลของมัมมี่และซากสัตว์ที่พบในอดีตได้ง่ายขึ้นเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามการหาลำดับดีเอ็นเอก็ใช้ว่าจะเป็นคำตอบของการค้นหาทางโบราณคดีทั้งหมดในโลกอยู่ดี เพราะหากดีเอ็นเอที่นำมาตรวจสอบนั้นมีการเสื่อมสภาพและการปนเปื้อนการหาลำดับดีเอ็นเอก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย     ว่าแต่เคยสงสัยกันไหมว่าในบรรดาดีเอ็นเอที่คนเราเคยหาลำดับมานั้น ดีเอ็นเอที่เก่าแก่ที่สุดมันมีอายุมากขนาดไหนกัน สำหรับมนุษย์เรานั้น ดีเอ็นเอที่เก่าแก่ที่สุดที่เคยมีการหาลำดับได้สำเร็จจะมีอายุราวๆ 430,000 ปี โดยมาจากกระดูกที่พบในสเปน แต่หากจะให้พูดถึงดีเอ็นเอที่เก่าแก่ที่สุดที่เคยมีการหาลำดับมาจริงๆ ตำแหน่งนี้จะตกเป็นของดีเอ็นเอม้าโบราณที่ถูกพบในแคนาดาเมื่อปี 2003 ต่างหาก เพราะดีเอ็นเอของมันมีอายุมากถึง 700,000 ปีเลย   ชิ้นส่วนฟอสซิลที่ถูกนำมาหาลำดับดีเอ็นเอ   โดยการหาลำดับดีเอ็นเอที่ว่านี้เกิดขึ้นในปี 2013 และนับว่าเป็นความพยายามที่ทะเยอทะยานเป็นอย่างมาก เพราะดีเอ็นเอที่นักโบราณคดีได้มานั้นไม่เพียงแต่เสื่อมสภาพไปมากแล้ว แต่ยังปนเปื้อนไปด้วยจุลินทรีย์อื่นๆ อีกเป็นจำนวนมาก ดีเอ็นเอที่ว่านี้ปนเปื้อนมากจนนักวิทยาศาสตร์ออกมาบอกว่าทุกๆ 200 โมเลกุลของดีเอ็นเอที่พบ จะมีโมเลกุลเพียงแค่อันเดียวเท่านั้นที่เป็นของม้าจริงๆ เลย     ถึงอย่างนั้นก็ตามด้วยความพยายามและการพัฒนาขึ้นของเทคโนโลยี ในที่สุดเหล่านักวิทยาศาสตร์ก็สามารถหาลำดับดีเอ็นเอของม้าที่พบได้สำเร็จจนได้ อ้างอิงจากข้อมูลที่ได้มาจากการหาลำดับดีเอ็นเอ เจ้าม้าที่พบนี้เป็นของม้าเพศผู้ของสายพันธุ์โบราณซึ่งอาศัยอยู่ในพื้นที่ยูคอนทางตะวันตกของประเทศแคนาดา และคาดกันว่ามีขนาดใกล้เคียงกับม้าของชาวอาหรับในปัจจุบัน   ดีเอ็นเอของม้าที่พบถูกนำไปเทียบกับม้าเปรวาสกี้ (Przewalski Horse) ผลการตรวจสอบทำให้เราพบว่าม้าเปรวาสกี้เป็นม้าป่าพันธุ์สุดท้ายของโลกเลย   ดีเอ็นเอของเจ้าม้าสายพันธุ์นี้ ช่วยให้นักวิทยาศาสตร์สามารถบอกได้ว่าสัตว์ในสายพันธุ์ “Equus” (ซึ่งไม่ได้มีเพียงแค่ม้าแต่ยังประกอบไปด้วยลาและม้าลาย) แม้จริงแล้วมีชีวิตมาตั้งแต่ 4-4.5 ล้านปีก่อน ซึ่งนับว่านานกว่าที่เราเคยคาดกันไว้ถึง 2 ล้านปีเลย…

เคยได้ยินชื่อแหล่งโบราณสถานของชาวมายาที่ชื่อ Chichén Itzá กันไหม นี่เป็นแหล่งโบราณสถานที่ถูกค้นพบในปี 1966 โดยนักโบราณคดีที่ชื่อ Víctor Segovia Pinto และมีลักษณะเด่นอยู่ที่พีระมิดขั้นบันไดตามแบบอารยธรรมมายาเก่าแก่     แต่แล้วเมื่อปี ค.ศ. 2018 ที่ผ่านมา เหล่านักโบราณคดีที่เข้าไปสำรวจโบราณสถานแห่งนี้ด้วยเทคโนโลยีรุ่นใหม่กลับพบว่า ที่ด้านใต้ของแหล่งโบราณสถานแห่งนี้แท้จริงแล้วยังมีถ้ำเก่าแก่ซ่อนอยู่ข้างใต้อีกแห่งหนึ่งด้วย ถ้ำที่ว่านี้ถูกเรียกกันว่า Balamku  หรือ “ถ้ำของเทพแห่งเสือจากัวร์” สถานที่ซึ่งเชื่อกันว่าเคยถูกใช้งานเป็นที่บูชาของเทพองค์สำคัญของชาวมายาในอดีต และไม่เคยมีใครเข้ามาเป็นเวลากว่า 1,000 ปีแล้ว     และแล้วหลังจากที่มีการสำรวจมาตั้งแต่ปลายปี 2018 ในที่สุดนักโบราณคดีก็พบว่า ภายในถ้าที่พวกเขาพบนั้นมีโบราณวัตถุเก็บเอาไว้กว่า 150 ชิ้นเลย อ้างอิงจากรายงานของสถาบันมานุษยวิทยาและประวัติศาสตร์แห่งชาติแห่งเม็กซิโก ในบรรดาของที่พบนั้นก็มีทั้งเครื่องหอม แจกัน จานตกแต่ง ไปจนถึงเครื่องใช้ที่มีใบหน้าของเทพ และสัญลักษณ์ทางศาสนาอื่นๆ อีกจำนวนมาก ซึ่งแสดงให้เห็นได้เป็นอย่างดีว่าที่แห่งนี้แทบจะไม่มีคนเข้ามาย่างกรายเลยจริงๆ     Guillermo de Anda หนึ่งในทีมนักโบราณคดีบอกว่า วัตถุโบราณเหล่านี้อาจเป็นหลักฐานสำคัญเกี่ยวกับวัฒนธรรม และชีวิตความเป็นอยู่ของชาวมายาในสมัยก่อนเลยก็เป็นได้ แถมตัวถ้ำเองก็ยังสามารถทำการตรวจสอบทางธรณีวิทยาและจุลชีววิทยาเพื่อหาของเวลาที่โบราณสถาน Chichén Itzá เคยมีการใช้งานไปจนถึงโดนปล่อยทิ้งร้างต่อไปได้อีกด้วย…

หากยังจำกันได้ ก่อนหน้านี้ไม่นาน เหล่านักโบราณคดีได้มีการค้นพบอุปกรณ์สักที่ทำจากหนามต้นกระบองเพชร อายุมากถึง 2,000 ปี ที่ทวีปอเมริกาเหนือ (อ่านข่าวเก่าได้ที่ นักโบราณคดีพบ อุปกรณ์สักที่ทำจากหนามต้นกระบองเพชร คาดเก่าแก่ที่สุดในอเมริกาเหนือ) แต่แล้วเมื่อล่าสุดนี้เองที่ประเทศออสเตรเลีย ทีมนักโบราณคดีในมหาวิทยาลัยแห่งชาติออสเตรเลียก็ได้ทำการค้นพบอุปกรณ์สักอายุร่วม 2,700 ปีของชาวตองงา (ประเทศในแถบพอลินีเชีย ที่มหาสมุทรแปซิฟิก) อยู่ภายในห้องเก็บของของมหาวิทยาลัยเสียอย่างนั้น     จากคำบอกเล่าของทีมนักโบราณคดี อุปกรณ์สักที่พวกเขาพบนั้นมีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 4 ชิ้น ซึ่งเชื่อกันว่าถูกนำมาเก็บไว้ที่มหาวิทยาลัยเพื่อรอการตรวจสอบตั้งแต่เมื่อปี 1963 และเป็นหนึ่งในโบราณวัตถุที่ทางมหาวิทยาลัยมีกำหนดการที่จะตรวจสอบตั้งแต่ปี 2016 ที่ผ่านมา อุปกรณ์สักเหล่านี้มีชื่อเรียกว่า “หวีสัก” (Tattoo combs) เนื่องจากส่วนปลายของอุปกรณ์จะมีตัวเข็มเป็นซี่ๆ คล้ายกับหวี ที่จะปักลงไปบนผิวหนังมนุษย์ และทำให้เกิดลวดลายของน้ำหมึก ซึ่งต่างจากเข็มสักอื่นๆ ในอดีต และใกล้เคียงกับเข็มสักบางรุ่นในปัจจุบันมากกว่า จากการตรวจสอบหวีสัก นักโบราณคดีก็พบว่าหวีสักมีความเก่าแก่กว่าที่พวกเขาเคยคาดไว้มาก แถมครึ่งหนึ่งของอุปกรณ์สักที่พวกเขาพบยังทำจากวัสดุที่ค่อนข้างแปลกอย่างกระดูกของมนุษย์อีก     เป็นไปได้ว่าที่เป็นเช่นนี้ จะเป็นเพราะในช่วงแรกๆ ที่ผู้คนไปอยู่ที่ตองงา สัตว์บกนอกจากมนุษย์จะมีอยู่น้อยมากหรือไม่มีเลย ดังนั้นชาวตองงาจึงมักขุดกระดูกของผู้ที่จากไปมาใช้งานอย่างที่เห็น สำหรับคนในเขตแปซิฟิกแล้วการสักนักว่าเป็นหนึ่งในวัฒนธรรมที่สำคัญกับชีวิตมาก เพราะรากศัพท์ของคำว่า “Tattoos” ในภาษาอังกฤษเองก็มาจากภาษาพอลินีเชียที่ว่า “Tatau” เลย และสำหรับผู้ชายที่ตองงาเองคนที่ไม่มีรอยสักก็มักจะถูกเยาะเย้ยด้วย    …

ในปี ค.ศ. 1922 ในตอนที่ทีมนักโบราณคดีของอังกฤษได้เปิดสุสานของฟาโรห์ตุตันคาเมนเป็นครั้งแรก คุณ Howard Carter หนึ่งในเหล่านักโบราณคดี ก็ได้ทำการเก็บกู้วัตถุโบราณบางส่วนมาเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์ลักซอร์ประเทศอียิปต์     จริงอยู่ว่าของที่ถูกนำไปเก็บไว้ในวันนั้นส่วนมากจะถูกนำออกมาแสดงให้นักท่องเที่ยวได้เข้าชมกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ภายในห้องเก็บของของพิพิธภัณฑ์ลักซอร์ กลับยังมีวัตถุโบราณกล่องหนึ่งถูกลืมเอาไว้เป็นเวลายาวนานร่วม 97 ปี และแล้วเมื่อวันที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา เจ้าหน้าที่ของพิพิธภัณฑ์ลักซอร์ ก็ได้ทำการค้นพบกล่องโบราณกล่องนี้อีกครั้ง โดยเจ้ากล่องโบราณชิ้นนี้ถูกค้นพบในระหว่างที่คุณ Mohamed Atwa ผู้เป็นผู้อำนวยการพิพิธภัณฑ์และเจ้าหน้าที่เข้ารวบรวมวัตถุโบราณมาจัดเพื่อใช้ในการจัดแสดงในงานนิทรรศการที่มีกำหนดการอยู่ในปี 2020 และมีชิ้นส่วนของเรือจำลอง ซึ่งเชื่อกันว่าทำขึ้นเพื่อให้ฟาโรห์ตุตันคาเมนอยู่ภายใน     จากบันทึกของพิพิธภัณฑ์วัตถุโบราณที่พบนี้ถูกบันทึกว่าสูญหายไปเมื่อปี 1973 และจากวันที่บนหนังสือพิมพ์ที่ใช้ห่อกล่อง ทางพิพิธภัณฑ์ก็คาดว่าเวลาที่มีคนเห็นกล่องที่บรรจุชิ้นส่วนของเรือนี้ไว้เป็นครั้งสุดท้าย มันก็ในปี 1933 เลยทีเดียว การพบชิ้นส่วนเรือในครั้งนี้ทำให้เรือที่เคยถูกคิดว่าเสียหายกลับมามีสภาพสมบูรณ์อีกครั้ง ซึ่งสำหรับคุณ Mohamed แล้ว เขาบอกว่า “นี่เป็นการค้นพบที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิตของผมเลย” การฝังเรือจำลองไปพร้อมกับผู้ตายในสมัยอียิปต์โบราณมักจะทำกับชนชั้นสูงเป็นหลัก เพื่อที่พวกเขาเหล่านั้นสามารถนำเรือไปใช้ในโลกหลังความตายได้ ไม่ว่าจะในการประมงหาปลา หรือในการเดินทางไปในที่ที่ต้องการ   หนึ่งในชิ้นส่วนเรือที่พบอยู่ในกล่อง คือส่วนเสาของเรือจำลองลำหน้าสุดในภาพ   และจริงอยู่ว่าแม้การค้นพบส่วนหนึ่งของเรือเองจะไม่ใช่เรื่องที่ดูยิ่งใหญ่มากนักสำหรับนักโบราณคดี แต่สำหรับทางพิพิธภัณฑ์แล้วการค้นพบในครั้งนี้ก็นับเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจมาก…

ในคืนคริสต์มาสอีฟเมื่อปี ค.ศ. 1914 ในช่วงที่โลกตกอยู่ในเปลวเพลิงแห่งสงคราม เหล่าทหารที่เผชิญหน้ากันอยู่ที่แนวรบระหว่างอังกฤษกับเยอรมนีได้ยินเสียงใครบางคนเริ่มร้องเพลงคริสต์มาสขึ้น บทเพลงนั้นดังก้องและถูกร้องตามโดยเหล่าทหารที่สนามเพลาะทั้งสองฝั่ง ก่อนที่จะนำไปสู่การหยุดยิงอย่างไม่เป็นทางการของเหล่าทหาร  ที่รู้จักกันในชื่อ “การพักรบแห่งวันคริสต์มาส”     ในวันนั้นทหารทั้งสองฝั่งได้วางอาวุธลงและออกมา เลี้ยงฉลองวันคริสต์มาสไปด้วยกัน ทั้งสวมกอด แลกของขวัญ แบ่งปันบุหรี่ รวมทั้งร่วมกันฝังผู้ที่เสียชีวิตไป และเกิดขึ้นในมากมายหลายพื้นที่จนกลายเป็นเรื่องราวที่ถูกขนานนามต่อไปว่าเป็นความมหัศจรรย์แห่งวันคริสต์มาสเลย และในวันนี้เอง #เหมียวศรัทธา ก็ได้นำภาพบางส่วนที่มีการถ่ายเก็บไว้ของวันแห่งความมหัศจรรย์วันนั้น มาให้เพื่อนๆ ได้ชมกัน แต่จะซึ้งกินใจขนาดไหนนั้นคงต้องให้เพื่อนๆ ไปชมกันเองที่ข้างล่างนี้   เริ่มกันจากนายทหารของอังกฤษและเยอรมันที่ออกมาพบกันในแผ่นดินที่เคยเป็นพื้นที่สังหาร .   เหล่าทหารที่ยืนคาบบุหรี่ถ่ายรูปร่วมกันอย่างสบายใจ .   ภาพบรรยากาศารถ่ายรูปหมู่ที่แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าถ่ายมาจากกลางสนามรบ .   เมื่อเทียบกับสนามเพลาะที่คับแคบแล้ว   แผ่นดินระหว่างแนวรบช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน   ในวันนั้นเหล่าทหารได้ออกมาสังสรรค์ร่วมกัน   ช่วยกันฝังศพทหารที่ตายไป .   แบ่งปันบุหรี่   ถอนขนไก่เตรียมงานฉลอง   พบปะพูดคุย   ดื่มเหล้าเฮฮา   แจกของขวัญด้วยรอยยิ้ม   หรือแม้กระทั่งเล่นฟุตบอลแข่งกัน…

เชื่อว่าด้วยอิทธิพลของสื่อหลายๆ อย่างคนไทยในปัจจุบันคงจะทราบเรื่องราวของสัตว์อย่างสลอธกันเป็นอย่างดี ว่าแต่เชื่อหรือไม่ว่าเจ้าสัตว์ที่เราเห็นว่ามันช้าๆ เนิบๆ เหล่านี้ หากย้อนไปในอดีตแล้ว มันสูงราวๆ 4 เมตรเลย     โดยหลักฐานที่สำคัญที่สุดของสลอธยักษ์ในอดีตนั้นถูกพบในปี 2014 โดยเหล่านักโบราณคดีในระหว่างที่พวกเขาทำการสำรวจหลุมลึกที่ประเทศเบลิซ เพื่อตามหาโบราณวัตถุของเผ่ามายา แต่แทนที่จะได้วัตถุโบราณ พวกเขากลับพบกับฟันของสัตว์ที่มีความยาวถึง 10 เซนติเมตร และกระดูกอื่นๆ อีกส่วนหนึ่ง ซึ่งเมื่อนำไปตรวจสอบแล้วก็พบว่าเป็นของสลอธยักษ์ที่มีชีวิตอยู่บนโลกเมื่อราวๆ 27,000 ปีก่อน     อ้างอิงจากรายงานชิ้นใหม่ล่าสุดของการตรวจสอบสลอธยักษ์ที่ถูกเผยแพร่ออกมาเมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2019 เมื่อเทียบขนาดกระดูกที่พบกับขนาดตัวของสัตว์แล้ว นักวิทยาศาสตร์ก็คาดว่าสลอธที่เป็นเจ้าของฟันชิ้นนี้น่าจะมีขนาดความยาว 6 เมตร สูง 4 เมตร และหนักถึง 6.5 ตันเลย พวกเขายังบอกอีกว่า สลอธยักษ์เหล่านี้น่าจะเคยอาศัยในพื้นที่ที่มีอากาศแห้งอย่างระบบนิเวศแบบสะวันนา ซึ่งต่างไปจากความเชื่อก่อนหน้าที่บอกว่าสลอธยักษ์อาศัยอยู่ในป่าดิบชื้นมาก   กระดูกต้นแขนของสลอธยักษ์ อีกหนึ่งในหลักฐานที่มีการพบในปี 2014   โดยสลอธยักษ์จะใช้วิธีการสลับอาหารของตัวมันตามสภาพอากาศที่มันพบ โดยอาศัยอาหารจากสิ่งที่มันสามารถหาได้งานในช่วงเวลานั้นๆ เป็นหลัก ซึ่งทำให้พวกมันสามารถเอาชีวิตรอดในสภาพอากาศที่เลวร้ายมาได้เป็นเวลานาน อย่างไรก็ตามสลอธยักษ์ กลับสูญพันธุ์ไปเมื่อราวๆ 14,000-10,000 ปีก่อนเสียอย่างนั้น ทำให้นักวิทยาศาสตร์ไม่ค่อยเชื่อเท่าไร่ว่าสัตว์ที่มีการปรับตัวกับสภาพอากาศอย่างดีเหล่านี้ จะสูญพันธุ์ไปเพียงเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียว จริงอยู่ว่าในปัจจุบันเราจะยังไม่อาจทราบได้เลยว่าอะไรเป็นปัจจัยหลักที่ทำให้สลอธยักษ์สูญพันธุ์ไป…

หากพูดชื่อของ “ชาลส์ ดิกคินส์” ขึ้นมา คงมีเพื่อนๆ หลายคนไม่น้อยที่เกาหัวสงสัยว่าเขาเป็นใคร แต่ถ้าบอกว่าเขาคือนักเขียนผู้อยู่เบื้องหลังผลงานเรื่อง “คริสต์มาส แครอล” (A Christmas Carol) เชื่อว่าหลายๆ คนคงจะรู้จักผลงานของเขาเป็นอย่างดี   ชาลส์ ดิกคินส์   ชาลส์ ดิกคินส์นับว่าเป็นสุดยอดนักเขียนแห่งยุควิคตอเรียเลยก็ไม่ผิดนัก ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่คนแบบนี้น่าจะมีคนไม่น้อยที่อยากแต่งงานด้วย ว่าแต่เชื่อหรือไม่ว่าชายคนนี้ อาจเคยวางแผนที่จะส่งภรรยาของตัวเองเข้าโรงพยาบาลบ้า ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนธรรมดาที่ปกติทุกอย่างก็เป็นได้ เรื่องสุดฉาวของนักเขียนในอดีตนี้ถูกเปิดเผยออกมาในรูปแบบของจดหมายเก่าแก่จำนวน 98 ฉบับ ที่เขียนโดย “เอ็ดเวิร์ด ดัตตัน คุก” นักข่าวที่เป็นเพื่อนบ้านของ “แคทเธอรี ดิกคินส์” หญิงสาวผู้เป็นภรรยาของชาลส์   แคทเธอรี ดิกคินส์ ในสมัยที่ยังเยาว์วัย   เรื่องราวที่ถูกเขียนไว้ในจดหมายนั้นมาจากการพูดคุยปรับทุกข์และหว่างแคทเธอรี และเอ็ดเวิร์ด ราวๆ 20 ปีหลังจากที่เธอหย่ากับชาลส์เมื่อปี ค.ศ. 1858 โดยหญิงสาวได้เล่าให้นักข่าวฟังว่า หลังจากที่เธอแต่งงานกับชาลส์ได้ 22 ปี ชาลส์ก็เริ่มแอบมีความสัมพันธ์กับนักแสดงสาวคนหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะ “กำจัด” ภรรยาของตนซึ่งผ่านการคลอดลูกมาร่วม 10 คน…

เชื่อว่าหลายๆ คนคงจะเคยได้ยินเรื่องราวของเกาะ “อัลคาทราซ” กันมาบ้าง นี่คือเกาะเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในอ่าวซานฟรานซิสโก แคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา มีชื่อเสียงเรื่องเป็นคุกทหารที่โหดร้ายที่สุดของอเมริกา (แม้จะเป็นชื่อเสียงที่เกินจริงไปบ้างก็ตาม) และเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวมีชื่อในปัจจุบัน แต่เชื่อหรือไม่ว่าเจ้าเกาะอัลคาทราซแห่งนี้ยังมีความลับอีกอย่างหนึ่งที่เราไม่เคยทราบมาก่อนซ่อนอยู่ด้วย       นั่นเพราะเมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมานี้เอง ได้มีรายงานการวิจัยของมหาวิทยาลัยบิงแฮมตันออกมาบอกว่า ที่ใต้คุกของเกาะอัลคาทราซนั้น แท้จริงแล้วยังมีค่ายทหารเก่าแก่ซ่อนอยู่อีกหนึ่งแห่ง โดยนี่เป็นการค้นพบที่เกิดขึ้นจากการสำรวจเกาะอัลคาทราซด้วยเทคโนโลยีเรดาร์และเลเซอร์ ที่เผยให้เห็นถึงร่องรอยของทางเดินคล้ายสนามเพลาะที่ออกแบบมาเพื่อป้องกันระเบิด อุโมงค์อิฐโค้ง และพื้นที่ว่างที่คาดว่าเคยมีไว้วางปืนใหญ่ในช่วงปี 1860 เป็นไปได้ว่าเดิมทีแล้วพื้นที่เหล่านี้จะเคยถูกใช้ในการวางระบบป้องกันเกาะมาก่อน และถูกกลบลงไปใต้ดินตามกาลเวลาก่อนที่จะมีการสร้างคุกอัลคาทราซขึ้น   รูปภาพที่ระบบป้องกัน ที่คาดกันว่าน่าจะเป็นรูปแบบเดียวกับของที่อัลคาทราซ . .   คุณ Timothy de Smet หนึ่งในทีมวิจัยบอกว่า เขารู้สึกแปลกใจกับการค้นพบในครั้งนี้มาก เพราะเขาไม่คิดเลยว่าใต้คุกอัลคาทราซ จะมีหลักฐานทางประวัติศาสตร์ของสหรัฐฯ ฝังเอาไว้อีกแห่งหนึ่งด้วย และแม้ว่าเราอาจจะไม่สามารถขุดค้นโบราณสถานที่พบขึ้นมาโดยที่ไม่สร้างความเสียหายให้แก่แหล่งท่องเที่ยวสำคัญของประเทศก็ตาม แต่อย่างน้อยๆ เราก็ได้ทราบกันแล้วว่า ใต้คุกมีชื่ออย่างเกาะอัลคาทราซนั้น ยังมีโบราณสถานที่เก็บเรื่องราวในอดีตเอาไว้อีกแห่งหนึ่งด้วย     ที่มา mirror, thesun และ sciencedaily

เป็นที่ทราบกันว่ามนุษย์เรานั้นมีการตัดสินความผิดภายในศาลกันมาอย่างยาวนานแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศแถบยุโรปที่มีระบบศาลอย่างซับซ้อนแล้วด้วย ว่าแต่เชื่อหรือไม่ว่าที่ยุโรปนั้น ศาลไม่ได้มีหน้าที่เพียงแค่ตัดสินคดีความของมนุษย์เท่านั้น เพราะหากสัตว์อื่นๆ เอง หากมีการทำผิดแล้วก็ต้องมาตัดสินโทษที่ศาลเช่นกัน     นี่เป็นเรื่องราวสุดแปลกที่มีการบันทึกอยู่จริงๆ และมีการอ้างอิงถึงในหนังสือ “The Criminal Prosecution and Capital Punishment of Animals” ของ Edward Payson Evans ผู้เป็นนักวิชาการและนักภาษาศาสตร์มีชื่อของสหรัฐฯ มาแล้ว ในหนังสือของเขานั้นมีการบอกว่าในปี ค.ศ. 1266 เคยมีหมูถูกนำขึ้นพิจารณาคดีในศาล หลังจากที่มันถูกจับได้ว่ากินมนุษย์   Edward Payson Evans   การขึ้นศาลดังกล่าวนั้นมีกระบวนการคล้ายมนุษย์ทุกอย่าง โดยในศาลจะมีทั้งอัยการ ผู้พิพากษา พยาน และทนายของทั้งสองฝั่ง แถมยังมีการไต่ส่วนหาหลักฐานตามปกติ และมีการเปิดโอกาสให้สัตว์แก้ตัวด้วย (โดยทนายจะเป็นคนพูดแทน) แถมหนังสือของ Edward เองยังไม่ใช่หลักฐานเพียงชิ้นเดียวที่บอกว่าการตัดสินโทษสัตว์ในศาลนั้นมีอยู่จริง เพราะในใบเสร็จรับเงินของเพชฌฆาตในฝรั่งเศสเมื่อวันที่ 9 มกราคม 1386 เองก็มีการระบุไว้ว่าเขาได้รับเงินจากการแขวนคอหมู ที่กินเด็กอายุ 3 เดือนเช่นกัน    …

มนุษย์เรานั้นไม่ว่าจะในยุคสมัยไหนก็หวาดกลัวความตายอยู่เสมอ ดังนั้นเหล่าผู้คนที่มีอำนาจในสมัยก่อน จึงมักทำทุกอย่างเพื่อออกตามหา “ยาอายุวัฒนะ” ด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขามี ดังนั้นจึงนับว่าเป็นน่าสนใจมาก ที่เมื่อเหล่านักโบราณคดีแห่งสถาบันวัฒนธรรมและโบราณคดีแห่งเมืองลั่วหยางได้เข้าไปสำรวจสุสานโบราณของราชวงศ์ฮั่น (ปกครองประเทศตั้งแต่ 202 ปีก่อนคริสตกาล ไปจนถึงคริสต์ศักราชที่ 8) พวกเขาก็พบกับยาอายุวัฒนะ ที่เหล่าฮ่องเต้ตามหากันมานานแสนนาน     โดยวัตถุที่พวกเขาพบนั้นเป็นของเหลวปริมาณราวๆ 3.5 ลิตรที่มีกลิ่นคล้ายสุรา และถูกใส่เอาไว้ในหม้อทองแดง ซึ่งถูกขนย้ายออกมาจากตัวสุสานเมื่อเดือนตุลาคมปี ค.ศ. 2018 ที่ผ่านมา ในตอนแรกนักโบราณคดียังไม่ทราบว่าสิ่งที่พวกเขาพบนั้นคืออะไรกันแน่ แต่จากการตรวจเพิ่มเติมพวกเขาก็พบว่าสิ่งที่พวกเขาพบนั้นทำจากโพแทสเซียมไนเตรต และอะลูไนต์     อ้างอิงจากวรรณกรรมลัทธิเต๋าโบราณ โพแทสเซียมไนเตรต และอะลูไนต์ เป็นส่วนผสมลับของนักเล่นแร่แปรธาตุแห่งลัทธิเต๋า ที่ใช้ในการทำยาอายุวัฒนะ ดังนั้นนักโบราณคดีจึงเชื่อว่า สิ่งที่พวกเขาพบนั้นน่าจะเป็นเป็นยาอายุวัฒนะของราชวงศ์ฮั่น แม้จะถูกเรียกว่ายาอายุวัฒนะ ยาที่พบนี้ก็ไม่ได้มีความสามารถในการยืดอายุให้มนุษย์ได้จริงแต่อย่างไร กลับกันโพแทสเซียมไนเตรต และอะลูไนต์ ยังมักนำไปใช้ทำปุ๋ย ดอกไม้ไฟ และดินปืน ซึ่งไม่เหมาะกับการบริโภคอย่างยิ่ง     ความเชื่อผิดๆ นี้เอง ที่ทำให้ฮ่องเต้หลายๆ คนซึ่งพยายามตามหาความเป็นอมตะ จนจ่ายเงินจำนวนมากไปเพื่อจ้างนักเล่นแร่แปรธาตุลัทธิเต๋ามาทำงานให้ กลับต้องเสียชีวิตไวกว่าที่ควรเป็น จากการที่ยาอายุวัฒนะที่กินไปเป็นพิษ จริงอยู่ว่าการค้นพบในครั้งนี้มีจุดเด่นอยู่ที่การค้นพบยาอายุวัฒนะ แต่นี่ก็ไม่ใช่โบราณวัตถุเพียงชิ้นเดียวที่นักโบราณคดีค้นพบ เพราะในสุสานแห่งเดียวกัน นักโบราณคดียังพบกับ หม้อดินเผาทาสี หยก โบราณวัตถุที่ทำจากสัมฤทธิ์ และโครงกระดูกที่คาดกันว่าเป็นของเจ้าของสุสานอีกด้วย  …

ในช่วงเดือนกันยายนปี ค.ศ. 1940 ธงของประเทศฝรั่งเศสถูกเชิญผ่านท้องถนนแห่งเมืองมาร์แซย์ เมืองทางตอนใต้ที่ใหญ่เป็นอันดับสองของประเทศฝรั่งเศส ก่อนที่จะถูกนำขึ้นเรือเพื่อเดินทางไปยังแอฟริกา ท่ามกลางประชาชนที่มายืนดูทั้งน้ำตา นี่เป็นการกระทำที่กองทหารซึ่งเหลืออยู่เพียงน้อยนิดกระทำ เพื่อปกป้องธงของประเทศที่พวกเขาภูมิใจ ในช่วงเวลาที่ประเทศดำเนินมาถึงจุดที่ตกต่ำที่สุดในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง และต้องยอมแพ้ให้แก่ประเทศเยอรมนี หลังจากที่ต้องพบกับเทคนิคการรบแบบสายฟ้าแลบ (Blitzkrieg) เป็นเวลา 6 สัปดาห์     การเสียน้ำตาของเหล่าผู้คนในวันนั้นถูกจับภาพ และถูกตีพิมพ์ในนิตยสาร Life ก่อนที่จะโด่งดังไปทั่วโลก จนเป็นที่รู้จักกันในชื่อ “The weeping Frenchman” หรือ “เหล่าชาวฝรั่งเศสที่ร่ำไห้” อ้างอิงจากหนังสือ “Marseille sous l’occupation” หนังสือภาพเกี่ยวกับสงครามโลกครั้งที่สอง นักเขียนได้บอกไว้ว่า ภาพที่เห็นนี้เป็นของชายชื่อ Monsieur Jerôme Barzetti และเพื่อนๆ ซึ่งไม่เพียงแต่โผล่มาให้เห็นในหนังสือเท่านั้น แต่ยังถูกจับภาพไว้โดยกล้องวิดีโอในสมัยนั้นด้วย   ภาพวิดีโอที่ว่าจากช่อง All is History    อันนี้แถม เป็นเรื่องที่รู้กันว่าประเทศเยอรมนีในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองนั้นไม่พอใจประเทศฝรั่งเศสอยู่หลายอย่าง เพราะสนธิสัญญาจากประเทศฝรั่งเศส ที่ทางเยอรมนีถูกบังคับให้ยอมรับในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งนั้นสร้างความยากลำบากให้แก่เศรษฐกิจและความเป็นอยู่ของคนในประเทศมาก ดังนั้นในยามที่ประเทศเยอรมนีบุกยึดฝรั่งเศสได้สำเร็จในปี 1940 ฮิตเลอร์จึงขอให้การลงนามในสัญญายอมแพ้ของฝรั่งเศสจัดทำขึ้นที่สถานที่เดียวกับที่เยอรมนีเคยใช้ลงนามยอมแพ้ในปี 1918 (บนรถไฟขบวนเดียวกัน) เพื่อเอาคืนประเทศฝรั่งเศสเลยทีเดียว    …

ย้อนกลับไปเมื่อช่วงปี 1980 ในบริเวณใกล้ๆ แหล่งโบราณคดี “กำแพงฮาดริอานุส” กำแพงโรมันโบราณในเขตเมือง Brampton ประเทศอังกฤษ เหล่านักโบราณคดีได้ทำการค้นพบ เหมืองหินโบราณที่เชื่อกันว่าเคยมีการขุดไปซ่อมกำแพง และมีการจารึกข้อความโบราณจำนวนมากเอาไว้ นี่คือแหล่งโบราณคดีที่มีชื่อว่า “Written Rock of Gelt” กลุ่มข้อความและสัญลักษณ์ราวๆ 9 แบบ ที่คาดกันว่าเขียนโดยผู้นำคนงานเหมืองหินในสมัยโรมันโบราณ ตั้งแต่เมื่อช่วงปี ค.ศ. 207 และที่ผ่านๆ มา เราแทบจะไม่สามารถบอกได้เลยว่าข้อความเล่านี้เขียนว่าอะไรหรือต้องการสื่ออะไรกันแน่     แต่แล้วเมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา เหล่านักโบราณคดีแห่งมหาวิทยาลัยนิวคาสเซิล และหน่วยงานประวัติศาสตร์อังกฤษของรัฐบาล ก็ได้ร่วมกันตรวจสอบ ฟื้นฟู และถอดรหัสสัญลักษณ์ที่ Written Rock of Gelt อีกครั้ง และได้พบกับเรื่องราวที่น่าสนใจมากมายเลย นั่นเพราะในบรรดาสัญลักษณ์ที่พวกเขาพบอยู่ที่กำแพงหินนี้จากการวิเคราะห์ภาพด้วยระบบสามมิตินั้น ยังมีสัญลักษณ์ที่คล้ายกับภาพอวัยวะเพศชายวาดเอาไว้ด้วย     นี่อาจจะดูเป็นเรื่องน่าแปลกก็จริงอยู่แต่จากคำบอกเหล่าของทีมนักโบราณคดี ดูเหมือนว่าสัญลักษณ์รูปอวัยวะเพศชายหรือ “The Phallus” นั้นในสมัยก่อนจะถูกใช้เป็นสัญลักษณ์นำโชคของชาวโรมัน ละเคยมีการพบมาแล้วในโบราณสถานโรมันอื่นๆ แต่แม้ว่า The Phallus จะเป็นสัญลักษณ์ที่ดูแปลกตาสำหรับคนในปัจจุบันก็ตามแต่มันก็ไม่ใช่สัญลักษณ์เพียงอย่างเดียวที่มีการพบในการศึกษาครั้งนี้…

เมื่อพูดถึงการค้นพบเกี่ยวกับเผ่ามายาแล้ว คนเราก็มักจะนึกถึงการค้นพบในวิหารลึกลับ หรือในก็การค้นพบในผืนป่ากว้างใหญ่เป็นหลัก ว่าแต่แต่ทราบกันหรือไม่ว่าบางครั้งการค้นพบเกี่ยวกับเผ่ามายา ก็เกิดขึ้นได้ในทะเลสาบเช่นกัน     นั่นเพราะชาวมายาในสมัยก่อน นับถือทะเลสาบบางแห่งให้เป็นทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์ และมีการใช้งานในฐานะสถานที่ประกอบพิธีกรรมด้วย ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ใต้ทะเลสาบในทางตอนเหนือของประเทศกัวเตมาลา อย่างทะเลสาบ Petén Itzá ที่ตั้งอยู่กลางเมืองโบราณ Nojpetén ทีมนักสำรวจจะสามารถค้นพบโบราณวัตถุ จมอยู่ร่วม 800 ชิ้น     โดยการค้นพบในครั้งนี้เกิดขึ้นจากการดำเนินงานของทีมค้นหาวัตถุโบราณแห่งมหาวิทยาลัย Jagiellonian ของประเทศโปแลนด์ และคาดกันว่าวัตถุโบราณเหล่านี้อาจมาจากพิธีกรรมของชาวมายาจากหลายยุคหลายสมัยเลย จากการตรวจสอบในเบื้องต้น วัตถุโบราณที่พบนี้โดยมากจะมาจากช่วงปี ค.ศ. 1000-1697 แต่ก็มีบางชิ้นเหมือนกันที่เป็นเครื่องเซรามิกซึ่งมาจากช่วง 150 ปีก่อนคริสตกาลถึงปีคริสต์ศักราช 250 ในบรรดาของที่มีขนาดใหญ่ที่สุดที่มีการพบนั้น ประกอบไปด้วยชามเซรามิกสามชิ้น มีดที่ทำจากหินภูเขาไฟ (Obsidian) ซึ่งเป็นไปได้ว่าในสมัยก่อนใช้ในพิธีบูชายัญสัตว์เล็ก อ้างอิงจากกระดูกสัตว์ที่ถูกพบอยู่ในถ้วยใต้น้ำ (แม้ว่าจะเป็นไปได้ว่าเกิดจากการที่สัตว์มาตายทีหลังก็ได้)     Magdalena Krzemień หนึ่งในทีมวิจัยบอกว่า สำหรับชาวมายาสมัยก่อนแล้ว น้ำนับเป็นสัญลักษณ์ทางความเชื่อที่สำคัญอย่างหนึ่ง เพราะมันเป็นสื่อกลางที่ใช้เชื่อมโลกของคนเป็นเขากับโลกของคนตาย สถานที่ซึ่งเหล่าทวยเทพของเผ่ามายาอยู่ จริงอยู่ที่ว่าการค้นพบวัตถุโบราณพร้อมๆ กันกว่า 800 ชิ้น อาจจะดูเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่สำหรับนักโบราณคดีกลุ่มนี้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาคิดจะหยุดการสำรวจไว้เพียงเท่านี้เลย เพราะในปัจจุบันพวกเขาได้มีกำหนดการในการตรวจสอบทะเลสาบแห่งนี้เพิ่มเติมแล้ว ภายในเดือนสิงหาคมปีนี้   ที่มา livescience, medicaldaily

เชื่อว่าในปัจจุบันคงไม่มีใครที่ไม่รู้จักเทพีเสรีภาพของสหรัฐอเมริกาอีกแล้ว เพราะนอกจากนี่จะเป็นอนุสาวรีย์ที่ยิ่งใหญ่ และมีคุณค่าทางจิตใจของเหล่าผู้แสวงหาเสรีภาพแล้ว เทพีเสรีภาพยังเป็นงานประติมากรรมที่มีนักท่องเที่ยวไปเยี่ยมชมปีละมากมายหลายล้านคนด้วย ว่าแต่เคยสงสัยกันไหมว่า กว่าจะมาเป็นเทพีเสรีภาพสุดงดงามอย่างที่เราเห็นกันในทุกวันนี้ เมื่อราวๆ 130 ปีก่อน ในตอนที่กำลังสร้างขึ้นมา เทพีดังกล่าวมีสภาพอย่างไรกัน     เทพีเสรีภาพนั้น เป็นของขวัญที่ชาวฝรั่งเศสสร้างขึ้นให้แก่ชาวอเมริกันในปี 1876 เพื่อเฉลิมฉลองครบรอบ 100 ปีการประกาศอิสรภาพของสหรัฐอเมริกา โดยในเวลานั้น มีชื่อว่า “Liberty Enlightening the World” หรืออนุสาวรีย์เสรีภาพตรัสรู้โลก   . .   เทพีเสรีภาพนั้น ได้รับแนวคิดมาจาก Édouard René de Laboulaye ประธานสมาคมต่อต้านการค้าทาสของฝรั่งเศสในปี 1865 เพื่อเพื่อระลึกถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ และออกแบบโดยประติมากร Frédéric Auguste Bartholdi ผู้มีผลงานเด่นๆ อยู่ที่การออกแบบหอไอเฟล   . .   น่าเสียดายที่ในช่วงปี 1870 ฝรั่งเศสต้องเข้าร่วมสงครามพอดีทำให้เวลานั้นงบประมาณที่ใช้ในการสร้างอนุสาวรีย์ไม่พอ และ Bartholdi จำเป็นที่จะต้องใช้แผนอื่นในการหาเงินมาทำอนุสาวรีย์ เขาตัดสินใจสร้างเฉพาะส่วนมือที่ถือคบเพลิงตั้งไว้ในแมนฮัตตัน เพื่อเรี่ยไรเงินจากบริจาคจากทั่วโลก…

เป็นเรื่องที่หลายๆ คนอาจจะทราบกันดีว่าการสักนั้นเป็นวัฒนธรรมที่อยู่คู่กับมนุษย์มาอย่างยาวนาน และเกิดขึ้นในแทบทุกที่บนโลกไม่ว่าจะเป็นทวีปยุโรป แอฟริกา เอเชีย หรืออเมริกา และเมื่อวันที่ 28 กุมภาพันธ์ ปี ค.ศ. 2019 เหล่านักโบราณคดีก็ได้ออกมาทำการเปิดเผยถึงการค้นพบอุปกรณ์สักอันน่าทึ่ง โดยในครั้งนี้อุปกรณ์สักที่พบ นับว่าเก่าแก่ที่สุดเท่าที่เคยมีการพบมาในทางตะวันตกของทวีปอเมริกาเหนือเลยทีเดียว     นี่เป็นอุปกรณ์สักที่ทำจากหนามของต้นกระบองเพชรพันเข้ากับไม้ ความยาวราวๆ 10 เซนติเมตร ซึ่งถูกค้นพบอยู่ในโรงเก็บของของพิพิธภัณฑ์ในมหาวิทยาลัยรัฐวอชิงตัน และคาดกันว่ามีอายุมากถึง 2,000 ปี จากการตรวจสอบทางประวัติศาสตร์และวิทยาศาสตร์แล้ว ทางผู้เกี่ยวข้องก็พบว่าเข็มดังกล่าวน่าจะเคยถูกใช้โดย กลุ่มบรรพบุรุษชนเผ่าพิวโบล ที่มีชีวิตอยู่ในช่วง 500 ปีก่อนคริสตกาลไปจนถึงคริสต์ศักราชที่ 500 ในทางตะวันออกเฉียงใต้ของรัฐยูทาห์ และมีการใช้งานในช่วงปี ค.ศ. 79-130     Andrew Gillreath-Brown นักศึกษาปริญญาเอกสาขามานุษยวิทยาที่มหาวิทยาลัยรัฐวอชิงตัน ผู้ค้นพบวัตถุโบราณชิ้นนี้กล่าวว่า การสักของคนในแถบอเมริกาเหนือในสมัยก่อนประวัติศาสตร์มักจะมีค่อยมีการพูดถึงเท่าไหร่ นั่นเพราะที่ผ่านๆ มาแทบจะไม่มีการค้นพบหลักฐานการสักแบบเป็นชิ้นเป็นอันเลย แถมหลักฐานที่เก่าแก่ที่สุดที่ของกรสักในอเมริกาเหนือที่ผ่านๆ มายังมาจากช่วง ค.ศ. 1100-1280 ซึ่งนับว่าไม่เก่าแก่เท่าไหร่นัก     ดังนั้นแม้ว่านี่จะเป็นอุปกรณ์สักที่พบจะไม่ใช่หลักฐานที่เก่าแก่ที่สุดของการสักแต่อย่างไร (เพราะมัมมี่ของ “Ötzi” ที่ถูกพบในอิตาลีเองก็มีร่องรอยของการสักอยู่เหมือนกัน แถมมีอายุถึง 5,300…

เมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ในพื้นที่เหมืองหินเก่าแก่ Gebel el-Silsila ใกล้ๆ เมือง Aswan ประเทศอียิปต์ ทีมนักโบราณคดีของมหาวิทยาลัยลุนด์แห่งสวีเดนได้ค้นพบรูปสลักสฟิงซ์เก่าแก่ที่มีอายุถึง 3,000 ปี     นี่เป็นรูปสลักสฟิงซ์ที่เรียกกันว่า “Criosphinx” หรือสฟิงซ์ที่มีหัวเป็นแกะ ทำขึ้นจากหินทรายที่มีน้ำหนักร่วม 10 ตัน และมีส่วนสูงถึงราวๆ 3.5 เมตร โดยสฟิงซ์หัวแกะตัวนี้เชื่อกันว่าถูกสร้างขึ้นในสมัยของฟาโรห์แอเมนโฮเทปที่ 3 ผู้มีศักดิ์เป็นปู่ของฟาโรห์ตุตันคาเมน และครองราชย์ในช่วง 1390-1350 ปีก่อนคริสตกาล     น่าเสียดายที่จากร่องรอยที่พบ ครึ่งบนของหัวสฟิงซ์ตัวนี้จะได้รับความเสียหายรุนแรง และผุพังเสียหายไปตามกาลเวลา (แต่ยังเหลือมากพอที่จะทราบว่าเป็นสฟิงซ์หัวแกะ) แถมตัวของสฟิงซ์เองก็ถูกทิ้งเอาไว้ในเหมืองหินแห่งนี้ก่อนที่จะเสร็จด้วย แม้ว่านักโบราณคดีจะไม่สามารถฟันธงได้ว่าทำไมสฟิงซ์ตัวนี้จึงถูกทิ้งไว้ก่อนที่จะแกะสลักเสร็จ แต่พวกเขาก็คาดว่าอาจจะเป็นเพราะตัวรูปสลักเสียหายในระหว่างการนำเดินงาน หรือไม่ก็ตัวฟาโรห์จากไปก่อนที่งานจะสำเร็จนั่นเอง     โดยนอกจากสฟิงซ์หัวแกะแล้ว เหล่านักโบราณคดียังพบกับโบราณวัตถุในพื้นที่ใกล้เคียงอีกเป็นจำนวนมาก ทั้งป้ายอักษรเฮียโรกลิฟฟิค ชิ้นส่วนของรูปจานกลมแห่งดวงอาทิตย์ (Solar Disk) และรูปสลักสฟิงซ์ขนาดเล็กที่คาดกันว่าทำขึ้นโดยคนงานฝึกหัดในสมัยนั้น     นั่นทำให้ในปัจจุบันทีมนักสำรวจกำลังมุ่งเน้นความพยายามไปกับการถอดรหัสอักษรเฮียโรกลิฟฟิคที่พบเป็นหลัก…

เป็นเรื่องที่เราทราบกับว่าก่อนหน้ายุค 1950-1960 ภาพถ่ายสีจะยังเป็นเรื่องที่หายากมาก ดังนั้นแม้แต่ภาพคนดังในสมัยก่อน เราก็มีโอกาสได้เห็นแต่ในสภาพรูปขาวดำเท่านั้น นับว่าโชคดีมากที่ในปัจจุบัน เรามีเทคโนโลยีและผู้คนมากมายที่จะพยายามที่จะชุบชีวิตภาพขาวดำเก่าๆ มาให้เราได้ชมกันอีกครั้ง และสำหรับผู้ใช้งานอินเทอร์เน็ตอย่างคุณ seriykotik1970 แล้ว ผลงานของเขาก็เน้นไปที่เหล่าผู้คนของศตวรรษที่ 19 นั่นเอง ดังนั้นในวันนี้ #เหมียวศรัทธา จึงจะพาเพื่อนๆ ไปชม 15 ภาพเหล่าผู้คนของศตวรรษที่ 19 ที่ถูกนำมาตกแต่งสีจนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ว่าแต่ภาพจะสวยแค่ไหน หรือมีใครบ้าง คงต้องเชิญเพื่อนๆ ไปชมกันเองที่ข้างล่างนี้เอง   เริ่มกันจากรูปภาพ “สาวงาม” ซึ่งเป็นหนึ่งในภาพที่มีชื่อเสียงที่สุดที่ถ่ายโดยกล้องดาแกโรไทพ์ จากปี 1848   Lola Montez นักร้องชาวไอร์แลนด์ เมื่อปี 1851   อีกมุมหนึ่งของ Lola Montez แต่งสีแล้วเหมือนภาพวาดเลย   หนึ่งในโสเภณีชั้นสูงที่มีชื่อเสียงที่สุดของปารีส Cora Pearl จากปี 1854   หญิงสาวไม่ทราบนามจากสตูดิโอภาพของ “นาดาร์” ช่างภาพมีชื่อของฝรั่งเศส เมื่อปี 1861   นักแสดงหญิง  Ellen Terry ก่อนที่จะแต่งงานเล็กน้อย…

เป็นเรื่องที่หลายๆ คนอาจจะทราบกันอยู่แล้วว่าสุนัขนั้น เป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่คู่กับมนุษย์มาอย่างยาวนาน เพราะตั้งแต่ในอดีตมา เราก็เคยมีหลักฐานที่ว่ามนุษย์และสุนัขมีวิธีชีวิตที่พึ่งพาอาศัยกันมาตั้งแต่จุดเริ่มต้นของอารยธรรมแรกๆ ที่เรารู้จักเลย ว่าแต่เคยสงสัยกันไหมว่าสุนัขนั้น ได้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์อย่างแพร่หลายเช่นนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่     ที่ผ่านๆ มาเรามีหลักฐานว่ามนุษย์อยู่กับสัตว์สายพันธุ์สุนัขมาตั้งแต่เมื่อราวๆ 36,000 ปีก่อน จากการตรวจสอบ DNA และหลักฐานทางโบราณคดีในถ้ำหลายแห่ง ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้สูงว่าสุนัขนั้นน่าจะถูกเลี้ยงไว้เป็นเวลานานมากๆ แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นหากจะพูดถึงช่วงเวลาที่เราพบหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดแห่งหนึ่ง ที่บอกว่ามนุษย์ได้นำสุนัขมาเป็นสัตว์เลี้ยงอย่างแพร่หลายแล้ว เราก็คงต้องพูดถึงหลักฐานที่พบในทางตะวันออกเฉียงเหนือของคาบสมุทรไอบีเรีย ที่มาจากต้นยุคสัมฤทธิ์เป็นหลัก     เพราะในที่พื้นที่แห่งนี้เองนักวิทยาศาสตร์ได้พบแหล่งโบราณคดีถึงสองแห่ง ที่มีโครงกระดูกของมนุษย์ ถูกฝังไว้กับสุนัข และสุนัขจิ้งจอกจำนวนมากนั่นเอง เรื่องชี้ชัดที่สุดว่าสุนัขเหล่านี้ถูกนำมาเลี้ยงในที่แห่งนี้ ไม่ใช่เพียงการสังหารสุนัขป่าและนำมาทิ้ง คือการที่พวกมันทานอาหารแบบเดียวกับมนุษย์ผู้เป็นเจ้านาย แถมยังเกิดขึ้นกับทั้งสุนัข และจิ้งจอก ซึ่งนับว่าค่อนข้างแปลกเพราะตามปกติแล้วสุนัขจิ้งจอกมักจะไม่ถูกมนุษย์นำมาเลี้ยง     นอกจากนี้ นักวิทยาศาสตร์ยังพบว่าในมนุษย์นั้นมีการให้อาหารแบบพิเศษกับสุนัขบางส่วนอีกด้วย ซึ่งเป็นไปได้ว่าเกิดขึ้นจากการให้อาหารเป็นรางวัลหลังการใช้แรงงานพวกมัน การใช้แรงงานที่ว่านี้ได้รับการสันนิษฐานโดยนักวิทยาศาสตร์ว่ามีความเกี่ยวข้องกับงานบรรทุกสิ่งของ เนื่องจากขนาดของสุนัขที่การให้อาหารเป็นพิเศษจะตัวค่อนข้างใหญ่ แถมบางตัวยังมีปัญหาเรื่องกระดูกสันหลังซึ่งมักเกิดขึ้นจากการบรรทุกน้ำหนักมากเกินไปไว้บนหลัง นอกจากนี้กระดูกของหนึ่งในสุนัขจิ้งจอกที่พบในยุคนี้เองก็มีความน่าสนใจอย่างยิ่ง เพราะมันมีร่องรอยว่าเคยขาหัก และถูกด้ามขาให้โดยมนุษย์นั่นเอง ซึ่งการกระทำนี้เองก็เป็นหลักฐานอย่างดีว่าคนในสมัยนั้นน่าจะให้ความสำคัญกับสัตว์เลี้ยงของพวกเขาในระดับหนึ่ง     เป็นไปได้ว่าที่สุนัขได้รับการปฏิบัติที่ต่างไปจากสัตว์อื่นๆ ที่มนุษย์เลี้ยงนั้น น่าจะมาจากความสามารถในการปรับตัวเข้ากับมนุษย์ บวกกับความฉลาด และฝึกได้ง่ายของมัน ดังนั้น แม้ว่าสุนัขบางส่วนจะถูกนำไปใช้ทำงานแบกหามก็ตาม…

เมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ทีมค้นหาซากดึกดำบรรพ์ของมหาวิทยาลัยโคโลราโด ซึ่งออกเดินทางไปยังรัฐอะแลสกา ประเทศสหรัฐอเมริกา เพื่อทำการค้นหาซากดึกดำบรรพ์ ในเขตอาร์คติก ได้ทำการค้นพบฟอสซิลสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กสายพันธุ์ใหม่ ที่อาศัยอยู่ในช่วงเวลาเดียวกับไดโนเสาร์     เจ้าสิ่งมีชีวิตตัวที่ว่านี้ คือสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในตระกูลหนู ที่ได้รับการตั้งชื่อว่า “Unnuakomys Hutchisoni” จากการร่วมคำภาษาอินุอิท “Unnuak” ที่แปลว่ากลางคืน และคำภาษากรีก “Mys” ที่แปลว่าหนู จากการคาดการอายุเบื้องต้นเจ้าหนูที่พบนี้น่าจะมีชีวิตอยู่เมื่อราวๆ 69 ล้านปีก่อน ในพื้นที่ทางตอนเหนือของเกาะสวาลบาร์ด ที่ซึ่งในเวลานั้นจะมีกลางคืนยาวนานถึง 4 เดือน โดยชิ้นส่วนที่มีการค้นพบในครั้งนี้คือชิ้นส่วนขากรรไกรล่างที่มีความยาวเพียง 1.5 มิลลิเมตร และฟันขนาดเล็กอีกราวๆ 70 ชิ้น ดังนั้นจึงนำว่าเป็นโชคดีมากที่เหล่านักโบราณคดีสามารถเก็บกู้มันมาได้โดยที่ไม่สูญหายไปเสียก่อน     ขนาดของขากรรไกรที่พบทำให้นักโบราณคดีคาดว่าเจ้าหนูที่พบน่าจะมีขนาดใกล้เคียงกับหนูตัวเล็กในปัจจุบัน และจากรูปร่างของขากรรไกรเอง นักโบราณคดีก็เชื่อว่าเจ้าหนูตัวนี้นั้นน่าจะมีรูปร่างคล้ายตัวพอสซัมในปัจจุบัน จริงอยู่ว่าพื้นที่แถวๆ ขั้วโลกในอดีตจะมีอุณหภูมิที่สูงกว่าในปัจจุบัน แต่มันก็เป็นไปได้มากว่าเจ้า Unnuakomys Hutchisoni น่าจะต้องอาศัยในพื้นที่ที่มีอุณหภูมิเฉลี่ยเพียง 6 องศาเซลเซียสอยู่ดี ดังนั้นจึงเป็นไปได้สูงที่เจ้าสัตว์ตัวนี้จะมีการขุดหลุมไปอาศัยใต้ดินเพื่อหลบอากาศหนาว    …

เคยได้ยินเรื่องราวของชนเผ่า “Darkhad” กันมาก่อนไหม พวกเขาคือหนึ่งในชนเผ่าย่อยที่อาศัยอยู่ทางตอนเหนือของประเทศมองโกเลีย เชื่อว่าตัวเองเป็นลูกหลานของ Bo’orchu และ Muqali ของแม่ทัพที่ได้รับหน้าที่อันทรงเกียรติอย่างการปกป้องสุสานของเจงกิสข่านตั้งแต่ในปี 1227     ผู้คนในเผ่านี้ในอดีตมักถูกพบปักหลักปกป้องพื้นที่หุบเขา Darkhad ในจังหวัด Khövsgöl ของมองโกเลียมา และเชื่อกันว่าพวกเขาอยู่ที่นั่นมาอย่างยาวนานหลายศตวรรษ คำว่า Darkhad ในภาษามองโกเลียแปลว่า ผู้ที่ไม่สามารถจับต้องได้ และผู้ถูกปกป้อง ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เผ่านี้จะดูปลีกตัวออกจากสังคม และนอกจากจะปกป้องพื้นที่ที่เป็นสุสานของเจงกิสข่านแล้ว คนเหล่านี้ยังรับหน้าที่ดูแลรักษาวัตถุโบราณที่สืบทอดกันมาแต่อดีตด้วย     หน้าที่เหล่านี้เองทำให้เผ่านี้ยังคงใช้ชีวิตหลักจารีตประเพณีดั้งเดิมอยู่ พวกเขาอาศัยใน “Gers” ที่อยู่อาศัยที่มีลักษณะคล้ายกระโจม และยังคงใช้ชีวิตด้วยการเลี้ยงปศุสัตว์ ในอดีตวัตถุโบราณของเจงกิสข่าน จะถูกเก็บไว้ในกระโจม 8 แห่งของชนเผ่า โดยหนึ่งในสิ่งของเหล่านี้คือ “Suledu” อาวุธรูปร่างคล้ายสามง่าม ที่ถูกเชื่อโดยคนในเผ่าว่าถูกประทานมาให้เจงกิสข่าน จากทวยเทพ โดยแลกกับการบูชายัญม้า 1,000 ตัว และ แกะอีก 10,000 ตัว     แน่นอนว่าชาว Darkhad นั้นเคารพวัตถุโบราณเหล่านี้มากกว่าเพียงสิ่งของธรรมดามา และพวกเขาเองก็เชื่อว่าในวัตถุโบราณเหล่านี้นั้น มีวิญญาณของเจงกิสข่านสิงอยู่ภายในด้วย จริงอยู่ว่าที่อยู่จริงๆ ของสุสานของเจงกิสข่านจะหายในไปประวัติศาสตร์แล้ว…

เมื่อพูดถึงไทแรนโนซอรัส เชื่อว่าหลายๆ คนก็คงนึกถึงไดโนเสาร์ขนาดใหญ่ที่กินเนื้อเป็นอาหาร และดุร้ายมากๆ ตามในภาพยนตร์กันเป็นส่วนใหญ่     แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จากวิจัยใหม่ๆ เกี่ยวกับไดโนเสาร์ตัวนี้ กลับค่อยๆ ทำให้ภาพลักษณ์ของมันเปลี่ยนไปจากที่เราคิด ไม่ว่าจะการที่พวกมันกินกันเอง หรือการที่พวกมันอาจจะเคยกินศพเป็นหลักมาก่อน (ถึงข้อหลังจะไม่ค่อยน่าเชื่อถือก็ตาม) และเมื่อล่าสุดนี้เอง เราก็มีการค้นพบใหม่ที่ออกมาบอกว่าไทแรนโนซอรัส ที่เราเห็นกันนั้นแท้จริงแล้วอาจจะไม่ได้ตัวใหญ่อย่างที่เราเห็นมาตั้งแต่ต้นก็เป็นได้     นั่นเพราะเมื่อวันที่ 21 กุมภาพันธ์ ที่ผ่านมา ในวารสาร Communications Biology ได้มีการออกมาตีพิมพ์การค้นพบโครงกระดูกไดโนเสาร์ “Moros intrepidus” ไดโนเสาร์ขนาดเล็กสมาชิกใหม่ของตระกูลไทแรนโนซอรัส ที่รัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา และคาดกันว่ามีชีวิตอยู่มาก่อนไทแรนโนซอรัส เร็กซ์ ที่เรารู้จักกันเสียอีก โดยเมื่อดูจากฟอสซิลที่พบแล้ว Moros intrepidus จะมีส่วนสูงเพียงแค่ 90-120 เซนติเมตรในขณะโตเต็มวัยเท่านั้น ซึ่งผิดกับไทแรนโนซอรัส เร็กซ์ที่มีความสูงถึง 4 เมตร     ขนาดตัวของมันทำให้นักชีววิทยาเชื่อว่าไทแรนโนซอรัสในสมัยก่อนน่าจะมีน้ำหนักเบา และอาศัยความเร็วเป็นกุญแจหลัก ทั้งในการล่าเหยื่อ และหนีจากการถูกล่าเสียเอง แต่ถึงแม้จะมีขนาดเล็กก็ตาม ฟอสซิลของ Moros intrepidus…

หลังจากที่การเลือกตั้งเพื่อรวมเวียดนามจบลงด้วยความผิดพลาด ประเทศนี้ก็เข้าสู่ภาวะสงครามเวียดนามต่อไปในช่วงปี 1955-1975 โดยเวียดนามเหนือได้รับการสนับสนุนโดยโซเวียตและจีน ส่วนเวียดนามใต้ ได้รับการสนับสนุนโดยสหรัฐอเมริกา เกาหลีใต้ ออสเตรเลีย และประเทศอื่นๆ ตามปกติแล้วภาพของเวียดนามที่เราเห็นในช่วงนี้จะมีแต่ภาพในส่วนของสงคราม และไม่ค่อยได้เห็นการใช้ชีวิตปกติของชาวเมืองเท่าไหร่ โดยเฉพาะในทางเหนือของเวียดนาม ดังนั้นในวันนี้ #เหมียวศรัทธา จึงจะพาเพื่อนๆ ไปชมภาพการใช้ชีวิตของคนเวียดนามเหนือในช่วงปี 1960 กัน ไปชมกันดีกว่าว่าคนเวียดนามเหนือในยามนั้น นอกจากสงครามแล้วมีชีวิตเช่นไรบ้าง   เริ่มกันจากเหล่าผู้คนที่เดินเล่น และนั่งพักอยู่ริมทะเลสาบ . .   เงาของคนที่เดินกลางทุ่งนาอันสงบสุข . .   การทำงานศิลปะรูปปั้นของวลาดีมีร์ เลนิน   เด็กๆ ในชุดที่ทำจากฟาง   เด็กสาวที่นั่งขายของเล่นทหาร   เหล่าชาวเมืองที่พักผ่อนอยู่ริมน้ำ โดยมีบรรยากาศทหารและสงครามอยู่เล็กน้อย   เหล่าประชาชนที่เดินขบวนกันโดยมีอุปกรณ์ทำการเกษตรในมือ   ทุ่งนาที่มีฐานยิงจรวดตั้งไว้   การฝึกทหารของเด็กผู้หญิง   บางครั้งการใช้ชีวิตประจำวันกับการรบก็ถูกกั้นไว้ด้วยกระดาษบางๆ แผ่นเดียว   เด็กชายที่กำลังเล่นกับปืนของเล่น ที่มีเหล่าทหารเป็นฉากหลัง   นักบินที่กำลังเล่าเรื่องในสงครามผ่านเครื่องบินของเล่น 2 ลำ…

เวลาผู้ถึงคนเจ้าชู้ในปัจจุบันแล้ว หนึ่งในคำที่เรามักจะให้เรียกเขากันมากที่สุดคำหนึ่งก็คงไม่พ้นคำว่า “คาสโนวา” อันเป็นคำนิยามของผู้ชายเจ้าชู้ เจ้าคารม และมักพบรักกับสาวๆ เป็นจำนวนมากๆ ในเวลาสั้นๆ ว่าแต่รู้หรือไม่ว่าคำว่าคาสโนวานั้นเป็นคำไม่ใช่เพียงคำที่จู่ๆ ก็มีการตั้งขึ้น แต่เป็นชื่อของคนที่มีตัวตนอยู่จริงๆ ในช่วงศตวรรษที่ 17 ต่างหาก     ชื่อจริงๆ ของชายคนนี้คือ “จาโกโม จีโรลาโม กาซาโนวา” เขาเป็นนักเขียนและนักผจญภัย ชาวเวนิสที่มีชื่อเสียงจากหนังสืออัตชีวประวัติ 12 เล่มของเขา ซึ่งมีการบอกเล่าถึงธรรมเนียมและสังคมฝรั่งเศสเอาไว้เป็นอย่างดี จนกลายเป็นหนึ่งในหลักฐานสำคัญชิ้นหนึ่งของนักโบราณคดีไป อย่างไรก็ตามในหนังสือเล่มเดียวกันนี้เอง ก็มีการระบุไว้ด้วยว่า กาซาโนวา (หรือคาสโนวา) ได้มีโอกาสได้หลับนอนกับสตรีมากว่า 112 คน และต่างไปจาก “ดอน ฆวน” ที่เป็นสัญลักษณ์ของชายเจ้าชู้อีกคนหนึ่ง เพราะเขาคนนี้ไม่ใช่แค่เรื่องเล่าจากในอดีต กาซาโนวาเกิดเมื่อวันที่ 2 เมษายน ค.ศ. 1725 ที่เมืองเวนิส ประเทศอิตาลี ในเมืองที่เต็มไปด้วยสถานรื่นเริง ก่อนที่จะถูกส่งไปเรียนและผ่านชีวิตที่ผกผันขึ้นลงตั้งแต่คนในราชวัง คนผีพนันที่หมดตัว นักเปียโน ไปจนถึงนักเดินทาง แต่ไม่ว่าจะอยู่ในช่วงชีวิตไหน เจ้าตัวก็แทบไม่เคยขาดสตรีนอนเคียงข้างเลย     ชีวิตการคั่วผู้หญิงของกาซาโนวาถึงจุดสูงสุดในตอนที่เขาผิดหวังจาก “รักแท้”…

ย้อนกลับไปในช่วงปี ค.ศ. 1850 มนุษย์ได้พบกับ ฟอสซิลของสัตว์โบราณที่อาศัยอยู่บนโลกใบนี้เมื่อหลายร้อยล้านปีก่อน และกลายเป็นที่ถกเถียงของนักวิทยาศาสตร์และนักโบราณคดีตลอดช่วงเวลา 150 ปีที่ผ่านมา     มันเป็นฟอสซิลที่ถูกเรียกว่า Stylophorans สิ่งมีชีวิตรูปร่างแบน ที่มีอวัยวะคล้ายมือยาวๆ ซึ่งมีการค้นพบในหลากหลายพื้นที่ทั่วทั้งโลก และที่ผ่านมาเราไม่สามารถทราบได้เลยว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตนี้มันเป็นบรรพบุรุษของสัตว์ในตระกูลไหนกันแน่ แต่แล้วเมื่อไม่นานมานี้นักวิจัยของศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์แห่งชาติในฝรั่งเศส กลับพบว่าหนึ่งในฟอสซิลของ Stylophorans จำนวนมากที่โลกเคยพบนั้น ชิ้นที่มีการค้นพบในเขตทะเลทรายซาฮาร่าของโมร็อกโก มันยังมีเนื้อเยื่อบางส่วนติดอยู่ด้วย     โดยนี่เป็นหนึ่งในฟอสซิล Stylophorans จำนวน 450 ชิ้นที่มีการค้นพบในการขุดค้นในครั้งนั้น และมีอายุเก่าแก่ถึง 478 ล้านปีก่อน ซึ่งเมื่อนำไปตรวจสอบเนื้อเยื่อแล้ว นักวิทยาศาสตร์ก็พบว่าเจ้าสิ่งที่เราสงสัยกันมานานนี้ แท้จริงแล้วเป็นสัตว์จำพวก เม่นทะเล ปลาดาว และปลิงทะเล     ตั้งแต่ในอดีตเราคาดกันว่า Stylophorans น่าจะมีรูปร่างแบ่งเป็นสองส่วนคือลำตัวและรยางค์ ถึงอย่างนั้นจากการที่เรามีหลักฐานเพียงแค่กระดูกของพวกมัน รูปร่างของเจ้าสัตว์ตัวนี้ จึงมีลักษณะโดยรวมที่ต่างกันไปในแต่ละยุคสมัย แต่จากการที่ในปัจจุบันมีการพบเนื้อเยื่อของ Stylophorans แล้ว นักวิทยาศาสตร์จึงกล้าที่จะออกมาบอกว่า Stylophorans น่าจะมีรูปร่างแบนๆ แต่มีหาง และใช้ระยางในกวาดอาหารเข้ามากิน และเคลื่อนที่ในลักษณะคล้ายปลาดาว ซึ่งใกล้เคียงกับที่นักบรรพชีวินวิทยา Georges Ubaghs เคยกล่าวไว้ในปี 1960 นั่นเอง…

เคยได้ยินเรื่องการสังหารหมู่ที่ป่ากาตึญ (Katyn Massacre) กันไหม นี่เป็นหนึ่งในเหตุการณ์สังหารหมู่ชาวโปแลนด์ครั้งใหญ่ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง แต่ผิดกับการสังหารหมู่อื่นๆ ในช่วงเวลาเดียวกัน การสังหารหมู่ที่ป่ากาตึญนั้นเป็นฝีมือของกองทัพโซเวียตไม่ใช่นาซี     เรื่องราวมันเกิดขึ้นในปี 1940 หลังจากที่สงครามโลกครั้งที่สองยังเริ่มต้นขึ้นได้ไม่นาน ในเวลานั้นโซเวียตกับนาซีได้ร่วมมือกันบุกโปแลนด์ และแบ่งกันปกครองโปแลนด์คนละส่วนภายใต้สัญญาที่ทำมาตั้งแต่ช่วงก่อนสงคราม โดยหลังจากที่การบุกยึดโปแลนด์สำเร็จลงได้ด้วยดี ทางโซเวียตก็เริ่มมีการขนประชาชนส่วนหนึ่งของโปแลนด์ไปยังแถบชนบทเพื่อนำไปใช้แรงงานต่อไป     อย่างไรก็ตามการสังหารหมู่ที่ป่ากาตึญนั้นเกิดขึ้นกันประชาชนอีกส่วนของโปแลนด์ต่างหาก โดยประชาชนส่วนนี้ คือเหล่าคนที่เป็นนายทหาร ตำรวจ เจ้าของที่ดิน เจ้าของโรงงาน ทนายความ ซึ่งเป็นกลุ่มคนที่มีความรู้และอาจเป็นอันตรายต่อไปในอนาคต การสังหารหมู่ในครั้งนี้เริ่มต้นขึ้นจากคำสั่งที่มีการลงนามโดยโจเซฟ สตาลินเมื่อวันที่ 5 มีนาคม 1940 และส่งผลให้ชาวโปแลนด์ราวๆ 21,850 คนต้องถูกสังหารด้วยการยิงเป้า โดยในบรรดาตัวเลขเหล่านี้ราวๆ 11,000 คน เป็นพลเรือนที่ไม่ใช่ทหาร     จากหลักฐานที่มีการบันทึกไว้ คนเหล่านี้จะถูกนำตัวไปยังสถานที่สามแห่งที่มีการเตรียมการไว้ในสภาพถูกมัดมือไขว้หลัง ก่อนที่จะถูกยิงเข้าที่หลังศีรษะ และถูกลากศพไปทิ้งต่อไป แทบไม่มีใครทราบว่าโซเวียตได้ทำอะไรกับชาวโปแลนด์ไปบ้าง จนกระทั่ง เมื่อทางนาซีพบว่ามีศพฝังอยู่ที่ป่ากาตึญถึง 22,000 ร่างในปี 1943 (และเป็นที่มาของชื่อการสังหารหมู่ที่ป่ากาตึญนั่นเอง)   การตรวจสอบป่ากาตึญในปี 1943   แน่นอนว่าเมื่อเรื่องนี้โด่งดังออกไป ทางรัฐบาลของโปแลนด์ก็รู้สึกไม่พอใจทางโซเวียตเป็นอย่างมาก แต่เนื่องจากในเวลานั้นทางโซเวียตกำลังเป็นกองกำลังสำคัญในการรบกับนาซีเยอรมัน ทางฝ่ายสัมพันธมิตรจึงตัดสินใจ (ทำเป็น)…

เมื่อพูดถึง “จักรพรรดิเนโร” แห่งอาณาจักรโรมันโบราณ เชื่อกันว่าหลายๆ คนคงจะต้องเคยได้ยินวีรกรรมสุดโหดอย่างการเผากรุงโรมของเขากันมาบ้าง แถมว่ากันตรงๆ ชายคนนี้ยังมีบันทึกว่าฆ่าแม่ตัวเอง ฆ่าน้องชาย แถมยังโหดร้ายจนทหารต้องลุกฮือขึ้นต่อต้านอีก ว่าแต่เคยสงสัยกันไหมว่าเรื่องราวเลวร้ายของจักรพรรดิเนโรมันดูจะมีแต่ด้านแย่ๆ มากเกินไปนิดไหม ทำไมคนที่มีตำแหน่งสูงเป็นถึงจักรพรรดิกลับมีแต่เรื่องราวที่ไม่ดีบันทึกไว้เต็มไปหมดกัน     เพราะจากการลองมองต่างมุมและตรวจสอบเรื่องราวของจักรพรรดิคนนี้อีกครั้ง นักโบราณคดีก็พบกับความเป็นไปได้ที่ว่าจริงๆ แล้วจักรพรรดิเนโรอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิด และเพียงแค่โดนใส่ร้ายก็เท่านั้น จากข้อมูลที่สื่อต่างประเทศนำมาเปิดเผย จักรพรรดิเนโรนั้นขึ้นเป็นจักรพรรดิโรมันด้วยวัยเพียง 17 ปี แถมเจ้าตัวยังสนใจในศิลปะมากกว่าการปกครอง ทำให้แปลกมากที่เขาจะมีวีรกรรมที่ดูโหดร้ายบ้าอำนาจอย่างที่บันทึกไว้ทุกอย่าง (แม้ว่าเรื่องใช้เงินเป็นบ้าเป็นหลังน่าจะเป็นเรื่องจริง)     อย่างบันทึกที่มีการบอกว่าเนโรใช้ยาพิษที่ “ไร้สีไร้กลิ่น” ที่รุนแรงมากๆ กับน้องชายจนเขาตายไปในทันที” ก็เป็นเรื่องที่ฟังดูแปลกๆ เมื่อตรวจสอบทางวิทยาศาสตร์ เพราะยาพิษในสมัยนั้นมักจะทำจากพืช และไม่รุนแรงพอที่จะสังหารคนในทันทีได้ หากผสมกับน้ำในระดับที่ไร้สีไร้กลิ่น เท่านั้นยังไม่พอเพราะเรื่องการเผากรุงโรมของเนโรเองก็ไม่ได้มีหลักฐานว่าเขาเป็นคนทำจริงๆ แถมเดิมทีแล้วความคิดที่จะสร้างราชวังใหม่ของเนโร ก็ถูกชนชั้นสูงของโรมันมองว่าน่าอายและไร้สาระอยู่แล้วด้วย จึงเป็นไปได้ว่าการเผากรุงที่ว่านี้เป็นการใส่ร้ายล้วนๆ     ส่วนเรื่องที่เขาโหดร้ายจนทหารต้องลุกฮือขึ้นต่อต้านนั้นเป็นไปได้ว่าจริงๆ แล้วจะมาจากการที่ในสมัยของเนโร ตัวจักรพรรดิแทบจะไม่ทำสงครามกับใครเลย ทำให้อำนาจของทหารลดลงจากที่เคย และทำให้ทางทหารไม่พอใจกันนั่นเอง น่าเสียดายที่แนวคิดด้านต้นนั้นไม่มีหลักฐานที่มายืนยันเท่าที่ควร ดังนั้นเรื่องที่ว่าเนโรถูกใส่ร้ายจึงยังเป็นเพียงแค่ทฤษฎีเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามเรากลับมีหลักฐานที่ว่าเนโรนั้นอาจจะเป็นที่รักของประชาชนกว่าที่เราคิดแทน นั่นเพราะที่เมืองปอมเปอีนักโบราณคดีได้มีการค้นพบจารึกที่วาดด้วยมือของคนในสมัยนั้นที่มีการสรรเสริญจักรพรรดิเนโรจำนวนหนึ่ง ซึ่งหนึ่งในนั้นบอกว่า “ไชโยกับการตัดสินใจของจักรพรรดิและจักรพรรดินี เมื่อทั้งสองท่านปลอดภัย พวกเราจะมีสุขไปตลอดกาล”  …

เพื่อนๆ ยังจำตารางธาตุที่เราท่องจำกันในวัยเด็กได้ไหม สำหรับหลายๆ คนแล้วตารางธาตุอาจจะเป็นสิ่งที่ได้ใช้งานอยู่เสมอๆ ในขณะที่หลายๆ คนอาจจะหวังให้มันเป็นเพียงแค่ฝันร้ายในวัยเด็ก แต่ก็ไม่ว่าคุณจะเป็นคนประเภทไหน เราก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตารางธาตุเป็นสิ่งที่พัฒนาตามการเวลามาอย่างยาวนานจริงๆ นั่นเพราะหากเพื่อนๆ ลองมองย้อนกลับไปดูตารางธาตุเมื่อปี 1869 แล้ว เชื่อว่าหลายๆ คนคงจะบอกเลยว่าดีแล้วที่ตารางธาตุเปลี่ยนมาเป็นแบบที่เราเห็นกันในปัจจุบัน     นี่คือกระดาษที่มีการบันทึกตารางธาตุ ซึ่งเขียนโดยศาสตราจารย์วิชาเคมีชาวเยอรมัน อย่าง Dmitri Mendeleev เมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 1869  ซึ่งแม้ว่าจะเป็นตัวหนังสือล้วนๆ และดูได้ค่อนข้างยาก แต่ก็มีเค้าโครงของตารางธาตุที่เรารู้จักปรากฏให้เห็นอย่างชัดเจน Dmitri เรียกเจ้าสิ่งที่เห็นว่า “Periodic System” และอธิบายว่านี่เป็นการจัดเรียงธาตุทั้งหมดที่มนุษย์รู้จักให้ออกมาในสภาพที่เข้าใจง่ายที่สุด     ระบบการจัดเรียงธาตุที่เห็นนี้ เกิดขึ้นจากการที่เขาเขียนคุณลักษณะต่างๆ ของธาตุ บนการ์ดแบบหนึ่งธาตุต่อหนึ่งใบ ก่อนที่จะพยายามเรียงการ์ดเหล่านั้นในรูปแบบที่เข้าท่าเข้าทางที่สุด คล้ายเกมเรียงไพ่อย่าง “Solitaire” ในที่สุดเขาก็พบว่าตารางของเขาจะเข้าท่าที่สุดหากเรียงจากบนลงล่างด้วยมวลของธาตุ และนำธาตุที่มี คุณลักษณะคล้ายกันเอาไว้ด้วยกันในแนวนอน จนกลายเป็นตารางธาตุอันแรกของโลกไป     แน่นอนว่าในเวลานั้นธาตุที่มนุษย์รู้จักยังมีเพียงแค่ 63 ธาตุเท่านั้น (จาก 118 ธาตุในปัจจุบัน) แต่ Dmitri ก็รู้สึกมั่นใจในการจัดเรียงธาตุของเขามาก จนเว้นช่องว่างให้ธาตุที่ยังไม่มีการค้นพบ และคาดเดาธาตุในอนาคตบางส่วนอย่าง แกลเลียม แคนแกน…

ในปี 1878 ทีมนักโบราณในสมัยก่อนได้ทำการค้นพบสุสานแห่งหนึ่งบนเกาะ Björkö ในประเทศสวีเดน ข้างในนั้นมีโครงกระดูกของนักรบไวกิ้งรายหนึ่งหลับใหลอยู่อย่างสงบพร้อมๆ กับกล่องอาวุธ เสื้อผ้าสุดหรู และม้าอีก 2 ตัว ในเวลานั้นคนส่วนใหญ่เชื่อว่าร่างของไวกิ้งที่พบน่าจะเป็นของบุรุษยอดนักรบตามลักษณะภาพลักษณ์ของสังคมสมัยก่อนที่บุรุษมักจะเป็นใหญ่ ดังนั้นเมื่อมีงานวิจัยที่บอกว่าโครงกระดูกที่พบนี้แท้จริงแล้วเป็นของผู้หญิงออกมาในปี 2017 เหล่านักวิจัยจึงถูกตั้งทำถามเป็นอย่างมากจากคนทั่วไป     อย่างไรก็ตามเมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ ปี ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ก็ได้มีงานวิจัยใหม่ที่ออกมายืนยันว่าโครงกระดูกร่างนี้เป็นของผู้หญิงจริงๆ ออกมาตีพิมพ์ในนิตยสาร Antiquity จนได้ โดยในงานวิจัยนี้หลักๆ แล้วเป็นการยืนยันผลการตรวจ DNA จากเมื่อปี 2017 และตอบคำถามส่วนใหญ่ที่มีการถามกันมาตั้งแต่ในตอนนั้น     แน่นอนว่าไม่ว่าจะมีการตรวจสอบ DNA อีกกี่ครั้งผลที่ออกมานั้นก็ออกมาว่าร่างของนักรบไวกิ้งร่างนี้มีโครโมโซม XX ซึ่งเป็นลักษณะของผู้หญิงจริงๆ และเป็นศพเพียงร่างเดียวที่มีการพบในสุสานแห่งนี้ด้วย ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีการตรวจสอบกระดูกผิดอย่างที่หลายๆ คนกังวล เธอนั้นมีอายุราวๆ 30-40 ปีในตอนที่เสียชีวิต และมีบันทึกไว้ว่าเก่งมากจนไม่เคยแพ้ใครเลยจนกระทั่งถึงตอนที่เสียชีวิต ซึ่งมีหลักฐานทางกายภาพอยู่ที่กระดูกของเธอไม่มีร่องรอยบาดแผลรุนแรงเลย แถมดาบที่ฝังไว้กับเธอก็มีร่องรอยการต่อสู้มามากมายด้วย     อย่างไรก็ตามเช่นเดียวกับหลักฐานทางประวัติศาสตร์ทั่วๆ ไป เรื่องราวของโครงกระดูกร่างนี้บางส่วนก็ไม่สามารถอธิบายได้ อย่างเรื่องที่ว่าดาบที่ถูกฝังไว้กับเธอเป็นของเธอจริงๆ ไหม…

ตามปกติแล้วเวลาที่เราเล่นกีฬาอะไรไม่เก่ง เราก็มักจะหาครูฝึกมาช่วยสอนให้เราเล่นกีฬาเหล่านั้นได้ดีขึ้น แต่จะเกิดอะไรขึ้นหากมีผลการศึกษาใหม่ล่าสุดออกมาบอกว่าในสมัยก่อน พระเจ้าเฮนรีที่ 6 แห่งอังกฤษ เคยมีการเรียกครูฝึก มาช่วยให้ตัวเองเล่นกีฬาในร่มก้มแล้วแทงได้ดีขึ้นด้วย ต้นตอของการหาครูฝึกสุดแปลกในครั้งนี้เกิดขึ้นจากการที่ พระเจ้าเฮนรีที่ 6 และราชินีมาร์กาเรตแห่งอ็องฌู มีปัญหาเกี่ยวกับการผลิตทายาทมาเป็นเวลายาวนานกว่า 8 ปี   พระเจ้าเฮนรีที่ 6 และราชินีมาร์กาเรตแห่งอ็องฌู   ไม่แน่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะทำให้พระเจ้าเฮนรีที่ 6 ซึ่งเป็นหนุ่มพรหมจรรย์มาจนอายุ 23 ไม่สบายใจว่าตัวเองทำอะไรผิดไปหรือเปล่าก็เป็นได้ ดังนั้นเขาและราชินีมาร์กาเรตจึงได้ตัดสินใจที่จะเรียกคนสนิทเข้าไปช่วยฝึกสอนการผลิตลูกแบบถึงลูกถึงคนในระหว่างปฏิบัติภารกิจเลย อ้างอิงจากในหนังสือ “The Ryalle Boke” (แปลตรงๆ ว่าหนังสือหลวง) ที่มีการบันทึกพิธีการในราชวังเอาไว้ มีการระบุไว้ว่าเมื่อกษัตริย์ขึ้นเตียงมหาดเล็กและตุลาการ ควรจะติดตามไปด้วย และเมื่อราชินีจะขึ้นเตียง สุภาพสตรีสองนางและคนเฝ้าประตูก็ควรจะตามมาเช่นกัน   ภาพของพระเจ้าเฮนรีที่ 6   ในหนังสือมีการอ้างถึงพยานในเหตุการณ์ที่บอกว่า ในระหว่างที่กษัตริย์และราชินีอยู่บนเตียงด้วยกัน มหาดเล็กทั้งสองก็จะคอยอยู่ในห้องนั้นด้วย และไม่ได้มีการระบุได้ว่าทั้งสองจะออกจากห้องไปเมื่อไหร่ Lauren Johnson หนึ่งในทีมนักโบราณคดีที่ร่วมการวิจัยในครั้งนี้บอกว่า เอาเข้าจริงๆ ในอดีตประเทศแถบยุโรปจะมีประเพณีที่ให้แขกพาตัวคู่เจ้าบ่าวเจ้าสาวที่เพิ่งแต่งงานเข้าไปส่งถึงเตียง แต่ส่วนมากแล้วพวกเขาจะไม่ได้อยู่เฝ้าในระหว่างปฏิบัติภารกิจสักเท่าไหร่ และการแอบดูห้องนอนของเหล่าราชวงศ์โดยไม่ได้รับอนุญาตก็มักจะมีโทษด้วย     ถึงอย่างนั้นการที่มีคนเข้าไปส่งกษัตริย์และราชินีหลังจากแต่งงานแล้วหลายปีก็เป็นเรื่องค่อนข้างแปลกมาก ดังนั้นนักโบราณคดีจึงคาดว่ามีความเป็นไปได้ที่คนเหล่านี้จะเข้าไปในห้องนอนเพื่อเป็นครูฝึกการมีเพศสัมพันธ์ให้พระเจ้าเฮนรีที่ 6 นั่นเอง การขาดความสามารถในการมีบุตรนั้นนับเป็นเรื่องที่สร้างปัญหาเป็นอย่างมากในราชวงศ์ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน…

ตั้งแต่ในอดีตมาเมื่อมีการจัดงานศพขึ้น คนเราก็มักจะใส่สิ่งของที่อยากให้คนที่เรารักนำไปใช้ในโลกหลังความตายไปด้วย และในบางวัฒนธรรมเองของเหล่านั้นก็มักจะถูกทำให้อยู่ในสภาพที่ “ตาย” คล้ายกับเจ้าของด้วย เรื่องราวแบบนี้โดยมากแล้วจะออกมาให้เห็นบ่อยๆ ในรูปแบบของแจกันหรือไหที่ถูกทุบทำลาย แต่ในบางครั้งเราก็อาจจะได้เห็นของอย่างดาบของนักรบถูกทำลายเพื่อนำไปฝังกับเจ้าของด้วยเช่นกัน     ว่ากันว่าการทำลายสิ่งของก่อนทำไปฝังน่าจะเกิดขึ้นตั้งแต่ในสมัยยุคสัมฤทธิ์ แต่หากจะพูดถึงวัฒนธรรมที่ทำลายดาบทิ้งก่อนนำไปฝังที่มีหลักฐานการค้นพบมากที่สุด เราก็คงต้องพูดถึงวัฒนธรรมแถบทะเลอีเจียนและเซลติกยุโรปเสียเป็นส่วนใหญ่ นั่นเพราะในพื้นที่แถบนี้มักจะมีการศพหลุมศพเก่าแก่จากยุคเหล็กเมื่อ 1100-700 ปีก่อนคริสตกาล ที่มีดาบซึ่งถูกทำให้หักเป็นสองท่อน หรือบิดงอจนโค้งเป็นขด (แล้วแต่คุณภาพดาบ) ฝังเอาไว้พร้อมๆ กับมนุษย์ผู้เป็นเจ้าของอยู่บ่อยๆ     เอาเข้าจริงๆ ไม่มีการบันทึกเอาไว้สักเท่าไหร่ว่าทำไมอาวุธหรือสิ่งของเหล่านี้จึงถูกทำลายก่อนที่จะนำไปฝัง ดังนั้นจึงไม่ใช่ว่าจะไม่มีความเป็นไปได้เลยที่ของเหล่านี้จะถูกทำลายเพียงเพื่อป้องกันคนมาขุดของในสุสานออกไปใช้ หรือไม่ก็ทำไปเพียงเพื่อให้สิ่งเหล่านี้ยัดลงหลุมศพได้ง่ายขึ้น แนวคิดที่ว่าสิ่งเหล่านี้ถูกทำลายเพื่อป้องกันการขโมยสุสานนับว่าเป็นทฤษฎีที่มีเหตุมีผลค่อนข้างมาก เพราะดาบในสมัยก่อนนับว่าเป็นของที่มีค่ามาก ซึ่งมักถูกใช้งานโดยผู้มีฐานะเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่แปลกที่คนจะลงทุนขุดมันขึ้นมาจากหลุมศพเพื่อนำไปขายต่อไป แถมหากมองย้อนไปในช่วงปลายยุคสัมฤทธิ์ แถวๆ ประเทศไอร์แลนด์เองก็มักจะมีการทำลายเครื่องประดับจนคุณค่าของมันลดลงก่อนที่จะนำไปฝังเช่นกัน     ถึงอย่างนั้นก็ตามจากการที่คนสมัยก่อนมักจะมองว่าสิ่งของมีจิตวิญญาณ แถมยังตั้งชื่อให้ในบางครั้งก็ทำให้ทฤษฎีที่ว่าของเหล่านี้ถูก “ฆ่า” ตามเจ้าของไปได้รับความเชื่อถือมากกว่าทฤษฎีอื่นค่อนข้างมาก และน่าจะเป็นเหตุผลหลักๆ ที่คนเราจะทำลายของก่อนนำไปฝังกับผู้เสียชีวิต แต่ไม่ว่าแท้จริงแล้วคนสมัยก่อนจะมีเหตุผลอย่างไรในการทำลายข้าวของก่อนฝัง ประเพณีเหล่านี้ก็ช่วยแสดงให้เห็นถึงวัฒนธรรมและความเชื่อของผู้คนในอดีตได้เป็นอย่างดี     ที่มา ancient-origins และ balkancelts

ย้อนกลับไปในช่วงยุคกลางของซิซิลี แคว้นปกครองตนเองแคว้นหนึ่งของอิตาลีในปัจจุบัน มีชายคนหนึ่งถูกสังหารด้วยการแทงเข้าที่ข้างหลังหลายครั้ง และฝังเอาไว้แบบคว่ำหน้าก่อนที่จะถูกลืมไปจากประวัติศาสตร์ แต่แล้วหลายร้อยปีต่อมาหลังจากวันนั้น เหล่านักโบราณคดีก็ได้ขุดค้นโครงกระดูกของชายคนนี้กลับขึ้นมาให้โลกได้เห็นกันอีกครั้ง และมีการตีพิมพ์ลงในนิตยสาร International Journal of Osteoarchaeology เมื่อปลายเดือนมกราคมที่ผ่านมา     จากหลักฐานที่มีการค้นพบนักโบราณคดีก็คาดว่าชายคนนี้น่าจะมีชีวิตอยู่ในช่วงศตวรรษที่ 11 และเสียชีวิตไปในขณะที่อายุได้ 30-40 ปี จากบาดแผลถูกแทงอย่างต่ำ 6 ครั้งที่ด้านขวาของกระดูกสันอกด้วยมีดสั้น และไม่มีบาดแผลอื่นๆ นอกจากนี้ Roberto Miccichè หนึ่งในทีมนักโบราณคดีบอกว่า หลักฐานเหล่านี้ทำให้พวกเขาเชื่อว่าชายคนดังกล่าวน่าจะถูกสังหารโดยไม่อาจตอบโต้ และผู้ลงมือเองก็ลงมืออย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ   แคว้นปกครองตนเองซิซิลี สถานที่ที่มีการพบโครงกระดูกในครั้งนี้   เมื่อเหล่านักโบราณคดีได้ทำการจำลองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยระบบสามมิติ พวกเขาก็พบว่าผู้ตายน่าจะถูกสังหารในระหว่างถูกจับมัด และกำลังคุกเข่าอยู่ ทำให้การถูกสังหารของเขาน่าจะอยู่ในลักษณะการสำเร็จโทษ ส่วนท่าทางการฝังแบบคว่ำหน้าลงนั้น นักโบราณคดีให้ความเป็นไปได้ใหญ่ๆ อยู่สองแบบ คือนี่อาจจะเป็นการฝังศพตามความเชื่อเพื่อป้องกันไม่ให้ศพลุกกลับขึ้นมามีชีวิต อย่างที่เห็นกันบ่อยๆ ในทางโรมันโบราณ หรือไม่ก็เป็นการฝังศพเพื่อแสดงให้เห็นว่าผู้ที่ถูกฝังเป็นอาชญากร และหากมองว่าชายคนดังกล่าวถูกสังหารด้วยการประหารชีวิตแล้ว เหล่านักโบราณคดีก็ให้น้ำหนักไปทางที่ว่าชายคนนี้น่าจะเป็นอาชญากรมาก่อน มากกว่าที่จะเป็นการฝังเพื่อป้องกันศพลุกกลับขึ้นมา   หากเป็นการฝังเพื่อป้องกันไม่ให้ศพลุกกลับขึ้นมามีชีวิต บางครั้งศพจะถูกตัดขาทิ้งไปด้วย อย่างในภาพเป็นโครงกระดูกที่ถูกฝังไว้ที่นอร์แทมป์ตันเชอร์ ประเทศอังกฤษ   ในปัจจุบัน Miccichè และทีมงานได้กำลังทำการสืบค้นบันทึกโบราณเพื่อที่จะตามหาอาวุธที่น่าจะถูกใช้ในการสำเร็จโทษเจ้าของโครงกระดูกที่พบอยู่ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าอาวุธที่ใช้ในการสังหารจะเป็นกุญแจไปสู่การไขปริศนาความตายอายุเกือบพันปีในครั้งนี้ต่อไป…

สำหรับคนบางคนแล้วความรักมันก็เหมือนกับดวงอาทิตย์อีกดวงหนึ่ง มันช่างอบอุ่น สว่างสดใส และนำทางให้ชีวิตของคนที่เคยหลงทางอยู่ในเงามืด แต่ก็เช่นเดียวกับดวงอาทิตย์ที่ต้องลับขอบฟ้าไปในยามเย็น ความรักของคนเรานั้นมันไม่ได้มั่นคงอยู่ได้เสมอไป และเราก็ไม่อาจจะรู้เลยว่าวันที่ต้องลาจากกันนั้น จะมาถึงเมื่อไหร่กันแน่ แต่สำหรับอดีตประธานาธิบดีสหรัฐของอเมริกาอย่าง “ธีโอดอร์ รูสเวลต์” แล้ว วันที่แสงสว่างในชีวิตของเขาหายไปนั้น คงจะไม่ใช่วันอื่นนอกจากวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ปี ค.ศ. 1884 เพราะในวันนั้น คนที่เขารักที่สุดในชีวิตสองคนอย่าง ภรรยาและมารดาของเขา กลับต้องมาเสียชีวิตไปในเวลาที่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งวัน     เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นสะเทือนใจรูสเวลต์มากจนแม้แต่ในบันทึกประจำวันที่เขาเขียนทุกวัน ในวันนั้นกลับไม่มีสิ่งใดเขียนเอาไว้เลย นอกจากกากบาทและถ้อยคำสั้นๆ ว่า “แสงสว่างได้หายไปจากชีวิตผมแล้ว” ในวันนั้นรูสเวลต์ที่ยังคงเป็นเพียงสมาชิกสภาล่างของแมนฮัตตัน ได้รีบกลับมายังเมืองนิวยอร์ก หลังจากที่เขาได้รับโทรเลขเกี่ยวกับสุขภาพของมารดา แต่เมื่อกลับมาถึงบ้านเขากลับต้องพบว่าไม่เพียงแค่มารดาของเขาเท่านั้นที่กำลังสุขภาพย่ำแย่จากไข้ไทฟอยด์ แต่ภรรยาของเขาเองก็กำลังป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับไต (ที่ในสมัยนั้นไม่สามารถวินิจฉัยได้)   อลิซ ลี รูสเวลต์ (ซ้าย) ภรรยาของธีโอดอร์ รูสเวลต์ และ มาทาร์ บัลลอค รูสเวลต์ (ขวา) ผู้เป็นมารดา   ในท้ายที่สุด มารดาของรูสเวลต์ก็เสียชีวิตไปในเวลา 03.00 นาฬิกา ของวันนั้น ด้วยอายุไม่ทันจะ 50 ปี ส่วนภรรยาผู้ซึ่งเพิ่งจะให้กำเนิดลูกสาวเมื่อสองวันก่อนเอง…

ว่ากันว่าคนเรานั้นจะจดจำงานที่ทำเป็นชิ้นแรกได้อย่างแม่นยำเสมอ แม้ว่าจะเป็นงานที่ชอบหรือไม่ก็ตาม และในหลายๆ ครั้งงานที่ทำเป็นครั้งแรกก็มักจะไม่เกี่ยวข้องกับงานที่ทำอยู่ในปัจจุบันเลย จริงอยู่ว่าเรื่องข้างต้นนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นจริงสำหรับคนหลายคนกว่าที่เราคิด เพราะแม้แต่เหล่าประธานาธิบดีของสหรัฐฯ เอง ก็ใช้ว่าจะเกิดมาเป็นประธานาธิบดีเลยเช่นกัน และสำหรับหลายๆ คนแล้ว เชื่อว่าตอนทำงานชิ้นแรก ก็คงไม่คิดหรอกว่าตัวเองจะได้กลายเป็นผู้นำประเทศ ดังนั้นในวันนี้ #เหมียวศรัทธา จึงได้นำเอาข้อมูลงานของเหล่าผู้นำทั้ง 13 คน ที่เคยมีงานสุดแปลกก่อนที่จะมาเป็นประธานาธิบดีมาให้เพื่อนๆ ได้อ่านกัน ว่าแต่จะมีใครบาง และพวกเขาเคยทำมาก่อนนั้น คงต้องให้ไปติดตามกันได้เลยข้างล่างนี้   เริ่มกันจาก George Washington ประธานาธิบดีคนแรกของสหรัฐฯ ในตอนที่อายุ 16 ปี เขาเคยเป็นผู้สำรวจรังวัดที่หุบเขาเชเนินโดอามาก่อน และทำงานเก็บเงินจนได้เป็นเจ้าของที่ดินในอีก 5 ปีต่อมา   John Adams ประธานาธิบดีคนที่ 2 ของสหรัฐฯ ในอดีตเขาเคยเป็นครูมาก่อน แต่ก็ไม่ชอบอาชีพนี้มากๆ จนมักให้เด็กเก่งๆ ในห้องสอนแทนตัวเองอยู่เสมอ   John F. Kennedy ประธานาธิบดีคนที่ 35 ของสหรัฐฯ เคยทำงานเป็นผู้ช่วยในฟาร์มปศุสัตว์ ในรัฐแอริโซนาเมื่อตอนที่เขาอายุได้ 19 ปี   Abraham Lincoln ประธานาธิบดีคนที่ 16…

ในขณะที่เหล่านักโบราณคดีของมหาวิทยาลัยยอร์ก กำลังทำการตรวจสอบ และแปลภาษาเอกสารโบราณที่เก็บเอาไว้ในมหาวิทยาลัย พวกเขาก็พบกับบันทึกของหัวหน้าบาทหลวงแห่งยอร์กจำนวน 16 เล่ม ที่มีการบันทึกเรื่องราวภายในศาสนจักรตั้งแต่ช่วงปี 1304-1405 เอาไว้     แน่นอนว่าบันทึกเหล่านี้นับเป็นหลักฐานที่มีความสำคัญเป็นอย่างมากในทางประวัติศาสตร์ อย่างไรก็ตามสิ่งที่เหล่านักโบราณคดีให้ความสนใจที่สุดในบันทึกที่พบนั้นกลับเป็นเรื่องราวของแม่ชีชื่อว่า Joan of Leeds นั่นแม่ชี Joan of Leeds ผู้มีชีวิตอยู่ในช่วงศตวรรษที่ 14 คนนี้ เคยลงทุนแกล้งทำเป็นว่าตัวเองตาย เพื่อที่จะหนีออกจากศาสนจักร เพื่อไปไล่ตาม “ตัณหาทางกามารมณ์” ของเธอเอง     อ้างอิงจากที่ระบุไว้ในบันทึก แม่ชีคนนี้ได้นำ “ตัวแทน” ที่มีรูปร่างคล้ายกับตัวเธอเอง ไปทิ้งไว้ใน “พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์” ท่ามกลางศพจริงๆ ของคนในคณะนักบวช ก่อนที่จะแอบหนีออกไปจากที่พักโดยมีคนจำนวนหนึ่งค่อยให้ความช่วยเหลือ เพื่อแสวงหาความสุขทางเพศ ทีมนักโบราณคดีอธิบายว่า จากลักษณะการเลือกใช้คำในบันทึก ดูเหมือนว่าหัวหน้าบาทหลวงจะไม่พอใจในการกระทำของเธอและผองเพื่อนเป็นอย่างมาก โดยมีการบอกว่าตัวแม่ชีนั้นถูกล่อลวงโดย ความคิดที่เปี่ยมไปด้วยความอนาจาร และเพื่อนๆ ของเธอนั้นเป็นผู้ชั่วช้าที่กระทำการด้วยความมุ่งร้าย     พวกเขายังบอกอีกว่าในช่วงศตวรรษที่ 14 เด็กผู้หญิงบางส่วนมักจะถูกคาดหวังให้ไปเป็นแม่ชีในตอนที่อายุได้ราวๆ 14 ปี ซึ่งแม้ว่าจะไม่ได้มีการบังคับอย่างเป็นทางการ แต่ในหลายๆ ครั้งหากผู้ปกครองเป็นคนเคร่งศาสนา เด็กๆ…

สโตนเฮนจ์ คือโบราณสถานที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของโลก เชื่อกันว่าถูกสร้างขึ้นเมื่อประมาณ 2,400-2,200 ปีก่อนคริสตกาล และเป็นสถานที่ที่เปี่ยมไปด้วยปริศนามากมายไม่ว่าจะเป็นขั้นตอนในการสร้างขึ้นมา หรือใครกันที่เป็นผู้สร้างโบราณสถานแห่งนี้ขึ้น     แน่นอนว่าที่ผ่านๆ มาย่อมมีทฤษฎีมากมายที่พยายามออกมาอธิบายตัวตนของผู้ที่สร้างโบราณสถานแห่งนี้ขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีทฤษฎีไหนเลยที่มีความน่าจะเป็นมากพอที่จะทำให้นักโบราณคดีจำนวนมากปักใจเชื่อ จนกระทั่งเมื่อวันที่ 11 กุมภาพันธ์ ปี ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ในนิตยสาร “Proceedings of the National Academy of Sciences” ก็ได้มีการออกมานำเสนอทฤษฎีใหม่ล่าสุดเกี่ยวกับผู้ที่อยู่เบื้องหลังสโตนเฮนจ์อีกครั้ง และได้รับความเชื่อถือจากนักโบราณคดีเป็นจำนวนมาก     นั่นเพราะจากการตรวจสอบแห่งโบราณสถานที่เป็นหินขนาดใหญ่หรือ “Megalith” กว่า 2,400 แห่งทั่วยุโรปของทีมนักโบราณคดีแห่งมหาวิทยาลัย Gothenburg ในสวีเดน พวกเขาก็พบว่าโบราณสถานในรูปแบบนี้นั้น เกิดขึ้นครั้งแรกในฝรั่งเศส ตั้งแต่เมื่อ 7,000 ปีก่อนเลยทีเดียว โดยในระหว่างการตรวจสอบคาร์บอนกัมมันตรังสีในโบราณสถานทั่วยุโรป เหล่านักโบราณคดีก็พบว่าหลังจากโบราณสถานที่เก่าแก่ที่สุดในฝรั่งเศสถูกสร้างราวๆ 400 ปี จู่ๆ โบราณสถานในรูปแบบนี้ก็เริ่มปรากฏขึ้นมาตามแทบชายฝั่งตะวันตกของฝรั่งเศส ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน คาบสมุทรไอบีเรีย และสถานที่อื่นๆ ในยุโรป     เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว Bettina Schulz Paulsson หนึ่งในทีมนักโบราณคดีเจ้าของทฤษฎี…

เชื่อว่าในยุคที่ความสะอาดและความเป็นส่วนตัวนับว่าเป็นเรื่องที่สำคัญมากแบบทุกวันนี้ เพื่อนๆ หลายคนคงมีความรู้สึกที่ไม่มีเท่าไหร่กับห้องน้ำสาธารณะ จนถึงขั้นที่ว่าหากเลี่ยงได้ก็คงจะอยากเลี่ยง ว่าแต่เชื่อหรือไม่ว่าห้องน้ำที่เราใช้กันในปัจจุบัน ต่อให้เป็นห้องน้ำสาธารณะก็ตาม นับว่าเป็นห้องนี้ที่สะอาดและเป็นส่วนตัวมากๆ แล้ว หากเทียบกับห้องน้ำจากเมื่อศตวรรษที่ 12 ต่อไปนี้     เพราะนี่คือหน้าตาของแผ่นรองนั่งเพื่อทำธุระส่วนตัวที่ทำจากไม้อายุ 900 ปี ซึ่งถูกนำออกมาเปิดเผยให้โลกเห็น เมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ ปี ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา โดยพิพิธภัณฑ์ท่าเรือเก่า ลอนดอน ดอคแลนด์ และกำลังจะถูกนำไปออกแสดงในฐานะส่วนหนึ่งของวัตถุโบราณในงานนิทรรศการ “Secret Rivers” ภายในเดือนพฤษภาคมที่จะถึงนี้ จริงอยู่ว่าหลายๆ คนอาจจะทราบกันอยู่แล้วว่าห้องน้ำในสมัยก่อนนั้นมีสุขอนามัยที่ค่อนข้างต่ำมากเมื่อเทียบกับในปัจจุบัน และแน่นอนว่าแผ่นไม้ที่เห็นนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องเดียวที่ทำให้ที่นั่งทำธุระชิ้นนี้ดูไม่น่าใช้ในปัจจุบัน     นั่นเพราะอย่างที่เพื่อนๆ เห็นกันว่าแผ่นไม้อันนี้มีรูอยู่สามรู (รูสุดท้ายเสียหายไปตามกาลเวลา) มันออกแบบมาให้คนในสมัยนั้นเข้ามาปลดทุกข์อย่างการถ่ายหนักได้พร้อมๆ กันสามคนเลยนั่นเอง จากคำบอกเล่าของนักโบราณคดีเจ้าแผ่นไม้อันนี้ ถูกค้นพบในระหว่างการขุดค้นทางโบราณคดีใกล้ๆ แม่น้ำ Fleet ในลอนดอน และคาดกันว่าสิ่งปฏิกูลจากเหล่าผู้ใช้งานแผ่นไม้นี้ จะถูกทิ้งลงในแม่น้ำไปเลย     และนอกจากตัวแผ่นไม้ที่พบแล้ว ทางพิพิธภัณฑ์ยังได้จัด แผ่นไม้รองนั่งแบบจำลอง ซึ่งทำมาเพื่อให้คนที่สนใจได้ถ่ายเซลฟี่กับส้วมได้ตามที่ต้องการเลยนั่นเอง     ที่มา foxnews และ livescience

เมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ปี ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ในขณะที่คล้ายๆ คนกำลังฉลองวันวาเลนไทน์กันอยู่ ไกลออกไปในเมืองปอมเปอี ทีมนักโบราณคดีก็ได้ทำการค้นพบโบราณวัตถุชิ้นใหม่จากที่ถูกฝังไว้ใต้เถ้าภูเขาไฟแห่งนี้อีกครั้ง นั่นเพราะภายในบ้านที่เคยมีการค้นพบไปเมื่อเดือนพฤศจิกายนปี 2018 นักโบราณคดีก็ได้มีการค้นพบภาพฝาผนังของ “นาร์ซิสซัส” ชายหนุ่มรูปงามผู้หลงรักตัวเองจากเทพปกรณัมกรีก วาดเอาไว้บนกำแพงส่วนหนึ่งของบ้านที่ก่อนหน้านี้ยังไม่มีการเข้าขุดค้นโดยนักโบราณคดี     ภาพที่พบนี้นับว่าเป็นรูปภาพฝาผนังรูปที่สองแล้วที่มีการพบในบ้านหลังนี้ เพราะก่อนหน้านี้เองในบ้านหลังนี้ก็เคยมีการค้นพบภาพ “เลดากับหงส์” มาก่อน (อ่านข่าวเก่าของบ้านหลังนี้ได้ที่ พบภาพวาดสีปูนเปียกของ “เลดาและหงส์” ในซากห้องนอนเก่าแก่ที่เมืองปอมเปอี)     อ้างอิงจากรายงานของนักโบราณคดี คนที่ยืนอยู่ข้างหลังของ “นาร์ซิสซัส” นั้น น่าจะเป็น “พริอาพัส” ที่เป็นเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ และมักปรากฏออกมาในศิลปะที่อิโรติกหน่อยๆ อย่างไรก็ตามนักโบราณคดีไม่ได้มั่นใจในจุดนี้มากนัก ภาพฝาผนังของนาร์ซิสซัสที่พบในครั้งนี้ เป็นภาพวาดสีปูนเปียกเช่นเดียวกับภาพอื่นๆ ที่เคยมีการพบมา และอยู่ในสภาพค่อนข้างดีไม่มีหินอัคนีเกาะ จริงอยู่ว่าภาพที่พบจะไม่ได้สีสดใสเท่าภาพของเลดา แถมยังมีรอยแตก และส่วนใบหน้าที่ไม่ชัดเจน แต่ภาพที่พบนั้นก็ยังคงอยู่ในสภาพที่นับว่าค่อนข้างสมบูรณ์มากเมื่อเทียบกับความจริงที่ว่าเมืองปอมเปอีนั้นเคยถูกฝังอยู่ใต้เถ้าถ่านมาก่อน     การค้นพบในครั้งนี้ทำให้นักโบราณคดีค่อนข้างมั่นใจขึ้นมากว่า เจ้าของบ้านหลังนี้น่าจะเป็นคนมีฐานะและรักในงานศิลปะมาก เพราะนอกที่พบทั้งสองภาพแล้ว นักโบราณคดียังพบว่าภายในบ้านยังมีร่องรอยของบันไดที่นำไปสู่ห้องเก็บวัตถุโบราณที่ทำจากแก้ว แจกันประดับ และวัตถุโบราณอื่นๆ อีกมากมายเลย นั่นทำให้นักโบราณคดีเชื่อการขุดค้นบ้านหลังนี้น่าจะยังคงไม่จบลงเพียงเท่านี้ และเป็นไปได้ว่าในอนาคต เราจะยังสามารถได้เห็นข่าวการค้นพบงานศิลปะอีกเป็นจำนวนมากเลย…

ความเชื่อเรื่องเกี่ยวกับการถือเคล็ดถือลาง สำหรับหลายๆ คนอาจจะเป็นเรื่องที่ดูแล้วงมงาย แต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เรื่องราวเกี่ยวกับไสยศาสตร์เหล่านี้เป็นเรื่องที่อยู่คู่กับมนุษย์มาอย่างยาวนานแล้ว ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่เมื่อทีมนักโบราณคดีพบกับเครื่องหมายประหลาดภายในถ้ำที่ Creswell Crags ในมณฑล Nottinghamshire ประเทศอังกฤษ เครื่องหมายดังกล่าวจะถูกมองว่าเป็น “สัญลักษณ์ของแม่มด” ที่เอาไว้ “ขับไล่สิ่งชั่วร้าย”     เอาเข้าจริงๆ ที่ Creswell Crags นั้นเป็นถ้ำที่มีประวัติการค้นพบภาพเขียนโบราณตั้งแต่สมัยยุคน้ำแข็งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ตลอด 17 ปีตั้งแต่ที่มีการค้นพบถ้ำ กลับไม่เคยมีใครสังเกตเลยว่าที่อักขระที่สลักไว้หน้าถ้ำนั้นไม่ได้มาจากยุคน้ำแข็ง แต่เป็นร่องรอยจากอีกยุคสมัยหนึ่งต่างหาก จากคำบอกเล่าของทีมนักโบราณคดี สัญลักษณ์ของแม่มดที่พบนี้ เป็นเครื่องหมายที่รวมกันเป็นคำว่า “กลับไป” ในภาษาโรมันโบราณ ซึ่งมักถูกพบตามโบสถ์หรือบ้านตั้งแต่ช่วงยุคกลางไปจนถึงศตวรรษที่ 19 และนับว่าค่อนข้างแปลกมากที่มีการมาพบในถ้ำจากยุคน้ำแข็งเช่นนี้     โดยในบรรดาสัญลักษณ์มากมายที่พบ “VV” จะเป็นสัญลักษณ์ที่เห็นได้บ่อยที่สุด และเชื่อกันว่าน่าจะสื่อถึงพระแม่มารี ผู้ที่ได้ชื่อว่าหญิงพรหมจรรย์ในหมู่หญิงพรหมจรรย์ (Virgin of Virgins) เป็นไปได้ว่าใครก็ตามที่เขียนสัญลักษณ์นี้ขึ้นมา น่าจะต้องการป้องกันไม่ให้สิ่งชั่วร้ายออกมาจากถ้ำ ซึ่งก็อาจจะไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไหร่เพราะตามความเชื่อในสมัยก่อนแล้ว ถ้ำหลายๆ ที่มักจะถูกมองว่าเป็นทางไปสู่นรก     แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามในปัจจุบันนักโบราณคดีก็ยังไม่ได้มีการฟันธงอยู่ดีว่าสัญลักษณ์ที่พบนั้นสร้างขึ้นโดยใครจากยุคไหน และแน่นอนว่าสัญลักษณ์ที่มีการค้นพบในครั้งนี้ก็ยังคงต้องมีการตรวจสอบกันต่อไปเช่นกัน   ที่มา livescience, mirror และ bbc

ตลอดช่วงปี 1930-1960 ศิลปินนักวาดภาพประกอบเชิงพาณิชย์อย่าง Frank Soltesz ได้คลุกคลีอยู่กับวงการโฆษณาของอุตสาหกรรมในสมัยนั้นมามากมายหลายแบบ และแน่นอนว่าในเวลาเดียวกันเขาก็ได้สร้างผลงานโฆษณาที่เป็นที่จดจำขึ้นมาเป็นจำนวนมาก โดยหนึ่งในผลงานที่มีชื่อเสียงของเขา คือผลงานที่จัดทำให้กับบริษัท Armstrong Cork ซึ่งเกี่ยวข้องกับภาพของอุตสาหกรรมต่างๆ ในสมัยนั้น ที่ถูกนำมาตัดกำแพงบางส่วนออกเพื่อแสดงให้เห็นการทำงานภายใน และผลงานชุดนี้นี่เองที่จะเป็นผลงานที่เราจะมาชมกันในวันนี้กับ 16 ภาพตัดขวางของอุตสาหกรรมในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 แต่จะน่าสนใจขนาดไหนนั้น คงต้องให้เพื่อนๆ ไปตัดสินกันเองที่ข้างล่างนี้   เริ่มกันจากการทำงานของอุตสาหกรรมห้างสรรพสินค้า   การทำงานของร้านอาหารแช่แข็ง (ส่วนมากจะเป็นเนื้อ) อย่าง Locker Plant   การทำงานของสะพานเทียบเรือหาปลา   เบื้องหลังของฟู้ดมาร์เก็ต   ภายในของเรือพลังไอน้ำ   การทำงานของออฟฟิศขนาดใหญ่ที่มีชั้นใต้ดิน   การทำงานของโรงละครขนาดใหญ่ ซึ่งรวมทั้งระบบแอร์ด้วย   การทำงานของโรงผลิตยางด้วยอุณหภูมิต่ำ (เรียกกันว่า Cold rubber หรือ Cold polymerized rubber)   การทำงานของโรงผลิตเบียร์รุ่นใหม่ในสมัยนั้น   การทำงานของโรงผลิตน้ำส้มเข้มข้นแบบแช่แข็ง (Frozen concentrated orange juice)…

หากยังจำกันได้ในช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา #เหมียวตะปู ได้นำเสนอข่าว แบรนด์แฟชั่นจากประเทศอิตาลีอย่าง Gucci ได้ออกมาขอโทษเรื่องที่เสื้อกันหนาวมีลักษณะเหมือนกับ “Blackface” ซึ่งถือเป็นการเหยียดผิวอย่างมาในสมัยก่อน (อ่านข่าวเก่าได้ที่นี่ Gucci ออกมาขอโทษ เหตุ “เสื้อกันหนาว” มีลักษณะเหมือนเป็นการ “เหยียดผิว”)     ในเวลานั้นหลายๆ คนอาจจะสงสัยว่าเจ้า Blackface ที่ว่านั้นมันคืออะไรเกิดขึ้นมาจากไหน และเหยียดผิวอย่างไร กันบ้างเป็นแน่ ดังนั้นในวันนี้ #เหมียวศรัทธา จึงจะพาเพื่อนๆ ไปชมเรื่องราวประวัติของ Blackface กัน เชื่อว่าหลายๆ คนอาจจะทราบกันว่า Blackface นั้น เป็นการแต่งหน้าหรือใส่หน้ากากสีดำและทาปากให้ดูใหญ่ของนักแสดงผิวขาวในสมัยก่อน เพื่อแสดงเป็นคนผิวสี การแต่งหน้าในรูปแบบนี้แม้ไม่ทราบว่าเกิดขึ้นครั้งแรกที่ไหน แต่ก็กลายเป็นที่นิยมมากไม่นานหลังจากช่วงสงครามกลางเมืองของสหรัฐอเมริกา  ทำให้คาดกันว่านี่เป็นการกระทำซึ่งเกิดจากความรู้สึกเป็นปรปักษ์กับการที่ต้องปลดปล่อยคนดำที่เป็นทาส จนบานปลายไปเป็นการเหยียดผิว     David Leonard ศาสตราจารย์ด้านชาติพันธุ์ศึกษา และประวัติศาสตร์อเมริกันแห่งมหาวิทยาลัย Washington State กล่าวว่า Blackface นับเป็นการยืนยันถึงพลังและความสามารถในการควบคุมของคนขาว ที่ทำให้สังคมสามารถมองคนแอฟริกัน-อเมริกันว่าไม่ใช่คนได้ง่ายขึ้น แนวคิดเหล่านี้แสดงออกมากับบทบาทในของตัวละคร ที่มักเป็นการเหมารวมด้านแย่ๆ ตามความเชื่อของคนยุโรปต่อชาวแอฟริกัน-อเมริกันในสมัยนั้นเอาไว้ เช่นความขี้เกียจ โง่เขลา งมงาย หื่นกระหาย ขี้ขลาด และชั่วร้ายอย่างถึงที่สุด…

26 ตุลาคม ปี ค.ศ. 1942 ระหว่างการรบที่เกาะซานตาครูซ เรือบรรทุกเครื่องบินสัญชาติสหรัฐฯ อย่าง USS Hornet ได้ถูกรุมโจมตีจากเครื่องบินทิ้งระเบิด เครื่องบินทิ้งตอร์ปิโด และเรือพิฆาต ของประเทศญี่ปุ่น จนสุดท้ายก็ต้องจมลงไปนอนอยู่ที่ได้ท้องทะเล     แต่แล้วหลังจากเวลาผ่านไปมากว่า 70 ปี ที่มีการตามหาสถานที่ที่ USS Hornet จม ในที่สุดเมื่อเดือนมกราคมที่ผ่านมา เรือสำรวจทางทะเลของ Paul Allen ผู้ร่วมสร้างบริษัทไมโครซอฟต์กับ Bill Gates ก็ได้ค้นพบซากเรือลำนี้เข้าจนได้ พวกเขาตามหาเรือ USS Hornet จากรายงานของเรืออื่นๆ ที่เข้าร่วมรบในสงครามเดียวกันจำนวน 9 ลำ และหลังจากกำหนดขอบเขตการค้นหาเสร็จทางทีมค้นหาก็ได้ใช้ทีมค้นหาร่วม 10 คน สำรวจพื้นที่ไปพร้อมๆ กับโดรนโซนาร์ต่อไป     จากรายงานของทีมค้นหา เรือ USS Hornet จมอยู่ใกล้ๆ กับหมู่เกาะโซโลมอน ห่างออกไปจากเกาะซานตาครูซเล็กน้อย และอยู่ลึกลงไปใต้น้ำถึงราวๆ 5,330 เมตร ซึ่งสามารถยืนยันได้อย่างง่ายดายจากสัญลักษณ์ CV-8 ที่ตัวเรือ จากคำบอกเราของลูกเรือที่มีชีวิตรอดมาจากสงคราม ในตอนที่เรือลำนี้จมลงไป ลูกเรือราวๆ…

เป็นเรื่องที่ทราบกันว่าฟาโรห์ตุตันคาเมน (หรือ ตุตันคามุน) เป็นฟาโรห์ที่โด่งดังเรื่องตำนานของคำสาปร้ายของตัวสุสาน ที่จะทำให้ใครก็ตามที่ย่างกรายเข้าไปรบกวนการหลับใหลของท่านจะต้องพบกับความตายอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง (อ่านข่าวเก่าได้ที่ ตุตันคาเมน ฟาโรห์แห่งอียิปต์โบราณ ผู้เปิดตำนาน “คําสาปร้ายแห่งฟาโรห์”)     อย่างไรก็ตามคำสาปแห่งฟาโรห์นั้นไม่ใช่ความลึกลับเพียงเรื่องเดียวของฟาโรห์ผู้เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อ 3,000 กว่าปีก่อนองค์นี้ เพราะรู้หรือไม่ว่าจนถึงปัจจุบัน เราก็ยังไม่อาจทราบได้เลยว่าอะไรกันที่ทำให้ฟาโรห์ตุตันคาเมน เสียชีวิตตั้งแต่อายุเพียง 18-19 ปี ตั้งแต่ที่มีการค้นพบในปี 1923 นักวิทยาศาสตร์ก็ตั้งสมมติฐานมากมายเพื่อออกมาบรรยายความตายของฟาโรห์ตุตันคาเมน ตั้งแต่อุบัติเหตุ การเป็นโรคร้าย หรือแม้แต่การถูกลอบสังหาร และเมื่อเวลาผ่านไปเทคโนโลยีพัฒนาขึ้นสมมติฐานเหล่านั้นก็ถูกบีบให้แคบลงเรื่อยๆ ในปัจจุบันหลักฐานที่เราได้รับจากการตรวจสอบมัมมี่ของฟาโรห์องค์นี้ ฟาโรห์ตุตันคาเมนนั้นในอดีตเคยเป็นโรคมาลาเรีย มีแผลขนาดใหญ่ที่ขา และพิการแต่กำเนิด จากการที่สายเลือดชิด ซึ่งเกิดขึ้นบ่อยๆ ในราชวงศ์ซึ่งมีการแต่งงานในหมู่พี่น้องอย่างของอียิปต์     นั่นทำให้ความตายของฟาโรห์ตุตันคาเมนมักถูกเชื่อกันว่า ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับการลอบสังหาร แต่น่าจะเกี่ยวข้องกับโรคร้าย หรืออุบัติเหตุมากกว่า ในปี 2014 ทางสำนักข่าวต่างประเทศ ก็ได้นำเสนอทฤษฎีที่น่าสนใจเกี่ยวกับความตายของฟาโรห์ขึ้นมาอีกหนึ่งแบบ พวกเขาบอกว่าฟาโรห์ตุตันคาเมนอาจจะเสียชีวิตจากการอุบัติเหตุกับรถม้าก็เป็นได้ โดยจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ ขาและกระดูกเชิงกรานของฟาโรห์หัก และทำไปสู่อาการติดเชื้ออื่นๆ (รวมทั้งมาลาเรีย) ในภายหลัง     ดูเหมือนว่าทฤษฎีนี้จะได้แรงบันดาลใจมาจากภาพวาดของฟาโรห์ตุตันคาเมน ซึ่งมักเป็นภาพการออกรบบนรถม้า และความจริงที่ว่าตัวฟาโรห์มีขาที่ผิดปกติ (จากสายเลือดชิด) ทำให้มีความเป็นไปได้ที่ว่าฟาโรห์ตุตันคาเมนจะเคยตกจากรถม้านั่นเอง น่าเสียดายที่เราไม่สามารถฟันธงได้ว่าความเสียหายที่เกิดขึ้นกับกระดูกของฟาโรห์นั้น…

เมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ปี ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ทางรัฐบาลของประเทศอียิปต์ได้มีรายงานการค้นพบกระดูกของเด็กสาวอายุราวๆ 13 ปี ภายในสุสานลึกลับซึ่งมีการค้นพบข้างพีระมิดไมดุม พีระมิดเก่าแก่อายุมากกว่า 4,600 ปี ร่างของเธอถูกพบในสภาพนั่งยองอยู่ในสุสานขนาดเล็กลึกลงไปในดิน ซึ่งแม้ว่าจะเรียกว่าสุสานก็ตาม แต่กลับมีร่างของเด็กสาวอยู่เพียงร่างเดียวเท่านั้น รวมถึงในสุสานเองก็ไม่ได้มีโบราณวัตถุอื่นๆ ที่มักจะมีการฝังไปกับผู้ตายตามความเชื่อของชาวอียิปต์เลย     ดูเหมือนว่าอายุของและเพศของกระดูกที่พบจะได้มาจากตรวจสอบของทีมนักวิทยาศาสตร์ในพื้นที่ อย่างไรก็ตาม ด้วยความที่สุสานที่พบไม่มีวัตถุโบราณที่อยู่ ก็ทำให้ในปัจจุบันเรายังไม่มีข้อมูลว่ากระดูกที่พบนั้นแท้จริงแล้วถูกนำมาฝังเมื่อไหร่กันแน่ อย่างไรก็ตามห่างออกมาจากสถานที่ที่เด็กสาวถูกฝังอยู่เล็กน้อย นักโบราณคดีก็พบกับกะโหลกของสัตว์ที่คาดว่าเป็นกระทิงสองชิ้น และเศษเครื่องปั้นดินเผาอีกสามอันถูกฝังเอาไว้ด้วย แม้ว่าจะไม่ทราบว่ามีความเกี่ยวข้องกับตัวเด็กสาวหรือไม่ก็ตาม     อนึ่งพีระมิดไมดุมซึ่งอยู่ใกล้ๆ พื้นที่ที่มีการค้นพบร่างเด็กสาวเองก็เป็นพีระมิดที่น่าสนใจพอสมควรเลย เพราะนอกจากนี่จะเป็นพีระมิดที่เก่าแก่ที่สุดเป็นอันดับที่สองของประเทศอียิปต์แล้ว พีระมิดไมดุมยังมีฟาโรห์ที่เป็นผู้สร้างถึงสององค์ โดยเริ่มจากสมัยของฟาโรห์ฮูนิ (ครองราชย์ 2575-2551 ปีก่อนคริสตกาล) และมีการสร้างต่อในสมัยของฟาโรห์สนอฟรู (2599-2575 ปีก่อนคริสตกาล) โดยในสมัยของฟาโรห์ฮูนิพีระมิดนี้เป็นแบบขั้นบันได ก่อนที่จะกลายเป็นพีระมิดแบบในปัจจุบันในสมัยของฟาโรห์สนอฟรูต่อไป     ที่มา  livescience และ foxnews

อ้างอิงจากบันทึกทางประวัติศาสตร์โบราณเมื่อวันที่ 10 มีนาคม เมื่อ 241 ปีก่อนคริสตกาล ในพื้นที่ใกล้ๆ กับเกาะ Aegates ในพื้นที่ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน กองทัพโรมันโบราณได้บุกเข้าโจมตีเรือเสบียงของชาวคาร์เธจ เมืองโบราณที่ทำสงครามกับกรีกและโรมันอยู่บ่อยครั้ง ในเวลานั้นกองทัพโรมันได้รับชัยชนะที่ยิ่งใหญ่มาก จนทำให้ชาวคาร์เธจต้องยอมรับข้อตกลงสงบศึกที่เสียเปรียบแบบสุดๆ เพื่อให้ประชาชนของตัวเองอยู่รอดต่อไป   สงครามในครั้งนี้เรียกกันว่าสงครามพิวนิก   หลังจากวันนั้นมานานกว่า 2,200 ปี นักโบราณคดีก็ได้เข้ามาสำรวจสนามรบแห่งนี้อยู่เป็นพักๆ โดยในแต่ละครั้ง พวกเขาก็ได้พบวัตถุโบราณที่น่าสนใจเป็นจำนวนมาก โดยในการสำรวจครั้งล่าสุดที่เกิดขึ้นในช่วงปลายปี 2018 นักโบราณคดีก็ได้พบกับ อาวุธส่วนหน้าของเรือ (เรียกกันว่า “Ram” หรือ “Naval ram”) ซึ่งใช้ในการพุ่งชนเรือศัตรูจำนวน 6 ชิ้น หมวกเกราะ และภาชนะดินเผาอีกเป็นจำนวนมาก   หนึ่งในหมวกเกราะที่มีการค้นพบ   ที่น่าสนใจคือในการค้นพบที่ผ่านๆ มา อาวุธส่วนหน้าของเรือที่มีการค้นพบ กว่าครึ่งมีรูปแบบของฝั่งโรมัน ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องแปลกมาก เพราะตามปกติแล้วโบราณวัตถุที่พบในสงครามโดยมากจะเป็นของฝั่งที่แพ้ ไม่ใช่ฝั่งที่ชนะเช่นนี้ สิ่งที่พบนี้ทำให้นักวิทยาศาสตร์คิดว่าเรือที่ฝั่งคาร์เธจใช้รบในสมัยก่อน จำนวนหนึ่งน่าจะเป็นเป็นเรือที่ยึดมาจากฝั่งโรมันเอง ดังนั้นโบราณวัตถุที่พบจึงเป็นของทางโรมันมากกว่าคาร์เธจ ซึ่งมีความน่าจะเป็นสูงเพราะในประวัติศาสตร์เองก็เคยมีการบันทึกไว้ว่าก่อนสงครามครั้งนี้ฝั่งคาร์เธจเคยยึดเรือโรมันได้ถึง 93 ลำ    …

ในช่วงยุค 1990 ในพื้นที่ทะเลชวา ห่างออกไปจากเกาะสุมาตราในอินโดนีเซีย นักโบราณคดีได้ทำการเก็บกู้ซากเรือสินค้าโบราณอายุ 800 ปี ของชาวจีน พร้อมวัตถุโบราณมากกว่า 7,500 ชิ้น และนำไปเก็บไว้ที่พิพิธภัณฑ์ในชิคาโก     ในเวลานั้นทุกคนสงสัยในที่มาของวัตถุโบราณที่พบบนเรือเป็นอย่างมาก เพราะแม้ว่าของเหล่านี้จะมีลักษณะที่บ่งบอกว่ามาจากทางตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศจีนก็ตาม แต่เราไม่อาจทราบได้เลยว่าของเหล่านี้มาจากส่วนไหนของทางตะวันออกเฉียงใต้ที่กว้างใหญ่กันแน่ แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไปได้เกือบ 30 ปีในที่สุดนักวิทยาศาสตร์ก็สามารถหาวิธีมาตามรอยวัตถุโบราณเหล่านี้ได้สำเร็จ ด้วยการอาศัยเทคโนโลยี “ปืนเอกซเรย์” ในการเก็บข้อมูลจากเครื่องปั้นดินเผา 60 ชิ้นจากในบรรดาวัตถุโบราณที่พบ     โดยปืนเอกซเรย์ที่มีการนำมาใช้จะสามารถช่วยบอกได้ว่าเครื่องปั้นดินเผาเหล่านี้มีส่วนประกอบมาจากอะไรบ้าง ไม่ว่าจะเป็นดินเหนียวที่ใช้ หรือสสารที่มีการผสมลงไปในระหว่างการผลิต Wenpeng Xu หัวหน้าทีมวิจัยบอกว่าส่วนประกอบของเครื่องปั้นดินเผามันก็เหมือนกับลายนิ้วมือของมนุษย์ เพราะเครื่องปั้นดินเผาแต่ละชิ้นจะมีลักษณะดินเหนียวที่ไม่ซ้ำกัน     และหากนำข้อมูลที่ได้ไปเทียบกับข้อมูลวัตถุดิบในแหล่งผลิตเครื่องปั้นดินเผามีชื่อทางตะวันออกเฉียงใต้ของจีน เราก็จะบอกได้ว่าเครื่องปั้นดินเผาที่พบมาจากที่ไหนกันแน่นั่นเอง จากผลการวิเคราะห์นักวิทยาศาสตร์ก็พบว่าเครื่องปั้นดินเผาเหล่านี้มาจากสถานที่ที่หลากหลายมาก ซึ่งประกอบไปด้วยเมืองจิ่งเต๋อเจิ้น เต๋อหัว ฉีมูหลิง หัวเจียชาน และหมินฉิงเมืองที่อยู่ใกล้ๆ กับท่าเรือฝูโจว     และจากการที่เครื่องปั้นดินเผาส่วนมากมาจากเมืองหมินฉิงนักโบราณคดีก็คาดกันว่าเรือลำนี้น่าจะออกเดินทางมาจากท่าเรือฝูโจว และไปรับสินค้าอื่นๆ เพิ่มจากที่เมืองเฉวียนโจวอีกที การค้นพบในครั้งนี้ทำให้นักโบราณคดีทราบว่าพ่อค้าในสมัยก่อนมักจะมีการรับสินค้าจากโรงผลิตหลายที่เพื่อที่จะให้เพียงพอต่อความต้องการของตลาด ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของตลาดค้าขายในสมัยก่อนได้เป็นอย่างดีนั่นเอง   ที่มา livescience, sciencedaily, dailymail

ย้อนกลับไปในปี ค.ศ 1963 ในเมือง Nevşehir ประเทศตุรกี หลังจากที่ชายคนหนึ่งพังกำแพงบ้านของตัวเองปรับปรุงบ้านใหม่ เขาก็พบกับห้องประหลาดอยู่ที่หลังกำแพงนั้น เมื่อเขาลองตรวจสอบห้องดังกล่าวดู ชายคนนั้นก็พบว่า บ้านของเขาเชื่อมกับทางลับใต้ดินขนาดใหญ่ ของเมืองใต้ดินที่ซ่อนในภูมิภาคแคปพาโดเชีย และรู้จักกันในภายหลังว่า “เดอรินกูยู” (Derinkuyu)   .   นครโบราณเดอรินกูยู เป็นอุโมงค์ใต้ดินที่มีความลึกประมาณ 60 เมตร ที่มีช่องสำหรับถ่ายเทอากาศกว่า 15,000 ช่อง และมีห้องต่างๆ กระจายอยู่ตามชั้นที่อยู่อาศัย 11 ชั้น ซึ่งสามารถรองรับผู้คนได้ถึง 20,000 ชีวิต   .   ไม่มีใครทราบว่าใครกันแน่ที่เป็นคนสร้างที่แห่งนี้ขึ้นมาเป็นครั้งแรก แต่ตลอดช่วงเวลาหลายร้อยปีที่มันถูกสร้างขึ้น นักโบราณคดีก็ชื่อว่าที่แห่งนี้น่าจะเคยมีการใช้งานจากคนหลายกลุ่ม และได้รับการขยายพื้นที่ในสมัยจักรวรรดิไบแซนไทน์ (ช่วงปี ค.ศ. 330-1461)   .   เป็นไปได้ว่าในช่วงเวลานั้นชาวคริสเตียนยุคแรกๆ อาจจะใช้ที่แห่งนี้เป็นดั่งหลุมหลบภัยจากชาวมุสลิม อ้างอิงจากการที่ในอุโมงค์มีทางเชื่อมไปยังเมืองใต้ดินอีกแห่งในบริเวณใกล้เคียง   .   นครโบราณเดอรินกูยูเรียกได้ว่าเป็นเมืองที่สร้างขึ้นโดยคำนึงถึงความปลอดภัยมากเนื่องจากทางลงแต่ละชั้นจะมีประตูหินขนาดใหญ่ที่ปิดได้ด้วยคนคนเดียวขว้างอยู่ แถมบนประตูยังมีรูที่ทำหน้าที่คล้ายตาแมว เพื่อให้สามารถมองเห็นได้ว่ามีอะไรอยู่ที่อีกฝั่งของประตูด้วย   .…

เชื่อว่าหลายๆ คนคงจะทราบกันดีว่าตั้งแต่การโจมตีที่เพิร์ลฮาร์เบอร์ ประเทศญี่ปุ่นกับสหรัฐอเมริกาก็กลายเป็นศัตรูคู่แค้นกันไปตลอดช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง และทำให้ประชาชนชาวญี่ปุ่นส่วนใหญ่โดนส่งไปเข้าค่ายกักกันบนเกาะฮาวาย     ว่าแต่ทราบกันหรือไม่ว่าสมัยนั้น ยังมีกองทหารอยู่กลุ่มหนึ่งที่เป็นชาวญี่ปุ่นแทบจะล้วนๆ แต่กลับรบให้กับสหรัฐฯ ภายใต้ชื่อกองกำลัง 442nd Regimental Combat Team และ 100th Infantry Battalion อยู่ด้วย (อ่านเรื่องราวของพวกเขาได้ที่ กองกำลังที่ถูกลืม หน่วยรบสำคัญผู้เป็นเบื้องหลังกองทัพสหรัฐฯ ที่เป็นชาวเอเชียอเมริกัน…) ดังนั้นในคราวนี้ #เหมียวศรัทธา จึงจะพาเพื่อนๆ ไปชม 23 ภาพของทหารชาวญี่ปุ่น-อเมริกัน ที่มาช่วยสหรัฐฯ รบในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ไปดูกันดีกว่าว่าทหารเหล่านั้นมีชีวิตอย่างไรบ้างในช่วงเวลาที่อยู่ในกองทัพ   เริ่มกันจากเหล่าทหารหน่วย 442 เคารพธงในรัฐมิสซิสซิปปี มิ.ย. 1943 .   เหล่าทหารที่กำลังแจกจ่ายลูกอมและบุหรี่ที่บริจาคโดยบริษัทสัปปะรดของฮาวายในปี 1943   การฝึกสอนการใช้งานปืนใหญ่ ในปี 1943   หน่วย 442 ในระหว่างการฝึกซ้อมเดินทัพผ่านสะพานทหาร   เหล่าทหารที่กำลังเล่นอูคูเลเล่ระหว่างรอคำสั่ง ในปี 1943   นายทหาร…

เคยได้ยินเรื่องประเทศไอร์แลนด์กันมาก่อนไหม (อย่าสับสนกับไอซ์แลนด์นะ) ที่นี่นับว่าเป็นหนึ่งในสหภาพยุโรป มีประชากรอยู่ราวๆ 4 ล้านกว่าคน มีชื่อเสียงว่ามีเมืองที่สงบและสวยมากๆ แถมยังดูแสงเหนือได้อีกด้วย แถมเจ้าความงดงามของประเทศไอร์แลนด์ที่ว่านี้ ยังถือว่ามีมาเป็นเวลานานกว่าที่เราคิดมากอีกด้วย   เริ่มกันจาก Royal Avenue ในเขต Antrim   ถึงขั้นที่ว่าในช่วงปี 1890 ทางไอร์แลนด์ถึงกับออกโปสต์การ์ดภาพของเมืองแบบมีสีเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้ซื้อไว้ในครอบครองด้วยกระบวนการลงสีภาพที่ชื่อ “Photochrom” เลย ซึ่งทำให้ภาพขาวดำนั้นดูมีสีเสมือนจริงขึ้นมา เริ่มสนใจแล้วใช่ไหมล่ะว่าภาพที่ออกมาจะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าใช่ก็ขอเชิญเพื่อนๆ ไปชมภาพสุดงดงามของประเทศไอร์แลนด์ช่วงปี 1890 กันได้เลยที่ข้างล่างนี้   หมู่บ้าน Glenoe ในเขต Antrim   หน้าผาที่ Moher ในเขต Claire   เมือง Lisdoonvarna ในเขต Claire   ปราสาท Blackrock ในเขต Cork   โรงแรม Eccles ในเขต Cork   ท่าเรือ Glengarriff ในเขต Cork   Newcastle ในเขต Down   ทางเดินริมทะเลในเมือง Warrenpoint เขต Down…

เคยได้ยินเรื่องอารยธรรมซิคละดีสกันไหม ที่คืออารยธรรมในช่วงต้นยุคสำริดที่เกิดขึ้นในหมู่เกาะซิคละดีสในทะเลอีเจียน (อยู่ระหว่างประเทศกรีซกับตุรกี) ในช่วง 3200-1100 ปีก่อนคริสตกาล เรื่องเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนในอารยธรรมนี้ ว่ากันตามตรงแล้วไม่ค่อยจะมีการบันทึกเอาไว้มากนัก แถมส่วนมากยังหายไปกับกาลเวลาอีก ถึงอย่างนั้นก็ตามอารยธรรมซิคละดีสก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องที่น่าสนใจเลย     นั่นเพราะอารยธรรมนี้มีการแกะสลักหินอ่อนที่งดงามและล้ำสมัยมาก แถมยังทำมาก่อนอารยธรรมที่ขึ้นชื่อเรื่องงานศิลป์อย่างอารยธรรมไมนอสที่ได้ชื่อว่าเป็น “สิ่งแรกที่เชื่อมวัฒนธรรมยุโรป” มานานกว่า 1,000 ปีเลย รูปแกะสลักหินอ่อนของอารยธรรมซิคละดีสโดยมากแล้วจะออกมาในรูปแบบศิลปะนามธรรม และมักจะออกมาในรูปแบบของมนุษย์ที่มีรูปทรงประหลาด ไร้ซึ่งใบหน้าและดูลึกลับราวกับงานศิลปะสมัยใหม่ ซึ่งนับว่าน่าสนใจมากสำหรับวัฒนธรรมที่มีอายุถึง 5,000 กว่าปี     ที่สำคัญคือรูปแกะสลักที่ออกมาส่วนใหญ่นั้นมักจะเป็นรูปสลักของผู้หญิงทำให้มีนักโบราณคดีหลายคนที่คาดการว่าอารยธรรมนี้ในสมัยก่อนอาจจะมีผู้หญิงเป็นผู้มีอำนาจก็เป็นได้ (ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงการคาดเดาก็ตาม) จากหลักฐานที่มีการพบในอดีต ผู้คนในอารยธรรมซิคละดีสน่าจะครอบครองเกาะแถวๆ ทะเลอีเจียนมาตั้งแต่ช่วงยุคหินใหม่ โดยมีอาหารหลักเป็นข้าวสาลีและปลา อย่างไรก็ตามด้วยความที่พวกเขาอาศัยอยู่บนเกาะเล็กๆ ก็ทำให้ประชาชนในแต่ล่ะเกาะไม่ได้เอยะมากนัก ดังนั้นเมื่อราวๆ 2,000-1,500 ปีก่อนคริสตกาล ที่อยู่อาศัยของพวกเขาจึงถูกชาวไมนอสเข้าครอบครอง ก่อนที่อารยธรรมไมนอสที่มีอิทธิพลในพื้นที่ จะถูกรวมเข้ากับอารยธรรมไมซีนีในเวลาต่อมา     การส่งผ่านอารยธรรมอย่างต่อเนื่องนี้ทำให้เรื่องราวส่วนใหญ่ของอารยธรรมซิคละดีสเลือนรางและติดตามได้ยากมากจากในปัจจุบัน แถมในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 วัตถุโบราณส่วนใหญ่ของอารยธรรมนี้ ยังถูกนำไปขายในตลาดมืด จนมีโบราณวัตถุเพียงราวๆ 40% ของที่พบในปัจจุบันเท่านั้น ที่สามารถยืนยันได้ว่ามาจากอารยธรรมนี้จริงๆ ไป แต่ถึงแม้ว่าข้อมูลของวัฒนธรรมนี้จะเลือนรางแค่ในก็ตาม เราก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเหล่ารูปแกะสลักที่เหลือมาจนถึงปัจจุบันนั้น มีเสน่ห์น่าหลงใหลที่ร่วมสมัยอย่างไม่น่าเชื่อเลยอยู่ดี     ที่มา ancient-origins, ancientpages

เมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ปี ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมาวารสารออนไลน์ “Current Archaeology” ฉบับที่ 348 ได้มีการตีพิมพ์ข่าวการค้นพบโลงศพตะกั่วจากสมัยโรมันโบราณจำนวนสองชิ้น ที่มณฑลเซอร์รีย์ ทางตอนใต้ของสหราชอาณาจักร     นี่เป็นการค้นพบที่เกิดขึ้นโดยนักโบราณคดีจากบริษัท Wessex Archeology หลังจากที่ได้รับการติดต่อจากบริษัทจัดหาวัตถุดิบในพื้นที่ ให้มาตรวจสอบเหมืองหินที่พวกเขาพบก่อนที่จะมีการขุดหินไปใช้ จากที่ระบุไว้ในวารสาร หลังจากที่เข้าไปในพื้นที่ นักโบราณคดีก็พบสถานที่ที่มีสภาพคล้ายกับหลุมฝังศพ 7 แห่ง อย่างไรก็ตามในบรรดาหลุมฝังศพเหล่านั้น มีโลงศพตะกั่วเพียงแค่สองโลงที่เหลือรอดมา     โลงศพทั้งสองทำจากแผ่นตะกั่วหลายแผ่นพับเข้าหากันและเชื่อม และแม้ว่าหลุมศพจะมีการประดับไปด้วยลายนูนรูปเปลือกหอยสแกลลอป ซึ่งเป็นที่นิยมมากๆ ในหลุมฝังศพแบบโรมัน แต่ลวดลายอื่นๆ บนโลงศพกลับออกมาในรูปแบบเซลติกทั้งสิ้น การที่โลงศพเป็นเช่นนี้ ถูกคาดเดาโดยทีมนักโบราณคดีว่า น่าจะมาจากการที่คนในพื้นที่ได้รับอิทธิพลจากทางเซลติกในช่วงเวลาที่หลุมศพนี้ถูกฝังพอดี ดังนั้นตัวโลงศพที่ออกมาจึงอยู่ในรูปแบบที่ผสมผสานกันของวัฒนธรรมที่แตกต่าง น่าเสียดายที่ตัวโลงศพนั้นผุพังไปตามกาลเวลาจนมีสภาพเล็กกว่าที่น่าจะเป็น และมีทรายทะลักเข้าไปในโลงศพเป็นจำนวนมาก ดังนั้นโครงกระดูกภายในจึงไม่อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์เท่ากันที่หวัง   แผนที่อิทธิพลของโรมันในอังกฤษ อ้างอิงจากการค้นพบทางโบราณคดี   ถึงอย่างนั้นก็ตาม นักโบราณคดีก็สามารถวินิจฉัยได้ว่าโครงกระดูกในโลงศพที่พบ โลงหนึ่งน่าจะเป็นโครงกระดูกของผู้ใหญ่หนึ่งคน และเด็กอายุไม่เกินหกเดือนอีกหนึ่งคน ในขณะที่อีกหนึ่งโลงเป็นโครงกระดูกของผู้ใหญ่ธรรมดา และถึงแม้ความไม่สมบูรณ์ของโลงศพที่พบจะเป็นปัญหาต่อการวิเคราะห์ข้อมูลอยู่บ้าง นักโบราณคดีก็ชื่อว่าหากมีการตรวจสอบอย่างจริงจัง เราก็อาจจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมที่น่าสนใจเกี่ยวกับคนในสมัยนั้นไม่มากก็น้อยในอนาคต   ที่มา ancient-origins, archaeology

เมื่อวันที่ 7 กุมภาพันธ์ปี ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมา ในนิตยาสารออนไลน์ JAMA Oncology นักวิทยาศาสตร์ได้ออกมาเปิดเผยผลการค้นพบชิ้นใหม่ที่เกิดขึ้นกับ ฟอสซิลของสัตว์เมื่อ 240 ล้านปีก่อน และเกี่ยวข้องกับโรคมะเร็ง นี่เป็นการค้นพบที่เกิดขึ้นจากการศึกษาฟอสซิลของเต่าที่ไร้เปลือก สายพันธุ์ Pappochelys rosinae จากยุคไทรแอสซิก ด้วยระบบกล้องจุลทรรศน์ และเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ ภายใต้ความร่วมมือของผู้เชี่ยวชาญจากพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติของรัฐเพนซิลเวเนีย และสถาบันการวิจัยเกี่ยวกับวิวัฒนาการและความหลากหลายทางชีวภาพในกรุงเบอร์ลิน   Pappochelys rosinae เป็นบรรพบุรุษของเต่าที่เรารู้จักกันในปัจจุบัน   โดยจากการตรวจสอบ พวกเขาพบว่าในเยื่อหุ้มกระดูกของเต่าที่พบนั้นมีร่องรอยที่บ่งบอกถึงการลุกลามของเนื้องอกมะเร็งในระบบกระดูก (Osteosarcoma) ซึ่งถือว่ามีความร้ายแรงมาก แฝงเอาไว้อยู่ Dr. Bruce Rothschild หนึ่งในทีมวิจัยบอกว่า การค้นพบมะเร็งในฟอสซิลโบราณนั้นนับว่าเป็น เรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากมาก เพราะตามปกติสภาพของฟอสซิลมักจะทำให้นักวิทยาศาสตร์ไม่สามารถแยกได้ว่าความเสียหายบนกระดูกนั้นมาจากกาลเวลาหรือว่าโรคภัยกันแน่     นั่นทำให้การค้นพบในครั้งนี้อาจกลายเป็นการค้นพบโรคมะเร็งที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาในบรรดาสัตว์เลื้อยคลาน นก และสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม เพราะที่ผ่านๆ มามะเร็งในลักษณะนี้เคยมีการค้นพบในหมู่สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำเท่านั้น นอกจากนี้ ตัวมะเร็งที่มีการค้นพบในฟอสซิลยังมีความน่าสนใจมากๆ อีกด้วย เพราะทั้งลักษณะโดยรวม และอาการที่ของมันแทบจะไม่มีความแตกต่างจากมะเร็งที่พบในมนุษย์ปัจจุบันเลย     นั่นหมายความว่าโรคมะเร็งบางชนิดที่มนุษย์เป็นกันในปัจจุบันนั้น อาจจะเป็นของที่อยู่คู่กับสิ่งมีชีวิตมาตั้งแต่ 240 ล้านปีก่อนแล้วนั่นเอง…

สำหรับคนที่ติดตามเรื่องราวของวงการทหารกันมาคงจะทราบกันดีว่าการพรางตัวสำคัญต่อสงครามขนาดไหน ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ลายพรางจะถูกใช้งานกับทั้งทหารราบและยานพาหนะมากมายตลอดช่วงสงครามที่ผ่านมา ว่าแต่เคยเห็นลายพราง “Dazzle” ที่ใช้กันบ่อยๆ ในกับเรือรบอังกฤษในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งกันไหม เพราะหากดูเผินๆ แล้วเจ้าลายพรางอันนี้ ไม่ว่าดูอย่างไรก็ไม่น่าจะมีประโยชน์ในการพรางตัวเลย     ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมลายพรางที่ไม่มีประโยชน์ในการพรางตัวเช่นนี้จึงเป็นที่นิยมขึ้นมากัน? คำตอบคือเพราะลายพรางอันนี้ช่วยทำให้เรือดำน้ำของฝั่งเยอรมนีสับสนได้นั่นเอง นั่นเพราะเมื่อมองเรือที่มีลายพรางแบบ Dazzle ผ่านกล้องของเรือดำน้ำ ลวดลายของเรือจะช่วยทำให้การคาดการขนาด ความเร็ว ระยะห่าง และทิศทางที่เรือจะแล่นผ่านเป็นไปได้ยากขึ้น เนื่องจากคนที่มองกล้องอยู่อาจสับสนว่าลายของเรือเป็นมุมของเรือจริงๆ     ลายพรางแบบ Dazzle ถูกคิดค้นใช้งานเป็นครั้งแรกโดยนายร้อยชื่อ Norman Wilkinson ผู้เคยเป็นศิลปินมาก่อน หลังจากที่เขาไปตกปลาในวันหยุดฤดูใบไม้ผลิเมื่อปี 1917 และหลังจากที่ใช้งานไปได้ไม่ถึงปีลายพรางของ Norman ก็ทำผลงานมากพอที่จะให้เรือของอังกฤษกว่า 2,300 ลำ ใช้ลายพรางนี้ในช่วงจบสงครามเลย แม้ว่าจะไม่มีรายงานเกี่ยวกับประสิทธิภาพการทำงานของลายพรางต่อเรือดำน้ำถูกบันทึกไว้เป็นสถิติก็ตาม   Norman Wilkinson เจ้าของผลงานลายพรางแบบ Dazzle   จากคำบอกเล่าของ Roy R. Behrens ศาสตราจารย์ด้านศิลปะและนักวิชาการดีเด่นแห่งมหาวิทยาลัย Northern Iowa ลายพรางแบบ Dazzle มีการใช้งานแม้แต่ในบรรดาสัตว์ป่าตามธรรมชาติ เพราะสัตว์อย่างม้าลายเองก็ใช้งานสีขาวสลับดำของตัวเองเพื่อหลอกสัตว์นักล่า (และแมลง) ให้สับสน มาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราจะบอกว่าลายพรางแบบนี้น่าจะใช้งานได้จริงกับเรือดำน้ำในสมัยก่อน…

ตามปกติเมื่อพูดถึงสถานที่ที่มีการค้นพบอาวุธโบราณ เชื่อว่าคนส่วนใหญ่จะนึกถึงปราสาทหรือไม่ก็ฝังอยู่ในแผ่นดินเก่าแก่ก่อนเป็นอย่างแรกๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ววัตถุโบราณนั้นอาจจะถูกค้นพบที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น เพราะเมื่อวันที่ 5 กุมภาพันธ์ปี ค.ศ. 2019 ที่ผ่านมานี้เอง ทีมวิศวกรแห่งประเทศเดนมาร์ก ก็บังเอิญค้นพบดาบโบราณเก่าแก่ในสถานที่แปลกๆ อย่างท่อน้ำทิ้งเสียอย่างนั้น     โดยนี่เป็นดาบสองคมที่มีความยาว 112 เซนติเมตร หนักราวๆ 1 กิโลกรัม ซึ่งมีการค้นพบในระหว่างการขุดลอกท่อน้ำทิ้งของเมืองออลบอร์ และคาดว่าน่าจะเคยเป็นของนักรบผู้ดีจากช่วงปี 1330 จากคำบอกเล่าของนักโบราณคดีจากพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์แห่งนอร์ทเทิร์นจุ๊ตแลนด์ “ในช่วงยุคกลางการครอบครองดาบดีๆ เป็นเรื่องที่ต้องใช้ทุนทรัพย์ค่อนข้างมาก ดังนั้นคนที่จะสามารถซื้อดาบเล่มนี้ได้จึงน่าจะเป็นนักรบมีฝีมือที่ถูกจัดเป็นผู้ดีเท่านั้น” แม้ว่านักโบราณคดีจะไม่พบหลักฐานว่าทำไมดาบเล่มนี้จึงไปอยู่ในท่อน้ำทิ้งของเมืองออลบอร์ได้ แต่นักโบราณคดีก็คาดว่าจริงๆ แล้วดาบเล่มนี้อาจจะถูกสร้างขึ้นมาตั้งแต่ช่วงปี 1,100 หรือราวๆ 200 ปีก่อนที่มันจะมาอยู่ในสถานที่ที่มีการค้นพบ     เท่านั้นยังไม่พอ เพราะจากร่องรอยการต่อสู้ที่นักโบราณคดีพบ พวกเขายังบอกอีกว่าเคยถูกใช้ในการต่อสู้มาอย่างต่ำๆ 4 ครั้ง ทำให้ดาบเล่มนี้ถือว่าเป็นดาบที่มีเรื่องราวน่าสนใจมากๆ เล่มหนึ่งเลยก็ว่าได้ เป็นไปได้ว่าเจ้าของดาบเล่มนี้น่าจะทำดาบหายในระหว่างสงครามหรือการเดินทาง เนื่องจากตามปกติดาบของนักรบมักจะถูกพบฝังไปกับตัวเจ้าของไม่ใช่โดดเดี่ยวอยู่ในท่อน้ำทิ้งเช่นนี้ อย่างไรก็ตามการค้นพบในครั้งนี้ก็ทำให้ทีมนักโบราณคดีวางแผนที่จะเข้าร่วมการขุดลอกท่อน้ำทิ้งของเมืองออลบอร์ โดยตั้งความหวังไว้ว่าในอนาคตพวกเขาอาจจะพบกับวัตถุโบราณอื่นๆ จากการปฏิบัติการครั้งนี้ต่อไป   ที่มา livescience, thelocal และ foxnews

ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 มนุษย์เราได้คิดค้นเทคโนโลยีโทรศัพท์ขึ้นมาเป็นครั้งแรก อย่างไรก็ตามโทรศัพท์ในสมัยนั้นยังคงต้องมีสาย และต้องมีการต่อสายโดยตรงด้วยมือโดยพนักงานที่เป็นมนุษย์ เท่านั้นยังไม่พอเพราะในช่วงแรกๆ ที่มีการคิดค้นโทรศัพท์ขึ้นมา โทรศัพท์แต่ละเครื่องต้องมีสายแยกเป็นของตนเองไม่สามารถใช้สายร่วมกันกับเครื่องอื่นๆ ได้ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่บ้านเมืองในสมัยนั้นจะเต็มไปด้วยสายโทรศัพท์ระโยงระยาง     และแน่นอนว่าหากพูดถึงเมืองที่มีหอรับสายโทรศัพท์ที่มีชื่อเสียงที่สุด เราก็คงจะต้องพูดถึงหอโทรศัพท์ที่สตอกโฮล์ม ประเทศสวีเดน เป็นที่แรก เพราะที่แห่งนี้เป็นหอส่งสัญญาณโทรศัพท์ที่ใหญ่โตสุดๆ ไปเลย หอส่งสัญญาณนี้มีชื่อว่า Telefontorne สัญญาณโทรศัพท์ที่ถูกส่งขึ้นในช่วงปี 1890 และมีหน้าที่เป็นจุดศูนย์กลางที่จะรับมือกับสายโทรศัพท์จากทั่วทั้งเมือง     หอส่งสัญญาณแห่งนี้เป็นสิ่งปลูกสร้างรูปสี่เหลี่ยมที่สร้างขึ้นจากโลหะสูง 80 เมตร และแบกรับสายโทรศัพท์เอาไว้มากกว่า 5,500 สาย อย่างไรก็ตามด้วยโครงสร้างที่ไม่ได้คำนึงถึงความปลอดภัยสักเท่าไหร่ในสมัยนั้นก็ทำให้สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่ยากต่อการทำงานมาก คนงานของหอส่งสัญญาณโทรศัพท์แห่งนี้จะต้องปีนขึ้นไปทำงานในที่สูงโดยที่ไม่มีราวกั้น และด้วยความที่หอส่งสัญญาณไม่มีผนัง ในฤดูหนาวหรือช่วงที่ฝนตกหอส่งสัญญาณแห่งนี้ก็จะได้รับผลกระทบโดยตรงและรุนแรงอยู่เสมอๆ     นับว่าโชคดีมากที่หลังจากการสร้างหอส่งสัญญาณ Telefontorne ขึ้นระบบโทรศัพท์ก็พัฒนาขึ้นไปอย่างรวดเร็ว หอส่งสัญญาณนี้จึงไม่จำเป็นจะต้องมีการใช้งานมากมายเหมือนกับในอดีต นั่นทำให้ตลอดช่วงเวลา 40 ปีหลังจากปี 1913 หอส่งสัญญาณ Telefontorne ก็รับหน้าที่เป็นแลนด์มาร์ค และสถานที่ท่องเที่ยวของเมืองสตอกโฮล์มต่อไป     จนกระทั่งในปี 1953 ได้เกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งใหญ่ในสตอกโฮล์ม และลามไปติดหอส่งสัญญาณแห่งนี้เข้าพอดีทำให้สุดท้ายหอส่งสัญญาณ Telefontorne ก็ต้องถูกรื้อถอนออกไปในปีเดียวกัน สิ่งที่หอส่งสัญญาณแห่งนี้ทิ้งไว้ สุดท้ายแล้วก็มีเพียงรูปภาพแห่งความทรงจำที่ว่าครั้งหนึ่งเมืองสตอกโฮล์ม เคยมีหอส่งสัญญาณขนาดใหญ่ที่แบกรับสายโทรศัพท์จำนวนมากเอาไว้ก็เท่านั้น    …

เมื่อพูดถึงประเทศกรีซ เชื่อว่าคนส่วนใหญ่ก็คงจะนึกถึงนครท่องเที่ยวที่มีโบราณสถานเก่าแก่งดงามมากมาย และมีจุดเด่นอยู่ที่เรื่องเกี่ยวกับกรีกโบราณเป็นหลัก ภาพที่เราจดจำจากประเทศกรีซส่วนใหญ่จึงจะเป็นภาพสมัยใหม่ หรือไม่ก็ภาพลักษณ์เก่าแก่ 2,000 กว่าปีก่อนไปเลย ถึงอย่างนั้นประเทศกรีซก็ไม่ใช่ว่าจะเพิ่งมามีเสน่ห์เป็นสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมในปัจจุบันหรอกนะ เพราะคนในสมัยก่อนเองก็นิยมที่จะไปเที่ยวชมและถ่ายรูปประเทศอันน่าหลงใหลนี้เช่นกัน ดังนั้น ในวันนี้ #เหมียวศรัทธา จะพาเพื่อนๆ ไปพบกับประเทศกรีซในช่วงที่หลายๆ คนคงจะไม่เคยเห็นกัน กับ 31 ภาพสุดงดงามของประเทศกรีซในช่วงศตวรรษที่ 19 แต่จะน่าสนใจขนาดไหน คงต้องไปชมกันเลยที่ข้างล่างนี้   เริ่มกันจากเหล่านักท่องเที่ยวที่วิหารพาร์เธนอน กรุงเอเธนส์ เมื่อราวๆ ปี 1860   กรุงเอเธนส์มองจากอะโครโพลิส เมื่อราวๆ ปี 1860 สามมุมจากช่างภาพสามคน . .   วิหารเฮฟีสเทียน ในอะโครโพลิส ราวๆ ปี 1860   วิหารจูปิเตอร์ เอเธนส์ ประมาณปี 1860   ไพรีอัสท่าเรือสำคัญของประเทศกรีซ 1860   อนุสาวรีย์ผู้นําการร้องประสานเสียงสมัยโบราณของกรีก (The Choragic Monument of Lysicrates) 1860   เมืองเทสซาโลนิกิ 1860…

ในปี 2010 โรงแรม Redland ในนครเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษ ได้ทำการเลหลังขายเตียงเก่าแก่ที่ถูกตั้งไว้ในห้องฮันนีมูนสวีทของโรงแรมมาเป็นเวลายาวนานกว่า 15 ปี     ด้วยความที่ว่าเตียงตัวนั้นเป็นเตียงเก่าแก่ที่มีลักษณะเป็นงานฝีมือของช่างไม้ในอดีต ทำให้คนขายของโบราณอย่าง Ian Coulson สนใจในเตียงตัวนี้ และตัดสินใจซื้อมันมาเก็บไว้ในราคาราวๆ 90,000 บาท ในเวลานั้น Ian คิดว่าเตียงตัวนี้เป็นเตียงจากสมัยวิกตอเรีย (ช่วงปี ค.ศ. 1837-1901) เท่านั้น แต่หลังจากที่ได้เตียงดังกล่าวมาจริงๆ เขาก็เริ่มสงสัยว่าเตียงที่ตนซื้อมา แท้จริงแล้วอาจจะเป็นของกษัตริย์เฮนรี่ที่เจ็ดในช่วงศตวรรษที่ 15 ต่างหาก   เตียงที่พบนี้อาจจะเป็นเตียงแต่งงานของกษัตริย์เฮนรี่ที่เจ็ดในช่วงที่แต่งงานกับเอลิซาเบธแห่งยอร์กใหม่ๆ ก็เป็นได้   นั่นเพราะในตอนที่ตรวจสอบเตียงที่ได้มา Ian ก็พบว่าไม้โอ๊คแข็งที่ใช้ทำเตียงมีร่องรอยความเสียหายมากเกินกว่าที่ควรจะเป็นในกรณีที่มาจากยุควิกตอเรีย แถมที่เสาเตียงยังมีร่องรอยของปฏิกิริยาออกซิเดชันในปริมาณที่ต้องใช้เวลาหลายศตวรรษในการสะสม เท่านั้นยังไม่พอ การประดับตกแต่งอื่นๆ ของเตียงอย่างโล่ที่ติดอยู่ด้านบนหรือใบหน้าของอาดัมและเอวาที่มีการแกะสลักไว้ก็ล้วนแต่เป็นศิลปะในรูปแบบของช่วงศตวรรษที่ 15 ทั้งนั้น     ดังนั้นเมื่อลองเทียบข้อมูลที่มีกับข้อมูลทางประวัติศาสตร์ Ian และเหล่านักโบราณคดีที่เขารู้จักจึงเริ่มสงสัยขึ้นมาว่าเตียงที่พบนี้อาจจะเป็นเตียงของกษัตริย์เฮนรี่ที่เจ็ดก็เป็นได้ แน่นอนว่าตัวตนของเตียงที่พบนี้ย่อมกลายเป็นเรื่องที่มีการถกเถียงกันมาอย่างยาวนานตั้งแต่วันที่มีการค้นพบ จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้เองเตียงที่ Ian ซื้อมาก็ถูกส่งเข้าตรวจสอบอย่างจริงจังโดยนักวิทยาศาสตร์     และผลการตรวจสอบในตอนนั้นก็ออกมาว่าเตียงที่พบนี้มีการใช้ไม้โอ๊ค “Haplotype-7” ที่พบในประเทศฝรั่งเศสไปจนถึงเบลารุสซึ่งเป็นไม้ที่ใช้งานกันหมู่ชนชั้นสูงของช่วงศตวรรษที่ 15 นอกจากนี้บนตัวเตียงเองยังมีร่องรอยของภาพวาดที่มีการผสมสีฟ้าจาก “ลาพิส ลาซูลี่”…

เมื่อพูดถึงนักธุรกิจของฝั่งสหรัฐอเมริกา ตามภาพลักษณ์แล้วคงจะไม่มีใครคิดว่าจะไปมีอะไรเกี่ยวข้องกับฝั่งนาซีเยอรมันได้ แต่เชื่อหรือไม่ว่าก่อนหน้าสงครามโลกครั้งที่สองจะเริ่มขึ้นเล็กน้อย ในปี 1938 เฮนรี ฟอร์ดผู้ก่อตั้งบริษัทรถยนต์มีชื่อจะเคยได้รับเหรียญแกรนด์ ครอสแห่งอินทรีเยอรมัน (Grand Cross of the German Eagle) จากทางนาซีด้วย     ภาพที่เห็นนี้ถูกถ่ายเอาไว้ที่ในงานวันเกิดครบรอบ 75 ปีของเฮนรี ฟอร์ดในรัฐมิชิแกน สหรัฐอเมริกา ในขณะที่เขาได้รับเหรียญจาก Karl Kapp และ Fritz Heller สองกงสุลชาวเยอรมันในสหรัฐฯ เหรียญที่ถูกมอบในที่นี้ เป็นเหรียญเกียรติยศสูงสุด ที่ฮิตเลอร์ตั้งขึ้นในปี 1937 เพื่อมอบให้ชาวต่างชาติโดยเฉพาะ และถูกบรรยายไว้ว่ามอบให้กับเฮนรี ฟอร์ด เพราะฮิตเลอร์รู้สึกชื่นชมและเป็นหนี้ต่อตัวฟอร์ดมาก     ความรู้สึกเป็นหนี้ในที่นี้เป็นไปได้ว่าจะมาจากการที่บริษัทฟอร์ดเคยมีข่าวลือว่าช่วยเหลือเยอรมนี และพรรคนาซีเกี่ยวกับเรื่องอุตสาหกรรมมาก่อนในอดีต ส่วนความนับถือนั้นคาดว่าจะมาจากการที่เฮนรี ฟอร์ดในสมัยนั้นเป็นคนที่ต่อต้านชาวยิวเป็นอย่างมาก จนถึงขั้นที่หนังสือ “ชาวยิวต่างชาติซึ่งเป็นปัญหาสำคัญที่สุดของโลก” (The International Jew, the World’s Foremost Problem) เคยนำบทความของฟอร์ดมาใช้เลย     อย่างไรก็ตามนักประวัติศาสตร์บางส่วนได้ออกมาบอกว่าแม้เฮนรี ฟอร์ดจะเกลียดชาวยิวมากก็ตาม…